cootjuh.reismee.nl

Met je kont over de Sok

Vannacht heb ik echt mijn nachtrust ingehaald. Het bed was wat hard maar nog goed te doen, en de koelte maakte het compleet. Uitslapen dus ! In de ochtend had ik ook nog alle tijd, want voor mijn uitje zou ik om 11u45 opgepikt worden. En dus eerst in alle rust ontbijten. Buiten de papaya om (waar ik echt niet van houd) was het smaakvol en kon ik het begin van deze dag aan.

Mn zwembadje ligt in de ochtend in de schaduw, en ondanks dat het buiten warm is, is het water me net te fris. Ik gooi mijn voetjes in het water, pak mn fles water en een van mijn boekjes erbij en lees flink wat weg. Tussendoor regel ik de taxi voor morgen naar mijn meer-uitstapje. Veel te duur naar mijn zin, maar goed. Ik ga voor gemak, en ik gooi de bahts lekker over de linkerschouder zonder erover na te denken. Voor ik het weet is het vertrektijd, en aai nog even de poepige nieuwsgierige kitten


en kruip daarna achterin de laadbak zonder dakje en laat me met mijn wapperende manen afzetten bij de rivier waar ik gisteren de ontmoeting met Poes had.

Daar ligt een rubberen kano klaar met ook weer een chauffeur. In eerste instantie vind ik het toch jammer dat ik niet zelf hoef te peddelen, maar het geeft me ook wel ruimte om opt gemakkie en zonder inspanningen om me heen te koekeloeren. Er wordt een foto gemaakt door de autotaxichauffeur als ik in de boot zit, waarbij ik even visioenen krijg van de toegangsfoto bij Madurodam die je dan aan het einde van je bezoek tegen een belachelijke prijs kunt ophalen. Goed ….. linkerschouder. Door !

Vanaf het begin af aan lijkt ik betoverd door deze plek vanaf het water. Palmen, mangobomen, bamboestruiken, het is hier groen groener groenst, en de bergrotsen reiken tot eindeloze hoogtes. Oh mijn hemel wat is dit ge-wel-dig !


Mijn kapitein heet John (later blijkt dat het iets minder Engels is dan ik ervan gemaakt heb …. het blijkt Thuong te zijn ….. ik houd het gemakshalve op John) Deze vriendelijke kerel, met zweterig synthetische kleding en een verkleurde pet, maar een allervriendelijkste glimlach op zijn snuit wijst me alle beesten aan die hij onderweg spot.

Nou is zijn Engels niet echt “je van het”, maar zijn enthousiasme overstijgt de taalbariere. John en ik gebaren en wijzen naar wat we zien, en we maken pret. Hij laat de boot expres wiebelen, en wijst met een druppelende peddel naar slangen in een boom. Ik zoek me een breuk naar de slang, en negen van de tien keer zie ik echt niets, maar soms ook wel.

Ik zie “big pisj en smol pisj” zwemmen int water, en John haalt uit een tovertas een mangosnackje, wat eruit ziet als opgerolde kroepoek. Hij voert het aan de “pisj” en het wordt een hysterisch waterballet waarbij de "pisjes" bijna in de kano jumpen. Ook wijst John naar dingen in een boom, en het word een beetje “ik zie ik zie wat jij niet ziet”. Als ik eenmaal doorheb dat “peepiesniek-in-trie” een babyslang in een boom is, word het zoeken niet makkelijker, maar warempel, ik vind er toch een paar. Kleine exemplaren, maar ook grotere jongens zoals pythons.

Ook aapjes en varanen worden er gespot, en als John wijst naar een rots en “pie... pie” roept, kan ik alleen maar bedenken dat ie moet plassen. Ik zie niets aparts met mijn Hollandse ogen. John houd vol, en ineens zie ik het …. het gaat om bijen-nesten. Ik blijf het wonderlijjk hoe snel deze man beesten en nesten spot.

De taalbarriere is dus flink, maar hij nodigt me halverwege deze droomtocht uit voor een koffiebreak. Dat ik denk …. wat ? Koffie ? Hier ? Hij legt de boot aan op een klein strandje, en ik zie onder de rots een smal pad waar john verdwijnt. Ik volg hem, en vind een binnenplaatsje met een overkapping gemaakt van doek en wat bankjes. Zou hier Expeditie Robinson worden opgenomen ?! Ik neem plaats op een bankje en houd John in de gaten. Hij maakt bamboe klein, zorgt voor vuur en begint warempel echt water te koken voor een bak koffie en/of thee. Ik krijg nog een bloemetje om aan te snuffen, en hij gaat ondertussen verder met de bamboescheuten fijn hakken, en een stuk bamboe te veranderen in een beker met daarnaast nog een lepeltje om lekker te roeren in je thee. Hij bied me nog een wiedpeuk aan (mwah, vandaag ff niet) en steekt er zelf wel een op. Als die opgerookt is, begint ie nog te kauwen op wat bladeren wat vast ook geen zuivere grasjes zijn. Ik gun hem zijn fun. Ik heb de mijne hier op deze plek, maar dan anders.

We genieten van de koffie/thee, en ik kijk naar deze magische plek. Ik heb er geen stimulerende middelen voor nodig. Superlatieven schieten te kort ! Dit mag wel een dagje duren !

Na de break krijg ik de bamboebekers met lepeltje in een tasje aangereikt (From John to Co yes ?!) en stappen we weer in en gaan op voor de tweede helft. Bij het instappen stroom het water vanuit mijn sandalen recht mijn korte broek in. Ach, het frist lekker op denk ik maar.


De stroomversnellinkjes waarbij ik mijn handen in de lucht gooi en “ waterfaaaaalllll”roep. De “pisj” die ik eerder zie dan John. De lianen waarbij ik John opper om de Tarzan uit de hangen, en dan even “oooowiejowiejoooow” roep omdat ik niet weet of ie Tarzan kent. John zit wat te zingen en stopt met peddelen als ik een foto wil maken. Netjes. En om hem wat te helpen, grijp ik mn mini bamboetheelepel en roei wat mee. Ja, het is een fijn 1.5 uur dobberen, en dan komen we aan bij het eindpunt waar twee vrienden van John op hem staan te wachten. Noooooo !!!


Ik opper nog even om terug te gaan, en John speelt het spelletje mee en vaart terug. Helaas niet voort echie. Tis verdorie echt uitstappen geblazen. Op de wal ist even wachten op ons vervoer. De vrienden van John vinden me leuk en zeggen “you pretty, want have you” en hebben onderling een levendige communicatie. Ik denk er het mijne van (zoiets als “joejoe”) en ga maar een beetje rondlopen en staren over dit prachtige water. Als de taxi er is, stap ik met mijn natte shorts naast de bestuurder, en rijden we naar de dropoff van de kano. Dat is toevallig ook de plek waar de in het begin genomen foto gemaakt is. Ah …. die was ik vergeten. Ze hebben er een lijstje omheen gevouwen, en voor 200 baht (5 euro) mag ik um hebben. Prima joh, kom maar door.

Ik mag bij zijn moeder nog even wat ananas happen, en dan moet er weer ingestapt worden, want ik ga naar “Anita”. Ik zwaai nog even liefjes naar John, en ik word bij Anita afgezet. Kan ik mooi even een droge broek aantrekken, en Beer bijpraten over mijn geweldige avontuur waar ik alle mogelijjke superlatieven gebruik die ik maar kan bedenken.

Als we uitgekletst zijn, wil ik alvast wat letters op papier zetten voor mijn blogje. Ik trek wat sierkussens naar buiten, creeer een plekje in de schaduw, trek een biertje open en de koker met Pringles, en besef dat ik het verdorie hartstikke fijn heb. Ik app ook nog wat met het thuisfront, waar het gelukkig goed gaat en het blijkbaar goed vriest. Dan toch liever hier !


Als ik klaar ben met tikken, besluit ik me op 17u weer naar het dorp te laten brengen door broer Anita om daar een vorkje te prikken. Ik kies voor een plekkie langs de Sok-rivier om deze dag in stijl af te sluiten.

De locatie was dan wel leuk, maar de bediening niet om over naar huis te schrijven (wat ik nu eigenlijk wel doe … hmmm). Nauwelijks Engels. Het moet echt in steno, met handen en met voeten, en wijzen naar de letters op de menukaart voor debielen, want hij past maar nauwelijjks op mijn tafel zo groot issie. Ik prik iets van de kaart, iets vegetarisch, en moet nogal langgggg wachten tot ik mijn bestelling krijg. Klein bordje, maar wel smakelijk ! Biertje erbij. Niets meer aan doen hoor ! Lekkalekkar !

Als afsluiter duik ik nog even het broekenwinkeltje in. Want de wikkelbroek viel in de smaak, en voor deze prijs ….. kheb er meteen nog een stapeltje gekocht in hysterische kleuren, omdat ik daar zo vrolijk van word. In de Thaise toiletten zijn ze wel wat onhandig, omdat de hele achterkant wegvalt als jum losknoopt, Opletten dus !

Daarna kwam broer Anita weer met zijn enorme grote auto en kletsend reden we terug. De eerste vraag was of ik bier gedronken had, wat ik natuurlijk beaamde, terwijl ik ook dacht ….. moet ik me nu een potje gaan verantwoorden ? HA ! Mooi niet. Ik moffelde mijn net gekochte biertje in mn tas wel ff weg onder mijn arm, want ik moest hem natuurlijk niet teveel choqueren. Ook vroeg hij of ik nog gewandeld had in het NP, en dat moest ik ontkennen. Ik heb het overwogen, maar durfde het niet goed aan. Gezien de warmte, en mijn ervaring met de ene kilometer hike die me door de hitte toch wel zwaar gevallen was. Hij bood aan om het bij terugkomst van het meer, samen te gaan doen. Nououou zeg …. wat zijn de mensen hier toch vreselijk vriendelijk !! Al mag ik dan van Anita geen bier drinken, dit waren wel weer punten hoor !


