Het laatste rukkie

Kheb in de muffige kamer toch nog lekker wat uurtjes slaap kunnen pakken. Lekker. Het zorgt ervoor dat ik vol goede moed aant laatste stukkie reis begin. Eerst even doesjen en een stukkie blog fluxen, en voor ik het doorheb is het 12u en krijg ik een belletje dat ik op moet hoepelen uit deze muffe kamer met de hysterische vloerbedekking. Ik heb nog wat tijd voor ik naar het vliegveld ga, en omdat ik nog recht heb op een gratis lunch, en ik een Hollander ben, pak ik die nog even mee. Ik laat mijn boardingpas zien, verdien een glimlach en een goedkeuring en gooi mijn tasje neer op een van de veel tafeltjes in dit nog zo goed als lege restaurant van het hotel.

Er is genoeg te kiezen aan het buffet, maar gezien mijn opstandige darmfloravriendjes houd ik het rustigjes met wat kale rijst, groente, een stukje vis en wat fruitjes toe. Ik eet rustigjes en het restaurant stroomt langzaam voller. De bediening is ook hier vriendelijk, maar de tred van de jongeman die mijn hoekje van het restaurant in de gaten houd verraad zijn verveling. Hij sloft en sleept met zijn sneakers als ie heen en weer sjokt. Zijn mondhoeken krullen dan wel omhoog, maar zijn voeten optillen kan ie niet.

Na een uurtje ga ik richting de lobbie en ik besluit rond half 2 de bus te pakken naar het vliegveld, die elk half uur zo'n beetje rijd. Als ik dat ritje achter de rug heb, word ik afgezet bij de aankomsthal waar ik ben opgepikt. De buschauffeur ziet mijn vraagtekens in mijn ogen, en wijst waar ik heenmoet. Kben maar gewoon maar gaan lopen. “Beetje afkijken bij de andere reizigers, en dan kom ik er wel” dacht ik bij mezelf. Ik zag een groot bord met vertrektijden naar verschillende locaties en ging op zoek naar Amsterdam. De lijst schoot van te lezen letters, naar Abracadabra-letters die voor je ogen gaan dansen als je iets zoekt maar niet kunt vinden.

Alle andere mensen uit de bus vonden die van hun en vertrokken met richting een lift naar de juiste vertrekplek. Beetje irritant was wel dat Amsterdam in het rijtje niet stond. Eeeeh …. okee ?! Heb het 3x nagelopen, maar nee, geen Amsterdam. Dan maar weer iemand aanschieten, want ja …. geen idee joh.

Een vriendelijke dame keek met me mee, en nee …. ik stond niet op de kaart. Ze nam me op sleeptouw, de lift in, een gang door, naar een ander bord met vertrektijden. Stond ik ook niet op. Dat ging goed. Ze checkte gegevens op haar mobiel, en nee …. ook niets. Dat je dan toch even gaat twijfelen aan jezelf EN of de vlucht wellicht gecancelled zou zijn, maar zo te zien was er een storing gaande.

Ik kreeg de tip om me te melden bij de Emirates balie om navraag te doen, of om gewoon via de Smart-Gates balies n de security check naar ruimte B te gaan, want “daar ergens” zou het wel moeten gaan gebeuren. JoeJoe. In het kader van succes ermee ik ga andere dingen doen nu. Ik had nog zo'n 1.5 uurr Moest goedkomen en ben dus maar begonnen met lopen. Het is hier zo groot dat ik door de bomen het bos ff niet zie (zou ook apart zijn op een luchthaven) Groooooote liften

trappen, gangen en op zoek naar de Emirates balie …. waar een knetter van een rij stond. Mooi … die ging ik overslaan. Dan maar met mijn paspoort en boardingpas door de smartgates, daarna trolley laten checken en toen was ik “ineens” bij de hoek van gates B. En DAAR stond Amsterdam WEL op het bord en het vertrek was in B9 (daar is pap weer :-)) Pfieuw !

Er was nog wat tijd om rond te snuffelen en te kijken waar ik nou eigenlijk was beland. Veel winkeltjes en genoeg te flaneren. Niet dat het mijn ding echt is, maar zitten kon straks ook nog. Wel ging ik even op zoek naar B9 en volgde de pijlen …. linksaf, rechtdoor, en bij een splitsing zag ik op links B1, B3 …. die weg volgde ik, maar die stopte bij B5. Geen B9. Serieus ?! Wat was dit joh.