Bij thuiskomst heb ik eerst mijn spulletjes voor het meer-avontuur ingepakt. Het is maar 1 nachtje, dus veel hoeft er niet mee. Mijn laptop laat ik thuis, want de wifi zal op het water gruwelijk slecht zijn. Daarbij is de laptop hier bij Anita veiliger. Een dagje blogvrij dus, en een dag later dubbel werk ! Dan weten jullie dat ook alvast ! Mijn mobiel neem ik WEL mee, dus ALS er wifi mocht zijn, zwaai ik nog wel even ;-)


Na het inpakken heb ik mn tweede biertje opengetrokken (niet tegen Anita zeggen !), de laatste letters op papier gezet, ben int donker onder de buitendoesj gekropen, en vervolgens lekker mijn mand ingedoken. Morgen nog ff ontbijten, en dan ist op voor een nieuw avontuur ! Verdorie wat gaat de tijd snel.

Van Gerard naar Anita

En zo brak na een nacht, waarbij mijn hoofd niet uitging, an ook voor mij de laatste dag aan op de Manora locatie. Het illustere gezelschap is natuurlijk al vertrokken, en ik lees bij het opstaan in de Manora groepsapp al dat Gerard aan mijn ontbijt bezig is. Fijne man. Ik duik nog even onder de doesj, waarbij ik niet meer hoef te checken hoe hij werkt, steek me in frisse kleren, en loop naar de ontbijtruimte, waar een tafeltje voor 1 is gedekt. De hele tafel staat vol, met fruit, sapjes, yoghurt, toast, ei, kaas, nou ja …. je zou niet denken dat ik hier alleen zit. Gerard heeft goed zijn best gedaan en pronkt nog even op de groepsapp met zijn ontbijtcreatie. We letsen wat, ik lekker met de mond vol en we besluiten dat het echt fijn is geweest.


Al snel staat er een gesloten taxibusje voor me klaar, en ik geef Gerard nog snel een dikke knuffel. Wie weet is er voor het vertrek van ons allen nog wel een reunie te roggelen in Khao Lak. Hoe tof zou DAT zijn. Eens kijken hoe dat gaat. Nog even zwaaien, en een kushandje van mij naar Gerard vanachter mijn geblindeerde raam, dus veel zal hij er niet van meekrijgen. Ik schiet nog even snel met mijn arm uit het raam, en dan ist klaar. Doei Gerard, ik ga nu naar Anita. Het zal ruim een uur duren voor ik bij mijn resort aankom. De raampjes in mijn taxi zijn wat klein, het paradijs wat Thailand heet schiet net te snel voorbij, en dus sluit ik mijn ogen en probeer een hazeslaapje te doen, wat jammerlijk mislukt. Geen punt, ik ga gewoon bijtijds mijn mand in.

Ik word gedropt bij een huisje waarvan ik denk dat het niet klopt. Grappig hoe ook ik aannames kan doen. Het ligt langs een doorgaande weg, het kloppend hart bij Khao Sok NP heb ik niet gespot, maar wellicht had ik mijn ogen dicht. De chauffeur gooit mijn koffers uit de taxi, ik betaal hem, en ga op zoek naar de verhuurder. Ik sta in een kleine ruimte waar een bord staat dat ik me moet melden. Ik kijk ook zo de huiskamer in van de bewoners, maar vind ook een nota met daarop de tekst "Anita Dream House". Het klopt dus echt.

k loop wat rond en zie de betonnen villa van Booking.com en ik begin te roepen dat “IK ER BE-HEN”. Vriendelijke snuitjes lachen me tegemoet, maar ik ben gewoon te vroeg. Ze zijn nog aan het poetsen. Geen punt. Ik duik op een plastic stoeltje, vind een wifi kode en krijg meteen in de Manora groepsapp de bijna standaard gekkigheid. Ik zit lekker hardop te grinniken om de teksten en de foto's, en prijs me nog maar eens gelukkig dat ik er onderdeel van heb mogen zijn.

Als mijn optrekje naar bloemetjes ruikt, stap ik mn nieuwe tijdelijke verblijf in via een glibberige net gepoetste natte trap. Op bed staan handdoek gevlochten zwaantjes, en beer maakt meteen weer vrienden door zich van zijn beste kant te laten zien. Ik doe een rondje, en erger me een beetje aan de penetrante roosjeslucht, maar verder heb ik niets te klagen. De airco werkt ook hier, ik heb een buitendoesj die werkt, het bed voelt goed, en het zwembad ligt er een aanlokkelijk bij.


Ik begin met de toeristenmap door te lopen en zie dat er excursies instaan, maar ook verschillende soorten ontbijt en diner's die je kunt kiezen. Het kloppend hart van Khao Sok ligt namelijk op een kilometer of 3 afstand. Hmmm …. DAT had ik wat verkeerd ingeschat bij het selecteren van mijn verblijf, maar het is niet onoverkomelijk, want de vriendelijke gastheer Anita legt direct dat ie me met alle liefde heen en weer brengt. Check, want DAAR ga ik vanmiddag gebruik van maken.


Ik zoek snel nog even de bikini op om wat af te koelen in het zwembad. Dat is goed koud, maar ik fris daardoor ook goed van op. Als ik me weer in mijn jurkje hijs, staat er een meiske “op mijn erf” die in gebrekkig Engels iets verkondigd wat lijkt op verhuizen. Ik snap er weinig van, maar al snel komt haar broer er weer aan, die uitlegt dat hij even richting de grot wil, en of ik mee wil. Niks verhuizen dus. Het meiske moet nog maar even oefenen met haar talen. :-) Maar goed, mijn Thais is ook niet alles zullen we maar denken.


We wachten op twee andere aanwezige Nederlanders Kevin en Cynthia, en samen met mama Anita, zusje Anita en broer Anita van het verblijf steken we de straat over, langs een Thais blingbling gebouw,

en lopen langs de aapjes die je ook hier kunt voeren. Grote aapjes, kleine aapjes, spelend en hangend in een fietsband. Ik vind het schattigjes, maar ga echt geen nootjes kopen, omdat ze vast al genoeg krijgen. Ik kijk op een afstandje toe, en Cynthia is druk aant voeren en vraagt dan of ik ook wat wil geven. Ik zie dat ze veel voer heeft, en dus zeg ik maar ja. Toch nog de toerist uithangen dus, en de aapjes pakken gretig alle nootjes die ik in mijn hand heb, maar het gaat echt heel vriendelijk en voorzichtig. Cuties.

Ik kijk daarna wat om me heen, en zie tegen de enorm rotsige berg een zigzaggende steile trap. En als ik het einde van de trap zie, en in alle hoogte NOG een stuk trap, krijg ik alweer wat zweet op het voorhoofd. Ik kijk de broer in het gezelschap aan, en zeg nog dat ik dacht dat we een grot gingen bekijken. Grotten liggen toch doorgaans best laag ? Dat klopte ook wel, maar deze ingang ligt op grote hoogte. Dus. Nou. Lachen joh. Ga ik weer, net als de klimtocht van gisteren, met mijn tasje, een waterfles, een mobiel, dapper de stijle trap op waar ik alllle handen voor nodig heb die ik maar kan vinden.

Ik voorzie weer knikkende knietjes, maar ik maak er een act van die goed in de smaak valt bij mama, zus, broer, en de Hollandse toeristen. Lachen gieren, maar ondertussen knikten mijn knietjes, maar ik liep flink door, en heb daardoor ook geen tijd om te gaan trillen. Het waren flink wat treetjes, waar je ook weer leuk tussendoor kon kijken. Negeren negeren negeren en op naar de ingang. Zwetend en met zwabberende volgepropte tas heb ik het gehaald. Nu nog ff niet denken aan de terugweg,

De grot bleek groot, met wat vleermuizen, donker gekleurde plekken en gladde stenen waar je snel op uitglijd. De slippertjes boden weinig grip, maar ik hield me staande. Cynthia plofte echter met haar gympjes plat opt achterwerk, maar ze gaf aan dat ze daar graag een hobbie van maakt. Ieder zijn ding. Het meegenomen lampje werd aangedaan, maar mijn kaarslicht bood weinig zicht, en dus hobbelde ik achter Kevin aan. Een ondernemende kerel, die dieper en dieper de grot inging. Nieuwsgierig wat er komen zou. Nou vind ik dat ook best leuk, maar het werd ZO donker, en mijn slippertjes volstonden domweg niet om dit avontuur aan te gaan. En dus gingen ik en mijn kaarsje terug naar de moeder in het gezelschap, die OOK achter was gebleven. Cynthia sputterde nog wat; “Ke-hev', ik ben bang. Straks woont hier iemand !” Dat leek me stug, al had het gekund, want ik vond nog een verdwaalde theepot. Ik wachtte af of er duidelijkheid zou zijn als ze terugkwamen. …. ALS ze terugkwamen.