Ik liep door, kwam langs plekken war ik al geweest was, en kwam weer uit bij de beruchte splitsing waar ik B1 en B3 zag ….. hoe dan ? Maar B1 en B3 gingen linksaf …. B9 was rechts. Wie het snapt mag het zeggen, maar ook dit probleem was dus getekkeld. Ik was ondertussen wel klaar met zoeken en lopen. Weg wilde ik, en ik werd op mijn wenken bediend.

We werden weer in secties het vliegtuig in geleid (Topsysteem van Emirates) en rond 15u30 was het klaar om de lucht in te gaan voor de laatste 6 a 7 uur. Beetje wolken kijken. Nu wel, want het was nog even licht. Het werd een lange zit met lezen, luchthobbelen, muziek luisteren en hazeslaapjes doen. Nog wat eten en ik moet zeggen, ook dat is bij Emirates helemaal okee. Verder voelt deze laatste etappe van de reis gewoon zwaar.

Is het de gemoedstoestand … omdat ik ZO geen zin heb om de draad weer op te pakken ? Is het het tijdsverschil van Phuket / Dubai / Nederland ? Geen idee, maar het loopt zoals het loopt. En we landen netjes rond een uur of 20 en ik stap het vliegtuig uit op mijn slippertjes en 24 lagen shirtjes en hemdjes. Het is nul graden buiten. Nou, ik kan je zeggen dat ik dat niet gemist heb !

Ik duik het toilet in, trek sokken aan, en nog een extra shirt en een sjaal. Dat moet het zijn voor nu en ik loop naar de bagageband. Ik heb al wat app-contact gehad met Snor en mijn meissie. Zij zijn blij. Zij wel :-P. Mn koffer ligt netjes op de bagageband en dan is het naar de vertrekhal lopen. Snor staat al klaar, met mijn jas in zijn handen. Ik trek hem aan en voel me een Michelinmannetje met al die laagjes. Hij lacht. Ik ook, al bibber ik nog wat. En nu is het klaar.

Thuis drink ik koffie met een koek. Net als altijd. Bibi kruipt snel knorrend op mijn schoot, zodat ik voorlopig nergens meer heen ga. Ik gooi mijn koffer leeg zodat dat morgen niet hoeft. En ik duik mijn mand in waar de electrische deken ervoor heeft gezorgd dat ik er niet klappertandend instap. Terug naar het gewone leven. Maar jongens jongens, wat was dit een mooi avontuur.

WOORD VAN DANK: Wat nou zo mooi is, is dat mijn avontuur ook een avontuur is gebleken voor mijn trouwe volgers. Iedereen weet dat ik dit bloggen voor mezelf doe, maar ik ben echt nog altijd heel dankbaar en blij met mensen die de kracht opbrengen om alllll die geblogte lettertjes te lezen en OOK nog eens een bericht te tikken voor mij. Ik vind het fijn. Echt erg fijn. Het zorgt er altijd voor dat ik ver weg toch dichtbij ben. Hartje hartje.

Tussenstop

Al heb ik nog geen honger, het duurt nog lang voor ik vertrek. Mijn vlucht gaat om 23u45 dus ik ga toch nog maar even wat eten. Ik zit om 17u als enige op een leeg terras vlakbij zee bij Merlin en ik bestel wat kipnuggets. Niet zo Thais maar ik hoop dat het een klein hapje is en niet zo pittig. Het blijkt een flink bord met grote nuggets. Smakelijk, maar veel. Groente is niet noemenswaardig, en de frietjes hebben 3u te lang in de frituur gezeten geloof ik. Whatever. Tijdens de maaltijd breekt er een stortbui van jewelste los en het zonne-grasveld stroomt snel leeg. Na een paar minuten is het alweer droog. Zo gaat dat hier.

Kheb nog even opgefrist, en vervolgens verzocht of iemand mijn koffers wilde oppikken. Daarna werd het wachten in die enorme prachtie lobbie. Om 19u15 kwam er een busje aanrijden en had ik weer het busje wat voor negen man bestemd was voor mezelf. De koffers werden ingeladen, en na het geven van een dikke fooi in de fooienpot ben ik dit stukje dorp uitgereden langs het ondertussen vertrouwde straatbeeld met de ondertussen volle restaurantjes en de rokende grill bij Mali. Wat was deze laatste plek ook weer fijn.

Maar er is nou eenmaal een tijd voor afscheid en dat was nu. De radio stond uit en de chauffeur reed zijn route naar het vliegveld. Het was donker, en de chauffeur reed lekker door, maar het voelde veilig dit keer. Ik kijk naar het verkeer en ik vind het zo grappig dat de auto's hier vaak zo versierd zijn met gruwelijke lichtjes. Een rij roze of blauwe lampjes boven de voorruit, of een oplichtend embleem op de kofferbak. Beetje circus. Mensen met een flapperende poncho op de scooter. Etende mensen op hysterisch verlichtte terrassen en de winkeltjes waarvan ik me afvraag hoe ze in hemelsnaam rond kunnen komen. Klein en bouwvallig. Thailand is bijzonder. Het heeft een flink stuk van de rit ook weer lekker doorgeregend. Zie je wel Thailand mist mij ook al. Maar na een uurtje tuffen doemde het vliegveld op. Groot en vol verkeer en mensen

Maar na het uitstappen en een dankwoord richting de chauffeur ging het binnen wonderlijk snel. Geen rij, maar ik was dan ook wel ERG vroeg. Ik kreeg bij de balie 2 tickets en 2 vouchers voor in Dubai. Daarna door de paspoortcontrole, en de koffercheck. Ook zo klaar. En dan kom je in de duty-free ruimte waar veel dezelfde winkeltjes zaten. Ik heb wat geflaneerd, omdat ik straks nog genoeg kon zitten, maar de flaneerruimte was kleiner dan verwacht. Veel merken, veel luchtjes, veel hapjes, en allemaal niet voor Cootjuh. Ik nam plaats op een oncomfortabele stoel, en zat mijn tijd uit. Beentjes op de koffer, mobiel in de hand, en ook mensen kijken. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende kledingstukken

De constante stroom aan tekst vanuit de intercom werkte na de paar uur wachten flink op de zenuwen. De namen van zoekgeraakte mensen, de gates waar men heen moest en dat in verschillende talen. Bijzonder hoe meldingen in het Engels met een zachte warme stem wordt omgeroepen en iets Thais en/of Chinees meteen 14 octaven hoger mijn oorschelp inschiet.

Na het wachten vormt zich een rij voor gate 9 (heej ,,, een negen …. pap is bij me zeker) en mensen worden altijd wat ongeduldig als de boardingtijd nadert of zo. We worden per sectie doorgelaten, en mensen proberen toch met een andere sectie alvast tussendoor te sneaken. Wat een onzin. Wacht gewoon je beurt af joh. Na de ticketcheck, schuiven we een stukkie op richting een lange gang naar het vliegtuig. Weer wachten, weer controle of je wel in de goeie rij staat. Nou ja. Ik kom op mijn vliegtuigstoel, en heb een tasje gevuld met dat wat ik graag in mijn buurt wil hebben. Ik plof op de stoel, gooi doppen in mijn oren en wil slapen slapen slapen met mijn blotebillenhoofd.

Dat zit er voorlopig nog niet in. Naast me zit een jong stel dat hun vakantiefoto's bekijkt, en glimlacht dat ze deze vlucht maar net gehaald hebben. Mooi jongens, dan kunnen we gaan ! Het lijkt echter wel eeuwig te duren voor iedereen zit. Als ik mijn ogen weer even open zie ik een heel rij stewardessen en stewards staan in het andere gangpad. Gedoe ? Geen idee, maar er worden twee mensen op leeftijd uiteindelijk naar voren gedirigeerd. Ik zie dat de man een zuurstofslang in zijn neus heeft en als een slak door het gangpad loopt.

Later wordt omgeroepen dat er twee mensen door medische redenen deze vlucht gaan verlaten, en inderdaad, ik zie buiten het vliegtuig mannetjes lopen die een koffer uit het ruim halen. De rij stewardessen komt ook weer terug naar het andere gangpad, en lopen alllllle vakken na met handbagage, om te checken of er nog wat ligt van de twee oudjes. Wat een klus. Hadden ze met al die controles die mensen niet eerder kunnen spotten vraag ik me dan toch af ?

Hoe dan ook …. we kunnen uiteindelijk vertrekken. Eindelijk, dan kan dat licht ook eens uit. Kindertjes op de vlucht zijn weer aan het jengelen (logisch met deze nachtelijke tijden), en dat licht blijft ook nog steeds aan. Ik creëer mijn eigen donker en gooi een kleed over mijn hoofd. Na een uur is het nog steeds lucht en dan, dat uur na het opstijgen, is het zover dat we een maaltijd aangeboden krijgen. Ik merk het in eerste instantie niet, want ik heb die gekregen deken natuurlijk over mijn hoofd gegooid, maar ik RUIK het. Wie gaat er in hemelsnaam om 1 of 2 uur snachts aan een volledige maaltijd. Getver ! Ik probeer het te negeren en das behoorlijk onmogelijk. Ik wijs mijn maaltijd dan ook af, en hoop dat het snel weer wat neutraler ruikt.