Ik sloot me aan bij moeders, en wachtte af of er nog iemand terug zou komen. Tuurlijk kwamen ze terug, met het verhaal dat ze een enge spin hadden gespot (ieuw ieuw). Woonde er toch iemand in die grot ! Na deze ontdekkingstocht gingen we met gevaar voor eigen leven weer terug. Dalen is toch spannender dan stijgen als jut mij vraagt, maar mijn voeten raakten de begane grond, en gelukkig, ook nog zonder kleerscheuren, gevallen mobieltjes of verstuikte enkels, kwamen we veilig op de grond.

Bleek er beneden OOK nog een grot te zijn. Nette buddha-man ervoor, lekker overzichtelijk en best aardig hoor, maar eerlijk is eerlijk, minder spektakel dan met de trap. Al was er nog wel een glibberige korte afdaling, ruimte voor 1 poppetje tegelijk,

en dan kon je uitkijken over een plas water, maar ook weer knetterdonker. Na de grotbezoeking, dankte ik de wezens buiten de grot dat ze over ons gewaakt hadden,

en ik wandelde nog even naar het blingbling gebouw om wat draken en mooie deuren te fotograferen, en toen vond ik het wel tijd voor een biertje. Maar DIE verkochten ze niet op mijn verblijf. Wel verdorie !

Een goed excuus om richting het dorp te gaan. Beetje flaneren, bier drinken en andere sferen proeven. En dus mocht ik met mijn stinkende lijf achterop de scooter bij zus, en samen tuften we richting het dorp. Engels spreekt deze schat nauwelijk, dus ik heb wel 3 stops gehad “shop ?”,”park? ”. Neehee, bier !!! Ik liet me afzetten bij de wiedshop en heb gevraagd of ze me rond 17u30 op wilde pikken. Ik hoopte maar dat ze het begreep.

Ik dook op het eerste het beste terras, genaamd “the Heaven”. Het was gelegen NAAST de wiedshop, en de naam was hemels, dus het moest wel een vredig gebeuren worden. Ik bestelde de grote chang, en ook nog een portie loempiaatjes, want de honger was aardig aan het opkomen. Het bier smaakte goddelijk, de loempias ook, en doordat de wifi werkte, viel ik weer met mijn neus in de boter, want er was weer veel veel te lachen op de Manora-app. Met recht Heaven dus. Je moet erbij zijn om het te snappen vrees ik. Ik heb mijn genietmomentje ten volste benut, en ben vervolgens over de boulevard van Khao Sok gelopen.

Winkeltjes, restaurantjes, massagestekkies, een buurtsuper, lodges en resorts aan beide kanten van de weg. Een compleet andere sfeer dan waar ik vandaan kwam, maar prima. Ik gunde mezelf een oniejanje wikkelbroek die zo lekker om je heen wappert, en haalde in de buurtsuper nog een kleine chang en wat chipjes voor “de noodgevallen”. Ik daalde nog even af bij de brug over de niet al te diepe rivier, en werd gevolgd door een snoes van een poes. Bandje om de nek, keurig in de vacht, en miauwend alsof ze in tijden met niemand heeft kunnen praten. Stumperd. Kom maar snel bij oma Cowie hoor.

We voerden samen dus dat echt goede gesprek, maar omdat het pad langs de rivier wat te stenig was voor mijn slippertjes, ben ik omgekeerd om terug te gaan naar de hoofdweg. Poes liep mee, maar langs de oever kwamen net 3 nieuwe wandelaars aan, en de poes liet me achter, en sloot zich aan bij deze nieuwe vrienden. Keihard, harteloos. Kutbeest.


Op de afgesproken tijd kwam broer Anita eraan met een auto, waar Kev' en Cynthia uitstapten, en ik instapte. Handig ! Ik had besloten later vanavond op de thuisbasis te eten. Ik ben moe, wil op tijd te bedde. Aan broer Anita gaf ik mijn eetwensen en eettijd door, en de plannen voor morgen, en daarna werd het echt tijd om alle stress-klim-zweet van het grotklimavontuur te spoelen in de buitendoesj. Gek fenomeen, zon buitendoesj, maar heeeerlijk.


Opgefrist vouw ik me in mijn nieuwe wikkelbroek en wil buiten een beginnetje maken met de blog. Valt me ineens op dat er een betonnen bank en tafel staat wat natuurlijk voor geen millimeter zit / werkt. Bij het zwembad is ook nul strandbedje of iets dergelijks. Eeeh, okee. Dan maar een kamerstoel naar buiten, en de voetjes op de zwembadrand. Gaat ook.

Als het te donker word om mijn toetsen op de laptop nog te zien, en er de meeste bijzondere en onleesbare woorden op mijn scherm verschijnen ga ik toch maar naar binnen, om lekker op het bed verder te tikken. Binnen ist heerlijk koel, ik trek de gordijntjes ook dicht, lekker Hollands. Om half 8 wordt mijn avondmaal gebracht. Een enorm bord met kip, groente, een berg rijst zo hoog als de Everest, en plakjes watermeloen toe. Bordje op schoot en smikkelen geblazen. Heerlijk voedsel weer vandaag. Beetje teveel, maar wel lekker !


Morgen weer nieuwe avonturen, hashtaq zin in.

De speciale tour van Manora

Het is een tijd van afscheid nemen en van doorgaan. Marco, Miranda, Jacqueline en Mark hadden vandaag hun vertrekdag. Gelukkig werd er nog even flink genoten van elkaar en ook hebben we de groepsapp nog om nog een beetje naar elkaar te zwaaien en updates te verzenden. Eens kijken of er nog ontmoetingen zijn die leuker zijn dan deze. Ik waag het te betwijfelen. WAT een leuke mensen, wat een humor, en wat heerlijk er even onderdeel van te kunnen en mogen zijn.


Maar goed. Het leven gaat door. Ieder koppel was op de gewenste plek gedropt met de open taxi, en ik bleef zielsalleen achter met de chauffeur. Gerard had een tour voor me in petto, en ik liet me gewillig meenemen naar alle bedachte stekjes.

Mijn rondje begon bij een grot met een liggende buddha, en wat apies in bomen. De taxi wachtte, en ik werd losgelaten. Ik vond een mooie Thaise tempel die ze, gezien de bouwput er omheen,nog wat aan het pimpen waren. Desalniettemin … de goudkleur, tierelantijnen en kleurrijke versierselen vond ik wel een kiekje waard.

Daarna door naar de cape (zoals de Thai “cave” uitspreekt en wat me op het verkeerde been zet …. moet ik ergens een cape om dan?) Tham Suwannakhuha. Even een kaartje kopen, sjaal om de ontblote schouders, en dan sta je in het binnenste van een berg. Een enorm gouden chillende buddha glimlachte me toe, en ik lachte lief terug. Veel kleinere Thaise beelden waren er ook te zien, en ik vind elk beeld even prachtig.

Via een lange trap kwam je buiten de grot, en waren er initialen te vinden in de rotsen van belangrijke hoogstaande personen van lang geleden. Het zag er sierlijk uit, maar ik vond de beelden indrukwekkender.

Een stuk verderop kon je dieper de “cape” in. Een stuk was nog aardig verlicht. Maar hoe verder je kwam, hoe donkerder ook. Even de zaklamp op de mobiel aanslingeren dus en goed opletten waar je de voetjes neerzet. Kheb nog even getwijfeld of ik de stalen trap nog zou doen, maar ach … ik was hier maar 1x, en dus heb ik het gewaagd. Beetje bibberig, dat wel, maar toch gehaald. De beloning viel wat tegen. Verder dan de trap kon eigenlijk niet, en dus was de beloning een blik naar beneden. Joejoe. Bibberend daalde ik de trap weer af, terug het licht in, en terug naar de ingang om dit uitje af te ronden.

Eenmaal terug buiten kon de sjaal weer van de schouder (gelukkig, want die sjaal heb je hier ZO niet nodig) en liep ik via een kleine tuin met bordjes “verboden de apen te voeren” langs mensen die apen en duiven aan het voeren waren. Ik heb enkel even staan kijken, en ben doorgelopen. Tussen de winkeltjes door, terug naar de taxi. Op naar de volgende stop

Dat was bij Pung Chang Cave. Daar mocht ik voor 500 baht (12e50) een uurtje op avontuur in de buik van de olifant. Niet echt natuurlijk, maar de berg leek op de contouren van een olifant, en DAAR gingen we dus in. Gewapend met een hoofdlamp werden ons groepje van 4 man in 2 rubberen kano's vervoerd.

Dobberend door de smalle gangen in de berg. Al snel moest er uitgestapt, en werd er overgestapt naar een bamboe vlot. Die bracht ons NOG verder de grot in, en al dobberende werden we gewezen op allerlei vormen (een paddestoel, een konijn, een flamingo), glimmende kristallen, stalagmieten, en stalagtieten (waar de grote en kleine andere toeristen gewoon maar met zijn kledders aanzat …. vond ik toch bijzonder, gezien het feit dat het eindeloos duurt voor er ook maar iets is gestalagmiet of – tiet), maar ook vleermuisjes in kleine en iets grotere maten. Niet met je mond omhoog kijken dus ! Een meisje in een ander bootje zat heerlijk te zingen en dat galmde prachtig in de grotten. Vond ik toch wat boeiender dan zoeken naar een flamingo op de rots. Maar heej, ut was wel echt een heel mooie grot hoor.

Na de kano en de bamboevlot ervaring, moesten we met de benenwagen verder. Met de slippertjes en de lange rok omhoog, soms tot kniehoogte wadend door het water. Prima te doen, al schepte ik in ondieper water met mijn slippers al het water omhoog. Kletsnat tot op mijn rug, maar goed. Het droogt wel weer. Foto's maken was ook bijna onmogelijk met het ontbreken van licht, en enkel de hoofdlamp op het hoofd. Jammer. Genoten heb ik wel. Dezelfde weg werd teruggestiefeld, en met een kletsnatte jurk, ben ik weer in de taxi gestapt. Benieuwd waar we heen zouden gaan.