De vlucht is ook nu weer wat hobbelig, maar niets wat ik niet aankan. En gelukkig gaat op en gegeven moment het licht ook uit, en is alleen de sterrenhemel in het gangpad zichtbaar. Eindelijk ! In slaap vallen is nog wel een ding. Het duurt even. Het stel naast me heeft zich opgekruld en de kussentjes, dekentjes en armen schieten vaak mijn kant op, en Cootjuh wordt overal wakker van. Toch ben ik op een gegeven moment zo moe, dat ik vertrokken ben. Geen idee hoe lang ik geslapen heb, maar het voelt wel fijn als ik pas weer wakker word als we op een uurtje na op Dubai zijn.

Zes uur vliegen, en drie uur vroeger dan in Phuket. Dat tijdreizen blijft een gekkig ding. De teletijdmachine van Professor Barabas is er niks bij.

In Dubai is de volgende uitdaging. Hoe werkt dat hele Dubai Connect. Want door mijn lange overstaptijd van 12 uur heb ik dit cadeau gekregen van Emirates. Netjes ! Het is kiezen tussen overstappen, of naar de arrival-hoek. Das nie moeilijk. Maar Dubai is groot en ik loop door zo goed als stille eindeloos lange gangen. Als ik een medewerker spot, vraag ik of ik goed loop, en dat doe ik. Fijn ! Na de lange gangen moet ik een verdieping zakken. En nog een verdieping zakken. En ik vraag het nog maar eens. Ik word weer op weg geholpen, en vind op een gegeven moment de Emirates Dubai Connect Balie. Mooi ! Daar krijg ik een papiertje in mijn handen met wat ik moet doen.

Door de paspoortcontrole (check en een stempel in mijn paspoort) en dan naar Exit 3 waar ook weer ergens een balie moet zijn. Ik zie geen exit 3, maar wel een exit. Daar staat een vrolijke lachende meneer die ik tegemoet loop en roep met een zacht “help … help”. En hij lacht, en hij helpt. Ik moet nog wat deuren door, door lege ruimtes, autoverhuurbedrijven en geldwisselkantoortjes, en zie dan weer een Emirates hotel desk. DAAR moet ik zijn. Ik meld me weer, overhandig mijn vouchers en moet weer wachten.

Er schuiven nog wat mensen aan, en na al dat wachten worden we langs 600 grote taxis naar een bus voor het klootjesvolk geleid. Die brengt ons nog geen 5 minuten rijden verderop naar ons hotel. Lopen was mss nog wel sneller geweest, maar goed. Een bed …. dat willik wel. Ik schiet de bus uit, krijg een sleutel van mijn kamer en de wifi-code. Ik loop over een lange Las Vegas vloerbedekking naar mijn kamer op de 1e verdieping, en kom in een ruime kamer met twee bedden. Het ruikt hier niet echt heul fris naar bloemetjes, maar het bed ziet er uitnodigend uit.

Ik duik erin en ga slapen. Het is namelijk alweer 2 uur later sinds de landing op Dubai. Zo gaat de tijd hier wel snel, en ik besluit morgen niet Dubai in te gaan. Ik heb sinds deze laatste dag wat last van diarree (leuk, zo tijdens het vliegen) ben moe, en joh …. ik ben toch niet geboren voor de stad. Nee hoor …. rustigjes aan, beetje slapen, beetje eten, en dan door naar de sneeuw. Joejoe.

Afscheid van het paradijs

De laatste blog gaat in stukjes. Omdat mijn terugreis ook in stukjes gaat. Ik was al vroeg wakker door een onrustige nacht. Rond 2 uur snachts werd er aan mijn deur gerommeld. Dronken Rus zeker. Om 3 uur nog een keer. Nou, dan slaap je niet lekker meer hoor en dus stond ik al vroeg naast mijn bed. Even doesjen en met de nodige lood in de schoenen beseffen dat het einde van de dag klaar is met deze reis. Zo jammer.

Ik ga nog even genieten van het enorme ontbijtbuffet en gun mezelf weer drie bordjes plezier. Meer lukt domweg niet. Dan terug naar de kamer en ga in de weer met mijn koffers en het opladen van mijn apparatuur.

De grote koffer word weer netjes heringedeeld. Over de trolley moet ik wel even goed nadenken, want die heb ik de hele terugreis bij me, en die terugreis duurt langgggggg. Eerst naar Dubai in een uur of 7, en dan verblijf ik 12 uur Dubai, voor het laatste stuk van 6 uur naar Amsterdam wordt gevlogen. Ik kijk er niet naar uit, maar het is wat het is. Gelukkig heeft Emirates een hotel voor me geregeld. Geen idee hoe dat moet gaan werken, maar dat merken we vast vanzelf. In de trolley stop ik mijn laptop, mijn oplader, boekjes, muziek en mijn dikkere reiskleren. Ik kan alleen maar hopen dat Snor eraan denkt om mijn winterjas mee te nemen, want die heb ik thuisgelaten bij vertrek. (Snor !!! leg de jas vast klaar .... zonder zal ik jammerlijk bevriezen !!!!)

Als ik het wel prima vind met de kofferverdeling, pak ik mijn strandspullen en sjok terug door dit prachtige park met zoveel leuke doorkijkjes. Ik snap nog altijd niet dat de gasten hier zo zuurpruimerig kijken. Dit is werkelijk een paradijs waar men verblijft,

Ik stort op een strandbed en doe wat je doet nabij de zee. Niks. Kijken. En omdat de vlag ook vandaag groen (veilig) aangeeft, ga ik af en toe heerlijk drijven in zee. Lekker veel lezen en voor jut weet ligt mijn stoel toch nog in de zon. Ik blijf ff liggen. Voor jut weet zit je namelijk in de sneeuw en de kou he. Zo geen zin in, dus dan liever kijken hoe lang ik dit volhoud. Ik elimineer de gedachte aan sneeuw en thuis, en denk ff terug aan mijn reis.

Ik heb echt meer gedaan dan ik had voorzien. Leuk ! Ik heb leuke, lieve, vriendelijke mensen ontmoet die vol humor en gekkigheid zitten, waar ik het echt fijn vond om er even deelgenoot van te mogen zijn. Ik heb prachtige brokken ongerept natuur gezien. Mooier dan ik ooit heb kunnen bedenken. Ik was zo onder de indruk. Het is namelijk waar. Plaatjes zijn leuk, maar de werkelijkheid is ZOveel indrukwekkender ! En de toeristengekte waar ik rekening mee had gehouden, omdat ik daar niet zo goed op ga, viel me ZO mee. Het leven is hier rustig, fijn, mensen zijn zo vriendelijk. Niets is belangrijk. Kleding bijvoorbeeld. Boeie waar je in loopt, en mskeup ? Hoezo ?! Ik loop met een blotebillensnuit en vind het lekker boeie, en zo is het toch ook ?! Boeie ?!! Volgende keer, echt .... een trolley met niks !

En al was ik hier alleen. Het was ook goed ! Samen is het toch anders. Nu moet ik op eigen benen staan. Dingen min of meer zelf bedenken en doen, al was Gerard wel echt een grote steun, eerlijk is eerlijk. Al met al word ik hier groter van, en zoals ik Melis al heb laten weten, ik ben ondertussen 4 meter groot. Dit moet vaker, dit moet meer, dit moet langer. Ja, ik ben enthousiast. Het was GOED, in hoofdletters ja !

Na het strandbedhangen word het tijd voor een laatste mixed fruit shake aan de bar die uitkijkt op de zee. Even de wind door de haren, kijken naar de golven, de hond op het strand die er ook zo van geniet, en onderdanig maar vriendelijk kwispelt als er mensen aan komen lopen. Enkel een aai over de bol wil hij, en die krijgt hij gelukkig ook.

Genieten, maar ook de shake raakt op, en dan vertrek ik naar mijn kamer. Even de natte bikini uit, droge kleren aan, en kijken of ik in de hoofdstraat nog even een voordelig biertje kan tanken.

Ik stort op een leeg terras, want overdag gebeurt hier eigenlijk niets. Prima joh. Laat mij maar zitten in de nikserigheid. Ik bestel een grote bier ( mn eerste deze reis ) en wat loempiaatjes en staar over de hoofdstraat.

Ik ga nog even een blogje fluxen, en dan op het resort nog een laatste avondmaal scoren voor de taxi komt. Ik wil ook nog even doesjen voor de taxi komt, en voor ik mijn laatste rekening ga betalen. En ook nu geldt …. ik zal blij zijn als ik eenmaal in de taxi zit, want het is hier niet anders dan thuis hoor. Ik ben pas rustig als ik vertrek. En het vertrek gaat vandaag ook gebeuren, en dat is OOK al goed. Ik bedoel .... die uitgroei op mijn kop. Zeg nou zelf .... dakantonnie ?!