Het werd een buddhabeeld. Een indrukwekkend zwart groot beeld waar ik toch wel even heeeel bewust ben blijven staan. Gevangen door de aanblik van deze grote man. Een beetje geemotioneerd zelfs. Impossant, tevreden, met een geweldige berg in zijn rug. Mooi !

Impossant of niet. Het museum riep, en dus weer een stukkie tuffen, en uitstappen bij een gratis museum met een zestal zalen over wat geschiedenis, cultuur, geloof, kleding, beelden, en veel tekst die ik af en toe echt wel gelezen heb, maar niet alles, omdat ik toch vakantie heb en liever plaatjes kijk.

Na een kort half uurtje stond ik weer buiten, en reden we door naar een uitkijkpunt en iets wat ik niet anders kan benoemen als een rariteitenkabinet. Mijn taxivriend bracht me naar het begin van het uitkijkpunt, maar mijn oog viel op een muur van kleurige beelden waar ik Ganesha wel meende te herkennen, maar verder vond ik het wel een beetje sprookjestuin-gehalte.

Omdat de manora vrienden ieder hun eigen zijn gegaan, heb ik nog wel een poging gedaan nieuwe vrienden te maken met een schildpad, maar erg veel sjoege gaf hij niet, terwijl ik toch echt mijn best heb gedaan.

Dan maar het uitkijkpunt trotseren. Trotseren ja, want allemachtig, de trap was HOOG, met grote te nemen stappen, en bij het beklimmen kon je toch ook nog wel door de treden naar beneden kijken. Mijn knietjes begonnen toch weer vreemd te knieken.

Maar goed …. geen poppetjes voor of achter me. Fles water in mijn jurk gepropt, twee handjes aan de leuning en voorzichtig zonder stoppen bergopwaarts. Zwetend bereikte ik de top. Het uitzicht was prachtig, en ik heb mijn overwinning maar even in rust gevierd …

om moed te verzamelen voor de afdaling. Das toch spannender dan stijgen. Ik weigerde om rugwaarts naar beneden te gaan (angsten moet je aangaan toch ?!) en dus ging het flesje weer in mijn jurk, en ben ik gegaan. Af en toe stoppen om met de ogen dicht en de leuningen vastgeklemd adem te halen, OF om het fles op te graven die vanuit het decolete ineens een etage lager was gezakt, maar Cootjuh heeft het gered en was opgelucht.

Nu nog even door de bek van een draak. Dat was een stuk eenvoudiger.

Via de slokdarm was de wandeling een stukkie langer dan gedacht, maar gelukkig was er licht aan het eind van deze tunnel. Een paar tegemoet komende dames meldden dat ik beter niet rechtsaf kon slaan, want daar was de hel. Eeeeh, okee. Dan ga ik ff linksaf. Daar kwam ik bij een “cape” uit . Pikdonker ook nog eens, en dus ging de zaklamp weer aan en ging ik het donkerte tegemoet. Bruggetje over en het werd werkelijk alleen maar zwarter dan zwart.

De zaklamp geeft dan eigenlijk net wat te zuinig licht, en na brug twee, en geluiden die ik niet kon plaatsen, en dingen die ik niet kon zien, vond ik mezelf wel dapper genoeg geweest voor vandaag. Omkeren en kijken wat er nog meer is.

Dat was enkel nog “de hel”. Denk je dat je die net onvlucht bent. Niet dus. Lugure beelden met moordende mensen, mensen in kookpotten en bloederige bijlen in borstkassen. Het ontgaat me, denk er het mijne van. Het voelt niet zo feestelijk en dus vlucht ik naar de chauffeur. Toe aan de volgende stop.

Via een muurschildering (you want to take picture ?) rijden we naar een plaatje zo mooi. We zijn bij Tham Sam Rock Art. Ik zie een meertje, bergen er omheen, rotsen erbij. Beter dan de hel. Hier gaat mijn hart sneller van kloppen, hier hoor ik thuis !

Ik loop langs het water, richting de rotsen, want er zou hier kunst te vinden moeten zijn, en al zie ik het niet meteen, als ik even rust pak, kom ik mooie dingen tegen op de rotsen. Wat een verrassing. Ik geniet van de kunst, maar vooral van deze plek. Zo mooi !

Hierna is er nog 1 stekkie om te bezoeken. Maar eerst word er een ministop gemaakt naast een kokosnotenstandje langs de weg. Mijn gids scoort een fris geopende kokosnoot. Hij is goed vol, en heerlijk gekoeld. WAT een lieve verrassing, en wat een zaligheid.

Met de kokostnoot in mijn handen, en het rietje in mijn mond, rijden we door naar nog een meertje, nog een grot. De taxi wordt geparkeerd, en de weg wordt me gewezen. De kokosnoot moet ik in de taxi laten staan, want er zitten hier teveel apen. Nou, hij heeft gelijk. Het zijn er ZOveel dat ik er ongemakkelijk van word. Sommige maken ruzie met elkaar, en dat klinkt niet heel gezelligjes.

Ik speel dat ik het okee vind, en loop dapper maar gestaag tussen de apies door. Opgelucht dat ze me met rust hebben gelaten. De “cape” vind ik in deze commotie overigens niet, maar das prima. Ik doe gewoon een rondje meer. Het blijkt hier trouwens een sportstek te zijn. Mensen zijn aan het hardlopen en hebben de mogelijkheid gebruik te maken van wat toestellen. Er is zelfs een hardloop baan, en een wandelbaan aangelegd.

Ik kom weer terug bij mijn gids, en er zijn ondertussen al bijna 5 uur voorbij. Het is wel een beetje klaar, en dat IS het ook. Ik word afgezet bij mijn thuisbasis, en ik kom Gerard tegen die vraagt of ik nog meega eten en naar de markt. Ja, tuurlijk wil ik mee !!! En dus heb ik een halfuurtje wat op te frissen en dan vertrekken we ! Top !


Ik duik mijn kamer in, leg mijn telefoon aan de lader en zie dat ik 53 berichten gemist heb. Ik schrik …. denk even dat er wat loos is … maar het is de aangemaakt Manora app … de vertrokken vrienden gooien hun updates in de app en het plezier spat eraf. Heeeerlijk ! Maar ik heb geen tijd, en dus schiet ik onder de doesj, en spring in de auto bij Gerard en Nui om naar de avondmarkt te gaan.

Ik ga op sleeptouw met Nui, die me langs allerlei kraampjes leid. Onbekende stukken fruit, groente, een zingende dame met een mooie stem, honderd geuren. Hartstikke leuk en al snel lopen we met verschillende tassen rond en gaan terug naar Gerard die in de auto op ons wacht. Dan rijden we door naar de rivier, waar een restaurantje word gezocht waar hij eerder met Marco en Miranda heeft gegeten. Het word een gezellige avond, met heerlijk eten en een grote fles Chang voor Cootjuh. Genieten geblazen.

Ondertussen is het een lange dag geworden. Een fijne dag, dat ook, maar ook echt een lange dag. Eenmaal terug op de basis schiet ik mijn kamer in, zet de airco lekker aan, en ga mijn foto's door. Het zijn er weer eindeloos veel. Betekent dat het alweer maar een topdag is geweest.


Ik denk dat ik Gerard maar adopteren ga :-) …. of meeneem naar Khao Sok NP …..

My name is .....

Over de nacht kan ik kort zijn. Het bed was voor mij te hard, of ik ben te knokig, DAT kan ook. De airco had ik uitgelaten, maar de temperatuur was daarvoor eigenlijk te hoog. Daarbij hoorde ik met de ramen open werkelijk ALLLLLE geluiden van de nacht, wat varieerde van huilende honden, tot kwakende kikkers en pratende lizzards. Heel gezellig, maar niet als je wilt slapen op een te hard bed. Het is wat het is, en de wekker wekte me lekker vroeg, rond 7 uur, want het zou een lange dag gaan worden. Opstaan dus, opfrissen onder de doesj na het lezen van de gebruiksaanwijzing, en enigszins fris heb ik het ontbijt naar binnen kunnen werken. Een hele opgave maar het was prima !

We stapten rond half 9 met het gehele Manora-gezelschap, inclusief gastheer Gerard, in de open taxi, haalden nog twee kordate Zwitserse dames op, en reden naar het vertrekpunt in de Phang Nga Bay, op een 20 minuutjes van mn vertrekplek. Daar stapten we in een overdekte longtailboot allereerst richting de mangrove.

Het was nog even passen en meten wie waar kon gaan zitten, om zo een goed evenwicht in de boot te creeeren, en al was er onderweg nog wel wat geschuif, het mangrovegebied was prachtig.

Ik heb al eens zoiets gespot in Madagascar, maar dit was een stuk groter en volgroeider. Er werden wat apen gespot, maar de aangekondigde krokodillen hebben we niet gezien.

Al varende sprongen er ook steeds vaker de uit het water rijzende rotsen in het oog, Veel water, veel rotsen, in alle blauw/grijze kleurschakeringen. Een schilderijtje, een magisch plaatje. Helaas was het geen helder blauwe lucht maar het maakte de ervaring niet minder. Prachtig !! We hebben nog even onder een rots doorgevaren, met daarbij geweldig hangende kleurige rotsblokken.