Maassaassie - deel II

Het wekkertje werd gezet, want ik had een mee-eter (nee nee, niet zo'n zwarte spikkel op de neus). In de ochtend zou er hoog bezoek komen en aan komen schuiven voor het ontbijt. Even een doesj, jurkje uit de stinkkoffer en tijdig naar de balie om de komst van Ome Gerard aan te kondigen. Veel vraagtekens in ogen bij mijn aankondiging van de komst van deze man, en ut moest twee keer uitgelegd, maar toen begrepen zut wel. Mooi. Een kleine 10 minuutjes later kwam ie aanrijden met zn bolide. Olifantentasje om de schouders, vriendelijk gezicht en 3 Brabantse zoenen. De gezelligheid was er !

We liepen naar het restaurant, wat een stuk rustiger was dan gisteren. Half negen is een goed tijdstip blijkbaar voor ontbijt. We kregen de ereplaats. Langs de rand van het buitenterras, uitzicht over het blauwe zwembadwater. Het moest zo zijn. De koffie werd ingeschonken, voor Gerard dan want ik knap er zelf niet van op, en er is weinig stilte gevallen. Gerard is een kerel vol verhalen en das plezierig.

We hebben wat om ons heen gekeken, en al was deze prinsesse-omgeving voor Gerard ff anders dan anders, het werd een bijzonder vermakelijk ontbijt. Smakelijk, dat ook natuurlijk. De koffie vloeide rijkelijk, en al waren de gezichten om ons heen van het kaliber “zuurpruim”, wij genoten met volste teugen want “je zou hier toch maar mogen zitten”. Dankbare typjes zijn we. Lepeltjes stelen ging dan wel een stap te ver, maar een gekke foto voor de Manora-app zat er zeker in.

Uiteindelijk hebben wut ontbijt met 3 rondes volbracht. Een keurige score. Gerard deed er nog een bordje bovenop, maar daarna was het 10u30 en kwamen ze vragen of we nog wat wilden van het buffet. Dat betekent dus sluitingstijd. We besloten dat het genoeg was. Gerard viel nog het laatste bordje fruit aan, tikte de laatste koffie achterover, en ik liep even terug naar de kamer om de bikini aan te trekken. Er moest opgefrist worden in zee.

Ik hobbelde terug naart restaurant, en samen liepen we naar het grasterras bij de giraffenbomen, kozen een stoel in de schaduw, lieten onze inboedel achter, en hobbelden naar zee. Heerlijk wat drijven en opfrissen. En prikkende ogen plus een slok nemen van het heul zoute zeewater als je een golf even niet ziet aankomen omdat je drijvend lijk speelde. Tijd om het droge op te klimmen. Vakantie is "go with the flow" he

Het klokje tikte door en we hebben het gezellig gehad. Veel kletsen over het leven, over Thailand, over wat moeilijk is en wat niet. Het is een fijne ochtend/middag geweest. Gerard is een kerel met het hart op de juiste plek, behulpzaam, vriendelijk, en vol humor. Hij heeft me meer geholpen met het slagen van deze reis dan ie beseft denk ik zo. Ik heb hem naar zijn auto gebracht, geknuffeld en gezwaaid. En ik hoop dat er een vervolg komt in het jasje van een Manora-reunie. Zou toch bijzonder zijn.

Toen hij uit zicht was, ben ik naar mijn kamer gelopen. Even het zoute water van mijn lijf spoelen, want in de middag stond er een masaassie voor me klaar hier op het resort. Beetje fris aankomen vind ik dus wel zo vriendelijk. Ik had nog een kwartiertje over, en heb nog even mijn boekje uitgelezen op mijn balkon en ben daarna naar de Merlin-spa gelopen. Precies op tijd.

De thee stond al klaar. Bloemetje ernaast. Heel schattig. Ook lag de te ondertekenen rekening klaar. Iets minder schattig, en dus handtekening zetten en snel vergeten. Ik ging op voor de aroma-therapie met lemongrass olie.