De longtailboten raasden over het water, maar de drukte viel me nog mee ! Onze eigen longtailboot leek er wel wat moeite mee te hebben. Al stot-te-rend-o-ver-het-wa-ter-was-niet-echt-rust-ge-vend-va-ren. Het liedje van de Crazy Frog sprong nog even in mijn hoofd, en toen werd het toch wel weer grappig.

Ook liep de boot langzaam vol water, en moest de pomp om het overtollig water af te voeren regelmatig even aangeslingerd. Dat verliep ook niet altijd even voorspoedig. Ik kreeg nog even visioenen van de reis in Sri Lanka, waar we iets soortgelijks hadden, maar toen viel de motor uit en dat was iets spannender, omdat we toen stuurloos op zee hadden kunnen belanden. Dit was dus peanuts … achtig. Een cliffhanger heb ik nu niet, want ik schrijf deze blog, dus ben ik gewoon weer met beide pootjes aan land !

Na de mangrove vaarden we door naar het dorp op palen Koh Panyee. Een wonderlijke ervaring. Bij het uitstappen op een soort vlonders werden we belaagd door kindertjes met koopwaar. Vervolgens hadden we 3 kwartier om hier een rondje te maken langs souveniershops

en een blik te werpen om de viezigheid, de rommelige toestanden en het ongelooflijke gevoel dat hier werkelijk mensen een bestaan hebben opgebouwd. De viezige kleine hutjes, maar ook vrolijk gekleurde exemplaren, en de glimmende moskee waren nogal een enorm contrast. De koffie die de reizigers dronken was wel weer van een geweldige kwaliteit. Gekke wereld. De blaas werd nog even geleegd in een TE smerig toilet die beheerd werd door een man in een rolstoel, en daarna was het wel tijd terug te keren naar ons zinkende schip.

We vaarden verder naar een plek om onze lunch te nuttigen. Het vaargebied is echt een plaatje. Weidse blikken, de rotsen in alle kleuren, bomen groeien op de rots waar het voor je gevoel eigenlijk niet kan. Een flink eindje varen, en de monotone herrie, het deinen op de golven en het sput-te-ren-van-de-mo-tor zorgde wel even voor zware oogleden. Dat was een no go, want elke plaatje moest op het netvlies !

We kwamen aan op een mooi verlaten strand, waar kleedjes werden neergelegd, en elke reiziger kreeg een bakje met heerlijke rijst, en een brok watermeloen toe. Ieder vulde zijn tijd op zijn eigen manier. Met een fotootje schieten, even schommelen,

een plons in het verkoelende water, of gewoon lekker staren over het water op deze magische plek.

Beetje proeven van Expeditie Robinson, maar dan wel in een uurtje weer door met je leven. We maakte een groepsfoto, en vertrokken naar een lagune.

Sputterend tuften we naar een plek waar we aanlegden en nogmaals uitstapten, Het was hier wel wat drukker, en er liepen mensen met plastic bouwvakkerhelmpjes op. Geen overbodige luxe, want we moesten in het donker door een rotstunnel, wadend door het water, en soms was het echt even goed nodig om te bukken.

De eindbestemming was een mooie plek met mangroveplanten en enorm hoog reikende rotsen om je heen. Prachtig !! Er werden wat “spring” foto's geschoten waar zelfs Gerard aan mee wilde (moest) werken. Dolle pret !

Daarna weer bukkend terug naar de boot voor het evenement waar het allemaal om te doen was.

de James Bond rots …. gebruikt in een film uit 1974, dus ik weet het nog goed …. NOT. Maar het plaatje van de rots is WEL bekend, en dus was ik erg benieuwd. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik doorkreeg dat de rots een stuk kleiner was dan ik had verwacht.


De rotsen en bergen die ik tot nu toe gespot had, waren een stuk pittiger, maar de James Bond rots was toch waar het om begonnen was, en dus werd er aangelegd, en konden we via een trap naar verschillende uitkijkpunten om van dit mooie exemplaar te genieten. En mooi wassie !

Het eindpunt van deze wandeling met uitzicht op James was bekleed met kraampjes en toeristenvallen, dus dat was snel klaar. Het werd tijd voor een terugreis naar de basis, al wilden de twee Zwitserse dames nog wel een rondje kajakken. En dus werden zij gedropt, en hebben de Manora-gasten de tijd gevuld met letters uitwisselen, en konden we daarna alsnog naar de thuisbasis.

Wel was er nog even het raadsel van de zwevende waterflesjes. Wat was het nut van de op het plafond plakkende flesdopjes. Ik weet ut, maar ga het natuurlijk niet vertellen. Kvond het in ieder geval een bijzonder grappig gezicht.


De lucht betrok ondertussen flink, maar het bleef wel droog tot we in de taxi zaten. Toen barstte het regengeweld wel los. Prima timing zou ik zeggen.

De Zwitserse dames werden gedropt, en we reden door naar onze thuislocatie. Hoog tijd voor een biertje, opfrissen, en de telefoons moesten opgeladen want die hadden het zwaar te verduren gehad deze dag. In de avond werden er telefoonnummers uitgewisseld want er moesten toch even foto's gedeeld. Het avondmaal werd vervolgens smakelijk weggewerkt, en we hebben deze avond in het Engels gecommuniceerd, omdat dat voor Nui toch ook wel zo gezellig is, ondanks dat ze doorgaans dus niet praat tijdens de maaltijd.


Morgen vertrekken de 4 gasten, en ikzelf heb hier nog een dag, die door Gerard al weer goed gevuld is. Vroeg opstaan hoeft gelukkig niet, dus ik kan eens kijken of ik wat slaap in kan halen. Ik heb met hulp van Gerard de airco aangeslingerd, en ik ga zo even kijken of ik mijn matras wat kan verzachten. En anders …. ben ik vast te moe om te constateren hoe hard het bed is.


Anyway …. Cootjuh heeft een topdag gehad ! Gelachen, genoten van het onderdeel zijn van dit heerlijke gezelschap en ook nog eens prachtige dingen gezien. In the pocket !! JoeJoe !!

Manora

Het standaard ritueel werd weer afgewerkt van een doesj en een ontbijtbuffet. Daarna ben ik terug gegaan naar mijn watervilla en ben ik gaan stoeien met mijn koffer en de inhoud. Ik heb gemerkt dat ik best wel wat spullen bij me heb die ik nooit aan ga trekken. Ik leer het ook nooit. Alles wat net een slag te dik was (zelfs hemdjes worden er geselecteerd) gaan in de trolley. Dat geeft overzicht. Bij de receptie heb ik de taxi geregeld naar de nieuwe stek. De receptioniste had vraagtekens bij mijn nieuwe locatie. “Ging ik DAARheen ?! Maar daar IS niks”. Ik heb gezegd dat het een bewuste keuze was, dat er wel degelijk iets te beleven was en dat het dus helemaal prima was en klopt. Gekke vrouw ….Na het regelen van de taxi had ik nog een uurtje over om te wachten tot mijn vertrek uit dit heerlijke luxe oord.

Ik haalde mijn bikini buiten van het wasrek, trok deze in de badkamer aan en sprong tot het plafond, samen met de kikker die uit m'n topje sprong. Gekkigheid. Ik ging na te zijn bekomen van de schrik nog even met mijn voetjes afkoelen in het water, wat lezen en luieren, en voor ik het door had was de taxi aangekomen.

De taxi was weer een open variant, maar ik mocht dit keer naast de chauffeur plaatsnemen. Hij bracht me in een uurtje rijden voor iets meer dan 25 euro naar Manora Garden. Door heuvels en bergen, langs palmbomen en lemen hutjes, met een noodgang van 100 km waar je maar 50 mocht rijden. Een avontuur op zich.

Manora Garden is een heel verschil met het luxe resort waar ik mijn watervilla had. De chauffeur moest in een winkeltje even checken waar het verblijf was, omdat de navigatie er blijkbaar mee ophield. Manora bevindt zich ook echt in een zijstraatje van de hoofdweg die nauwelijks opvalt.

Manora Garden is een terrein met 4 huisjes en een gebouw waar het ontvangst plaatsvind. Links van dat gebouw prachtig hooooge bomen. Mijn verblijf voor de komende 3 dagen is een klein kamertje met tafeltje en twee stoeltjes, een badkamer met een gebruiksaanwijzing bij de doesj. Een zwembad is er niet. Allemaal basic, maar het is hier schoon, rustig en prima, en tis helemaal okee.

De eigenaar, Gerard, is een gezellige man, een Hollandse kerel, die er sinds flink wat jaren samen met zijn Thaise vrouw zijn huisjes verhuurd, en Engelse les geeft. Helemaal gesetteld, en helemaal gelukkig hier. Ik hoor de krekels herrie maken, de hond slaapt op de koel-achtige tegels, en zijn vrouw Nui biedt me een lekkere snack aan van sticky kokosrice en mango.

Gerard is een man vol verhalen en goede tips. Hij begint meteen vertellen over wat er mogelijk is tijdens mijn verblijf mijn komende dagen, waarbij geopperd werd om de gewenste James Bond tour samen met de aanwezige gasten te doen om zo wat kosten te drukken. Tijdens deze uitleg van dit voorstel kwamen er twee van deze aanwezige gasten, Marco en Miranda terug van hun uitje.

Het blijken gezellige Nederlandse mensen. Ze komen uit de buurt van Leidschendam en dat is goed te horen aan de Haagse tongval van Marco. Het word een gezellige toestand, en de biertjes worden uit de gezamelijke koelkast getrokken. We vertellen beiden openhartig ons verhaal, hebben het over de reis die we maken, en het wordt een geanimeerd gebeuren.