Ik liet me meenemen naar een kamer met 2 massagetafels. Heel sfeervol, met bloemetjes op het bed, een stapel kussens, rustgevende tingeltangelmuziek, en een stoel met ervoor een bak water met bloemetjes. Of ik me nu ff helemaal uit wilde kleden, en het flodderige pantyslippie uit het plastic zakje aan wilde trekken en mezelf weer in wilde pakken met een dikke handdoek. De masseuse zou zo terug komen. Prima. Ik heb braaf de opdracht uitgevoerd, snel wat foto's gemaakt van deze ruimte, en ze klopte of ze mocht binnenkomen. Zou ik “nee” zeggen ? Neuh …. ik heb hier wel zin an.

Ik mocht in de stoel plaatsnemen en de voetjes mochten in de bak met warm water. Ze waste mijn voeten en onderbenen (waren zeker toch nog niet schoon genoeg :-P), droogde ze af alsof ze van papier waren en ik mocht op de tafel komen liggen. Hoofd in het gat, uitkijkend op een bak water met erin een lotusbloem, kleedje over me heen.

Zo goed als alle onderdelen werden ingesmeerd met geurende lemongrassolie. Niet te hard, niet te stevig, gewoon prettig en goed te doen. Eerst de rug en schouders, daarna de benen en voeten. Na het omdraaien kreeg ik een minidoekje op de ogen, het dunne laken weer op mijn lijf, en werd de voorzijde stukje voor stukje ontbloot. Eerst voor het linkerbeen, en het rechterbeen. Hetzelfde met de armen, en de buik. Daarna de voorzijde van de schouders, en als laatste de nek en het hoofd. Een grote geurende citroen werd ik. Zo lekker. Toen ze klaar was met olien mocht ik rechtop zitten, en werd de nek en rug nog even gekneed en geklopt en na een uur was het feest over.

Behandeld als een teer poppetje, een zachte huid, en zo fris ruikend als een citroen. Ik zei nog dat ik bleef, maar ze wees naar mijn kleren. Of ik die even aan wilde trekken dan kon ik gaan. Gevoel voor humor had ze niet maar ze is wel goed in wat ze doet, en das wat best fijn.

Toen ik mn kleertjes aanhad werd ik op het buitenterras neergezet met alweer een kommetje thee en een snackje. En een waarderingslijst. Wat ik van de massage vond en ik kan echt niets negatiefs bedenken. Cootjuh is gewoon blij. Gevalletje happy ending, maar dan anders. Dat kan hier namelijk ook :-)

Na de thee en de snack bracht ik mijn geurende lijf richting zee. Ik had zin in een fruitshake en nam plaats op een kruk, uitkijkend over zee terwijl er een mini-varaantje (of een super salamander) voorbij kwam stiefelen.

De zon was niet zo krachtig (of het gaan wennen, dat kan ook), de wind was verkoelend, en ik voelde me heul tevreden. Zo tevreden dat ik ook nog wel een biertje lustte. Ik appte nog even gezellig met Gerard die ondertussen thuis weer aan de bak moest. We proosten virtueel op de vriendschap en na dat praatje ben ik nog even een stuk over het strand gaan lopen.

De zon begon al wat te zakken en dit zou mijn laatste echte hele avond worden. Gek zat. Ik krijg er ineens wat de kriebels van. De tijd is wel erg snel gegaan. Ik loop wat door het zeewater, mijn voeten zakken wat weg. Het zand kriebelt onder mijn voeten en de wind waait zo lekker. Ik zie mooie bomen, massagehutjes aan de kustlijn, dobberende mensen. Druk is het hier eigenlijk niet, en dat vind ik prettig.

Ik kom uit bij een stuk strand waar enorme stenen liggen. Houd ik van. Het geeft het strand net dat beetje meer. Zand is ook maar zand toch ?! Ik speel wat met de zelfontspanner, geef een toerist opdracht me te vereeuwigen op dit mooie stukkie strand, en als ik de foto terugkijk zie ik een gelukzalige tevreden citroenkop. Yep, laat mij maar hier !

Ik sjok weer terug naar het resort, en naar mijn kamer. Ik begin toch wat trek te krijgen ondertussen. Die ene boterham waar het biertje doorgaans voor staat is ff niet genoeg. Ik spoel thuis het zand van mijn voeten, gooi snel wat letters op de laptop voor de blog, en sjok naar Mali voor mijn avondmaal. Moet nog even rekenen hoe laat ik morgen vertrek, maar Mali zou ook zomaar voort laatst kunnen zijn vandaag. Boe-hoe-hoe.