Daarna lopen Marco en ik nog even samen naar de buurtsuper, 5 minuutjes verderop in de straat, om de koelkast direct weer te vullen met nieuw bier. De dame in de winkel kent hem al, en al praat zij Thais, en praat hij met zijn Haagse accent terug, ze hebben beiden plezier. Heerlijk dit.

We lopen terug, Marco wijst me op de mini-ananas die hij zo grappig vind en zelf ook al heeft gefotografeerd, waardoor ik natuurlijk niet achter wil blijven, en bij terugkomst krijg ik nog een derde biertje aangeboden, maar die sla ik even af, want ik wil alvast een beginnetje maken met mijn blog.

Omdat mijn kamertje wat warm is, besluit ik terug te gaan naar de ontvangstruimte zonder muren. Daar vang ik ook wat van de spaarzame wind, dus prima om daar alvast wat te tikken. Daar blijken ineens NOG twee nieuwe gasten te zijn aangekomen. Mark en Jacqueline blijken OOK gezellige mensen vol verhalen van hun tot nu toe gemaakte reis, en ook zij staan ingepland staan voor de tour van morgen. Ik ben benieuwd, maar eenzaam zal ik me morgen niet voelen geloof ik.


Miranda en Marco sluiten ondertussen ook weer aan op het gezamenlijk terras. Miranda duikt met Nui de keuken in voor het avondmaal. Of ik ook wil helpen. Eeeeh ….. nou ….. nee …... ik besluit dat ik kook en afwasvrij heb deze weken, al is het natuurlijk wel bijzonder om wat Thais te rommelkonten. Maar vandaag even niet. Misschien later. Misschien ook niet.

Van het bloggen komt met al dat geklets niet veel, en op een gegeven moment duik ik toch maar even terug op mij “eigen terras”. Even overtollig bier lozen, en dan een moment voor mij en mijn laptop creeeren omdat het kan. Daarna besluit ik dat ik ook nog even plat mag. De warmte, de biertjes weet jewel. Dan word ik gewekt door het geluid van een klingelend belletje. Das VAST het avondmaal.


Ik schiet mijn bed uit, veeg de slaap uit mijn ooghoek en ga het huis uit naar de ontvangstruimte. Ik vind een tafel vol schaaltjes met lekkernijen. Van rijst met ananas tot viskoekjes, van curry tot zeewier. Ik neem van alles een beetje, niet “zoals de Thai het doet” zo blijkt, want die neemt hapje voor hapje, maar ik besluit dat ik ook geen Thai ben en kleed mijn bordje netjes aan als een gezellige toestand. Het smaakt allemaal lekker, maar bij sommige hapjes schiet het water uit mijn hoofd.


De sfeer aan tafel is gezellig. De rondlopende grote spin op de grond zorgt ervoor dat de dames de voetjes lichten. De lizzards / gekko's op de muren vinden we schattiger. Er zijn tijdens het eten veel verhalen, er wordt gelachen, ontspannen gekletst, en Nui valt met al dat Nederlandse geklets wel wat buiten de boot. Ze is er blijkbaar wel vertrouwd mee, en doet haar eigen ding. Er schijnt overigens tijdens de maaltijd door de Thai zowiezo niet gepraat te worden. Wat moet deze avond intens zijn voor Nui.

Als de maaltijd erin zit, er stilzwijgend is afgeruimd, blijf ik nog heel even zitten en gaat de gezelligheid gewoon maar door. Toch besluit ik af te taaien om de blog af te ronden. Morgen wordt ook een volle dag. Veel zien, veel doen, vroeg op ook nog eens. Van die dingen, dus ik ga met mijn zaklamp richting mijn kamer, check um op enge beesten en pak daarna mijn rust.

Lam Ru NP

Vannacht heb ik even een flinke inhaalslag gemaakt. Ik lag rond 20u30 in mijn mand en mijn wekker liep af om 8u30. Als ik NU niet terug op aarde ben, weet ik het ook niet meer. De start begon met de nutteloze opfrisdoesj en het buffetontbijt waarbij ik een zo flink mogelijke bodem wil leggen omdat ik vandaag de planning heb om een stukkie te gaan lopen in nationaal park Lam Ru. Nou is hier geen Hollands weertype, dus ik schat in dat dit bejaarde lijf wat extra energie kan gebruiken.


En dus eet ik meer dan goed voor me is, en zeul deze voedselbalast terug naar mijn watervilla (wat klinkt dit toch heerlijk luxe … mijn watervilla). Ik lees nog een hoofdstukje, poets mijn tandjes fris, en pak een klein rugzakje in met een handdoekje, een fles water, en ook Beer mag vandaag mee naar buiten, met het koppie boven de rits, want anders is het te benauwd :-P


Ik loop richting de receptie waar de vrolijke jongeman met het geblondeerde haar, de blauwe slotjes, en het beetje dragqueen-achtige uiterlijk me lachend vraagt wat ik vandaag ga doen. Ik vertel hem dat ik naar het Lam Ru nationale park wil gaan. Dat ligt op 5 km afstand van mijn resort, en wandelen wil ik in dit geval niet, dus bied de blijerik aan om een taxi voor me te bellen, die al binnen een paar minuten voor de deur staat. Top geregeld.

Ik stap in de open getraliede achterbak van de auto, scheuren we stuiterend met de wind in mijn lokken in nog geen 10 minuutjes richting de toegang van het nationale park. Daar spreken we af dat de taxi me over een paar uurtjes weer op komt pikken ook bij 1 uitgang verderop. Betalen hoeft nog niet, dat kan straks ook.


Ik koop een ticket voor net niks, en krijg een uitleg bij een plattegrond op een A4tje waar ik werkelijk geen letter van versta. Maar de dame lacht er erg lief bij, en ik lach maar vriendelijk terug, buig even vriendelijk omdat zij dat ook doet, en gooi de rugzak op mijn rug en vertrek met de plattegrond in de tas. Ik schat in dat ik die niet nodig heb. Zo moeilijk zal de wandeling vast niet zijn qua de weg vinden.

Het pad is avontuurlijk, en begint verhard. Maar al snel loop ik op een natuurlijke ondergrond en is de wandeling een groot feest. Het pad stijgt flink, en daalt net zo heftig, is ook zo onregelmatig als de p*st. Er hangen af en toe wat touwen om je aan vast te houden, en als die er niet zijn, dan speel ik Jane omdat er ook lianen zijn.

Het stevige ontbijt was niet verkeerd ingeschat. Met deze hitte een wandeling als deze maken hakt er werkelijk enorm in. Al het water dat uit mijn hoofd stroomt, giet ik middels mijn waterfles er weer in (dit klinkt smeriger dan het in werkelijkheid gaat hoor). De energie trekt met een noodgang uit mijn lijf. Gelukkig loop ik in de schaduw, anders was die ene fles water vermoedelijk niet genoeg geweest.

Ondanks de zwaarte van de korte wandeling, geniet ik ook want dit zijn WEL de wandelingetjes waar ik zo van houd. Geen idee waar je heen gaat, lekker onvoorspelbaar, en de uitzichtjes zijn top.

Ik kom bamboe tegen in mikadovorm, wat ik een bijzonder grappig gezicht vond. De sneakpeak uitzichtpuntjes over zee met de grote stenen als decoratie blijft ook genieten, en deze uitzichtpuntjes waren er lekker veel. Of wat te denken van die e-nor-me on-Hollandse boomstam met een uitlegbordje erbij die ik wel gelezen heb, maar waarvan de info meteen weer uit mijn hoofd is gestroomd. Ik heb wel onthouden dat ik um impressive vond.

Het was klimmen en klauteren gedurende een ruim uur, en het hemdje was ondertussen al uitgetrokken voor hij helemaal doorweekt was, maar oh oh oh wat was ik blij toen ik op Little White Sandy Beach uitkwam.

Het zandstrand was prachtig, niet te groot, rotsblokken, schommels in de bomen, en een plek om je te laten masseren. Je mag het hier wel idyllisch noemen. Ik scoorde een blikje Sprite en plofde neer op een bankje. Schoenen uit, bijkomen in de schaduw, suikers mijn lijf in jagen, en staren naar deze omgeving. Een topplek, en een mooie beloning na een intense wandeling. Op het moment dat ik bijgekomen ben, mijn blikje drinken op heb, en een rondje wil maken over het strand, komt er een dame aanlopen die vraagt of ze even bij me mag zitten. Dat mag best, en ik zet mijn rugzak weer terug waar hij stond want even kletsen is ook fijn.

Ze heet Caroline, was nederlandse, 32 jaar jong en ze was net 2 dagen geleden gedumpt door haar vriend. Ze lachte er vrolijk bij, maar had zichzelf 1 dag gegeven om verdrietig te zijn, en nu ging ze er toch nog maar wat van maken. Zo lang duurde de relatie ook nog niet, maar zo tijdens een vakantie is wel wat lullig. En nu sprak ze dus zo af en toe eens iemand aan, had een scootertje gehuurd, en ging wat uitstapjes maken. Zo was ze net uitgenodigd door een Ierse kerel die een boot ging huren waarbij ze best mee mocht. Of ik ook mee wilde. Nou, eeh, nee hoor …. ik wil deze trip graag ECHT alleen doen. Al met al redde Caroline zich prima en dus wensten we elkaar succes met onze trip.

Ik maakte alsnog mijn rondje over het strand, liep nog even lekker door de branding. Ik had graag een plons genomen, maar dat durfde ik toch niet aan. In mijn rugzak zat mijn geld, mobiel, nou ja …. mijn leven en om dat nou zomaar neer te leggen in goed vertrouwen …. Ik besloot dat het mooi was geweest.

De andere uitgang werd opgezocht. Dit stukje was een stuk eenvoudiger en korter om te bewandelen, met net zulke bijzondere planten als op de eerste langere survivaltocht. Een fijne afsluiter van dit uitje. De taxi stond inderdaad ook al klaar op onze afgesproken tijd, en ik kroop weer in de achterbak voor een stuiterend retourtje naar de villa.

Daar was het tijd om een plons te nemen. Bijkomen, afkoelen. Ik had nog een colaatje en wat chipjes ook. Mijn eerste boek is ondertussen uit en ik begin lekker aan een tweede. Feestje.

Vanavond moet er weer gegeten worden. Das wel een dingetje want net buiten ut resort heb ik niet direct een restaurant gevonden wat helemaal fris en okee voelt of zo. Daarbij lopen er best wat zwerfhonden rond waar ik geen fan van ben omdat ik ze domweg niet vertrouw. Maar verhongeren is geen optie, dus speur ik wat rond op Tripadvisor voor restauranttips. Daarna trek ik rond 18u30 mn stoute sandaaltjes aan met mn gevonden restauranttip, trotseer de honden en ga op pad naar Jim's Fiske. Echt vlakbij, maar dan wel aan de overkant van de brede straat. Ut was me nog niet opgevallen. Een meevallertje qua afstand dus.

Ik ga dapper zitten op het plastic kuipje, aan een tafeltje met een plastic kleedje erop. Er zit wel wat volk, maar het is bij lange na niet vol. het is ook nog geen 20u, maar zo lang wilde ik toch niet meer wachten. Er komt een piepklein Thais vrouwtje aanlopen en van haar krijg een menu-kaart met ZOveel keus dat ik uiteindelijk maar iets kies met kip, groente en rijst. Chang erbij en dat moet het worden. Ik zit met mijn snuit richting de straat, en zie bij mijn buurvrouw een gerecht komen wat er mooi uitziet en ook met veel plezier wordt opgegeten. Ook tegenover me zit een man te smikkelen. Al snel komt mijn biertje met een jasje aan, en ook mijn kipgerecht verschijnt op een visschaaltje. Kniesoor die er wat van zegt. Op een apart bordje vind ik een bol rijst, en als ik eenmaal proef schieten mijn smaakpapillen op hol. Echt ZO lekker ! Smaakvol, knapperige groente, lekkere saus, goeie kip. Ik lik mijn vingers erbij af !! Het is ook niets teveel (of te weinig), en voldaan betaal ik mijn 5 eurootjes (dat is nog eens leuk uit eten). Even in het donker de drukke straat oversteken (spannend !) en dan schiet ik met mijn dikke buik naar mijn watervilla. Even doesjen, muggebeten tellen (die lopen gestaag op ondanks de spray en de rollers) en dan lekker de mand in en rusten. Morgen wordt er gepakt en gereisd naar een nieuwe locatie !


Tsunami Memorial en Bang Niang Market

Als een blok heb ik mijn eerste nacht geslapen. De wekker heb ik gezet om half 9, maar dat het in mijn systeem nog half 3 snachts is nu ik op moet staan, merk ik wel. Ik ben nog behoorlijk moe, mijn hoofdpijn gonst ook nog wat door. Vervelend, want de urgentie “iets te gaan doen met mijn kostbare tijd” is wel aanwezig.


Eerst doesjen onder de stortdoesj (wat een zaligheid) en daarna loop ik richting het ontbijt wat tot 10 uur in buffetvorm aangeboden wordt. Vanuit mijn koele villa valt het weer buiten als een klamme deken over me heen. Das waar …. doesjen voelt hier nogal zinloos. Laat het los laat het gaan. Ik kan nu eens goed kijken waar ik beland ben, en ook bij zonnig daglicht is het hier een plaatje !

Ik flaneer langs het buffet en de vette worstjes, bacon en rijsttoestanden laat ik voor wat het is. Ik houd het op toast, scrambelled eggs, ananassap en flink wat fruit. Ik ga aan een tafeltje zitten en kijk uit over groen. Heel veel groen. Ik hoor fluitende vogels, zie geweldige orchideeen en tropische planten, en zowaar ook nog een hert, maar die beweegt niet.

Ik neem de tijd met eten lees de eerste reacties op mijn blog en voel een mondhoek omhoog gaan. Fijn dat lijntje. Zo aan de ontbijttafel besluit ik lief te zijn voor mezelf. Het is warm, ik heb een stukje jetlag te verwerken, ik ben nog moe, en vakantie is ook niets hoeven, dus ik kijk wel ff hoe ik mijn dag invul vandaag.

Na een tweede ontbijtronde loop ik terug naar mijn villa. Tussen de bloemetjes, de planten en bomen, uitkijkend over het ondiepe water tussen de villa's in. Mijn eerste stekkie is heerlijk. Terug op mijn stek duik ik nog even terug mijn bed in om nog meer te slapen. Omdat het kan. Als ik wakker word is het 12 uur geweest en om de hoofdpijn te elimineren gun ik mezelf wat aspirientjes en ga ik op mijn buitenterras aan het zwembadwater wat zitten lezen. Flessie water erbij, af en toe wat om me heen kijkend naar de mooie natuur. Had ik al gezegd dat het een fijne plek is hier ?


Als ik flink wat hoofdstukjes gelezen heb, en de hoofdpijn vervlogen is, besluit ik de slippers aan te trekken en richting het Tsunami Memorial te wandelen. Niet gezellig, maar wel geschiedenis die indruk heeft gemaakt. Langs een brede ongezellige weg met weinig noemenswaardige winkeltjes en terrasjes, de voor hier o zo gewone wirwar aan electriciteitsdraden in palen, en waar het ook nog eens niet heel fris ruikt, ben ik er in een klein kwartiertje.

Met grote letters is het memorial aangegeven, en in de zijstraat staat een gebouwtje. Ik betaal achteraf gezien wel wat veel toegangsgeld voor wat ik te zien krijg (lekker Hollandse opmerking dit), en krijg via een scherm mijn eerste geschiedenisles. Hoe het begon, hoe ver de huidige locatie en de rest van de kustlijn onder water stond. Daarna mocht ik een kleine ruimte in waar een film werd getoond, en ook een overdaad aan foto's te zien was met de impact van de tsunami. Wat een drama is dit geweest. Op de eerste verdieping werd het in twee televisieruimtes nog eens dunnetjes overgedaan in het Engels en in het Duits.

Na deze ronde ben ik naar buiten gelopen, waar in het gras politieboot 813 te zien was die met de tsunami twee kilometer landinwaarts is geworpen. Iets wat maar weergeeft wat voor intense krachten de natuur kan hebben.

Vlakbij deze boot waren nog meer kraampjes en stands gemaakt met uitnodiging tot kijken, en natuurlijk ook meteen wat toeristisch koopwaar ernaast omdat je er nu toch was. Ik heb het gelaten, want ik had genoeg foto's gezien voor dit moment. Wel spotte ik nabij de politieboot nog een monument. Geen opschrift, geen borden met een verhaal of een uitleg, dus misschien had het wel helemaal nergens mee te maken en niet eens een betekenis. Ik vond de lichtval en weerspiegeling leuk en op sommige vlakken ben ik toch wel die toerist en dus schoot ik er maar een plaatje van.

Ik verlaat deze plek, al wandelend langs de duikerspakken. Dat voelt toch wat vreemd met het tsunamiverhaal vers in mijn hoofd. Tijd om alle tsunami-indrukken te parkeren, en om wat luchtiger dingen te gaan doen, Kben even langs de buurtsuper gelopen om wat colaatjes en chipjes te halen en met het zweet op mijn rug, en hoofd en waar eigenlijk niet, terug gestiefeld naar mn Khaolak Forest resort villa. Tijd om de zweterige kleding te verruilen voor mn bikini, een plonsje te wagen in het kniehoge heerlijke zwemwater voor mijn deur, en te genieten van mijn boek, de cola en chipjes. De andere gasten waren ondertussen de hort op, dus was het heerlijk stil.

Zo rond de Hollandse etentstijd, zeg 17u ben ik dezelfde wandeling weer gaan maken langs de hoofdweg. Aan de overzijde bij het Tsunami Memorial was namelijk de noemenswaardige Bang Niang Market. Eettentjes, winkeltjes. Snor is hier ook geweest, dus de plaatjes zullen zijn hart wel sneller doen kloppen.

Ikzelf ben wat dat betreft een “slechte toerist”. Zoveel van dezelfde troepjes in vaste kraampjes. Shirts, jurkjes, fladderbroeken, zonnebrillen, nepmerk tassen, speelgoed, de bekende toeristenvallen zeg maar, die bij mij dus averechts werken. Beetje ziel onder mijn arm gevoel. Voor de toerische drukte was het natuurlijk veel te vroeg. Beetje lastig om dan “af te kijken” bij welke eettent het een aanrader is om aan te schuiven. Nou heb ik nog niet veel trek, dus dat scheelt.

Ik stop bij een oud mannetje die zijn eetwaar vliegvrij houd door er overheen te wapperen met een stok met daaraan opgeblazen plastic zakjes. Ik denk even terug aan Snor zijn mislukte uitstapje met eten op de markt en ik probeer veilig te kiezen voor vegetarische loempiaatjes. In het kleine geimproviseerde keukentje zorgt een dame ervoor dat de loempias goed verhit worden. Ze worden bij me gebracht en het bonnetje word alvast bij me neergelegd. Voor nog geen 2 euro eet ik mijn buikje rond en besluit dat ze zalig zijn. Smikkelend vanachter mijn loempia's staar ik ondertussen naar de toeristen die tussen de kraampjes door lopen. Als ik uitgegeten ben, doe ik nog een laatste poging om de kraampjes te bekijken, en besluit dat het gewoon echt mijn ding niet is. Ik stop dit uitstapje en koop nog een voor mijn neus gefluxte smoothie en wandel terug.

Het begint wat te druppelen maar een echte bui blijft gelukkig uit. Ik kruip op mijn buitenterras met de laptop op schoot, en de muggen om me heen, en ik gooi er een blogje in. De eerste dag zit erop. Nu nog een dagje in deze hoek en ik moet eens even gaan bedenken hoe ik mijn dag morgen zou kunnen vullen. ZOU kunnen, want er MOET nog altijd niets !


Reizen met Henk

2 januari, als de dag eigenlijk voorbij is, vertrek ik richting Schiphol. Een vroeg avondmaal achter de kiezen, in de middag nog even mijn meisjes geknuffeld, maar om 18 uur rijd de zilveren pijl me door de pissende regen naar Schiphol. Op weg naar Thailand. Ik heb de kriebels, ben er een beetje stil van. Ik kan dit gewoon, dat is het niet. Maar het is wel nieuw, en anders, en ver. Maar beer is mee, en ik heb mijn laptop op alles lekker weg te schrijven. Het komt wel goed. Op schiphol nog een laatste kus, een stevige knuffel, nog een zwaai bij het weglopen en dan naar de Emirates-balie om mijn koffer te dumpen.

Daarna richting de security om de handbagage ook te checken. Heel andere koek als vorige keer dat ik op Schiphol was. Er is geen rij te bekennen, en in no time worden ik en mijn minirolkoffertje goedgekeurd. Ik heb nog even een kort geanimeerd gesprek met een hysterische dame die wel erg veel zin heeft in haar reisje. En dan zeggen ze dat IK druk kan zijn. Ik duim even dat ik niet naast haar in het vliegtuig zit en ga nog even op jacht naar een fles water, en een dwarsligger. Ik heb er wel bij me, maar ik vind het gewoon leuk om een nieuwe te hebben. Er blijft nog tijd zat over, en dus flaneer ik wat tussen de winkeltjes door, en plof op een gegeven moment toch maar neer op een rustige stek. Komt warempel die hysterische dame vier stoelen van mij vandaan zitten met een bak stinkende frieten. Heeeel verhaal met haar reisgenoot over de slapte van de frieten, en dat dat ook anders kan. Kvind het ineends de hoogstre tijd om weg te lopen en een andere stek te vinden.


Ik ga alvast naar de gate, gooi mijn schoenen op de koffer, en begin alvast aan een hoofdstukje van mijn nieuw boek. De tijd tikt voorbij, het vliegtuig is ondertussen geland en geparkeerd, maar hoezeer de boarding tijd ook nadert, de luchtbrug (of de slurf) wordt maar niet vastgekoppeld. Al snel komt er opheldering. Henk gooit roet in het eten. Dat is niet leuk van Henk. Henk is vervelend. Henk veroorzaakt storm, en daardoor kan de slurf niet aan mijn vliegende monster gekoppeld. Stomme Henk !

De mensen buiten waaien ook uit hun jas, het vliegtuig veert ook van links naar rechts. Ik word er niet zo vrolijk van. Vliegen met storm is niet mijn hobbie. Het goede nieuws was wel dat we wind mee zouden hebben, en dat zou de vliegtijd aanzienlijk verminderen. Das mooi, want ik heb nog een aansluiting te halen ook. Na enige tijd besluiten ze het vliegtuig op een andere plek te parkeren, waar wellicht iets meer beschutting is. De klok tikt lekker door, en er word elke keer weer 3 kwartier geduld gevraagd. En nog een keer, en nog een keer. De stewardessen werden er ook niet vrolijker van

Als troost word de boardingpas opgewaardeerd met 18 euro vreettegoed. Zeer attent, maar ik had voedsel genoeg, dus ik heb het laten gaan. Na lang wachten, en zelfs wat wegtrekkertjes op een plastic stoel, was Henk getemd, en kon erom 1 uur 's nachts opgestegen worden. EINDELIJK !!!


Het eerste rukkie van een uur of 6 richting Dubai heb ik grotendeels met ogen dicht beleefd. Doppen in mijn oren om de jengelde kindertjes te negeren. Aspirines binnen handbereik, want dat is wat slaapgebrek met me doet. Dan ontploft mijn bol. Maar de vlucht ging verrassend goed, Wel wat turbulentie, maar als je speelt dat je in een trein zit, is er niets aan de hand, en lukt slapen zelfs m al was het even met een sjaal over mijn hoofd want het licht was in eerste instantie nog niet gedoofd. Mooi detail toen het licht eenmaal uit was …. op het plafond in het gangpad waren heel knusse sterrelampjes …. het betoverde de jengelende kindertjes, maar oma Cootjuh vond het ook iets magisch hebben.

Door de wind mee hebben we inderdaad wel wat winst gehaald. De grote lelijke zandbank die Dubai heet was voor mij reden genoeg om er niet echt eens op verkenning te gaan. Wat een grauw ongezellige boel zeg. Gelukkig hoeft dat ook niet ... op de terugreis ben ik er iets langer, maar DAAR gaan we natuurlijk nog niet over nadenken. Nu moet er geracet worden, want ik had maar een half uur om mijn aansluiting te halen. Uitdaging, maar gelukkig stond er een kerel meteen bordje met mijn vluchtnummer erop. En zo kreeg ik persoonlijke begeleiding over het immense vliegveld. Door lange gangen, met de lift, met de metro, nog een lift, nog meer gangen door, en warempel …. 3 minuten voor de gate ging sluiten kon ik door met mijn tweede stukkie. Eeuwige roem voor deze persoonlijke hulp. Ik plofte op mijn plekkie bij het raam, naast een stinkende Italiaanse kerel die nogal aan het snotten en niezen was. Dit zou een minder fijn stukkie tocht worden. Eerst nog maar een pil erin, hoofd draaien van de vieze geuren, flink water drinken, en een smakelijke warme maaltijd nuttigen. Kip in pepersaus ! Ik bedoel maar. Ook weer wat powernapjes doen, tussen de turbulentie door. Nu waren de hobbels wel wat meer, maar goed … alles went en echt hoor …. je bent er eigenlijk zo.


Maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Het was ondertussen 19u45, locale tijd, en ik ging de slingerende Eftelingrij in voor de paspoortcontrole. Een gezin met 4 irritante kindertjes voor me, en een huilende baby achter me. Dit zijn echt even momenten dat ik denk …. waarom wil ik dit ook alweer ? Had ik toch Snor mee moeten nemen met zijn wiebelende benen en zijn wandelstok. Dan hoefde ik niet te wachten, en piepen we overal tussen door ! Goed …. dawasnie …. Doorbijten maar. Voor de dame in de vissenkom moest ik mijn vingers stempelen, mijn bril afdoen voor een vergelijkend warenonderzoek. Beetje crimineel voel je je wel, maar ik kreeg een stempel in mijn paspoort dus ik kon door. Mijn koffer halen !

Dat was makkelijk. Iedereen was al weg (hoe dan ?!) en mijn koffer was een van de laatste die nog op de band lag. Prima. Hoef ik niet te zoeken. Door naar de man met het bordje met mijn naam. Nou, ik weet niet hoeveel mensen er met bordjes stonden, maar er stonden dranghekken met A4tjes erop geplakt. Bij dranghek nummer 6 had ik beet ! Ik werd op de foto gezet met mijn A4tje en na een paar minuutjes werd ik een busje in gedirigeerd. Plaats voor 9 man, maar ik had de bus voor mij alleen. Een vriendelijk praatje lukte niet. Vermoedelijk spreekt deze man nauwelijk Engels, en dus heb ik het snel opgegeven. Khad er toch ook niet echt zin in nog te socializen. Ik wilde slapen. Niks meer. Rust. De rust kwam niet vanuit de bus, want allemachtig wat een hysterische plafondverlichting. Wat anders dan subtiele sterretjes op je plafond. De bus was heerlijk koel en echt, de koeling was fijn, want het is hier in de avond gewoon klef en warm. Blijft toch vreemd als je al maanden in winterkleding loopt.

Het ritje duurde een uurtje. Het geruis van de auto over de asfaltwegen zorgde ook nu weer voor wegtrekkertjes. Ik was benieuwd waar ik uit zou komen. Veel is er onderweg niet te zien doordat het al donker is. Veel niks, veel resorts, lange wegen met goede verlichting. Ik heb geen idee waar ik ben joh. Maar de chauffeur zet me keurig af bij een mooi resort, net weg van de doorgaande weg. Het ziet er prachtig uit ! Mooie verlichting, een mooie tuin en een waterpartij. Ik ben blij dat ik gekozen heb voor een huisje in plaats van een appartement. Het uitzicht is namelijk top, het bed voelt heerlijk, er ligt een badlakenroos op als versiering, de badkamer is luxe en groot, ik heb een terrasje aan de waterpartij en ik ben ZO blij dat ik hier nu even mag bijkomen van deze eerste reisdag, voor ik aan mijn rondje Thailand ga beginnen. Ik ben er !!!