Ik zit eerste rang vandaag. Direct naast de grillplaat aan de straatkant. De geimproviseerde afzuigers heeft zo'n beetje nul nut. De ventilator moet de mannen achter de grill verkoeling geven, maar het helpt ook om wat rook de straat op te blazen. Ik bestel kip madras not too spicy please en een mangosmoothie. Het is ook nu weer druk op het terras, en al zijn sommige mensen langs de straat wat huiverig als ze het vlees op de grill zien, (het slechte imago van eten op straat wat verkeerd valt denk ik zo) vaak laten ze zich na het proeven van een stukkie vlees toch overhalen. Verstandige mensen want het eten is hier top.

De kip madras is nog best wel spicy voor een bestelde "not to spicy" maar ik negeer de zweetdruppels want het smaakt wel echt erg lekker. Beetje doseren met de grote bol rijst en afkoelen met af en toe een slokje geel sap, en ik overleef het weer. Echt heul lekker ! De watermeloen als toetje is geen verrassing meer, maar smaakt ook fijn fris na mijn maaltijd.

Dan weer de berg op en de blog afmaken. En dan oh dan …. de laatste nacht. Morgen opnieuw de koffer netjes maken en een taxi naar het vliegveld roggelen. Inchecken heb ik ondertussen al gedaan. Dan nog even slim de trolley vullen ivm de lange tussenstop op Dubai. En verder ga ik morgen gebruiken voor terugblikken. Voor reflecteren, een beetje staren over zee, over hoe ik het heb gehad en gedaan. Van die dingen. Zucht … had ik al gezegd dat twee weken kort is ? En dat ik niet blij word als Snor me meld dat het sneeuwt in Nederland. Ik houd toch maar even in mijn achterhoofd dat ik altijd nog bij Gerard in dienst mag komen als worteltjesverbouwer. Waai nut ?!

Tenenkaas

Een aardige nacht, maar wel met regelmaat even wakker. Tis altijd weer wennen, een nieuw bed, nieuwe geluiden. Maar elke nacht gaat weer voorbij, en als je dan een verfrissende doesj neemt is het al snel goed. Ik heb me in wat kleertjes gehesen, en ben richting het ontbijtbuffet gesneld.

Het buffet was verbluffend. Kleine hapjes, grote hapjes, warme en gekoelde hapjes, broodkeuze te over, vers fruit, verschillende cruesli's, fruitdrankjes of water, en minitoetjes waar Joke's hart sneller van zou gaan kloppen. En buiten was ook nog een buffet waar ze eitjes naar keuze direct voor je bereidden. Met ogen op schoteltjes ben ik rondgehobbeld. Drie rondjes gemaakt om te kijken wat er allemaal was. En ik KAN al zo slecht kiezen.

Ik begon met bruin toast en scrambelled eggs. Altijd goed, altijd lekker. Glaasje ananassap erbij en dan maar op zoek naar een plek om het te nuttigen. Het buitenterras zat helaas al vol. Moet ik toch vroeger komen dan 9u30 …. of flink later. Ik werd naar een tafel binnen gedirigeerd en er werd koffie of thee aangeboden. Nou, nee, bedankt hoor. Ik houd het bij een sappie. Miniatuurglaasjes, dus de volgende ronde zou ik met een mok gaan, want twee nipjes en ut glas was leeg.

Ik keek wat om me heen, en zag eigenlijk veel “kouwe kak”. Veel verwende uitgestreken snuiten, gevalletje plebs, en voelde me niet zo op mijn plek hier. Het ouwe jongens krentenbrood is meer mijn ding, maar goed. Neemt niet weg dat ik het heeeeerlijk vind me te laten vertroetelen door een extreem ontbijtbuffet en mensen die me behandelen alsof ik Maxima ben. De verwende snuitjes om me heen negeer ik. Dat kan ik.

Ut eitjes smaakte prima, en ik ging op voor een tweede ronde voor lekkers. OOK niet eenvoudig om te kiezen. Dat werd dus van alles wat. Dingetjes met bladerdeeg, iets met cake, fruityoghurt. Allemaal lekker. Een derde ronde kon ook nog wel, en dus ging er wat fruit op mn bord, een chocoladecakeje, en nog wat vruchtenyoghurt maar dan een andere smaak. Ik stond zo ongeveer op ontploffen nu dus een 4e ronde ging niet meer. Gelukkig heb ik nog een paar ontbijtjes hier, want ik wil GRAAG nog meer proberen.

Rollend vertrok ik terug naar mn kamer 4146, door alle gangetjes waar ik ondertussen prima mijn weg al kan vinden. De tuin blijft intrigeren. Zo mooi, en enorme grote versies van onze kamerplanten vind je er. Levende varianten ! Bij mij doen ze het alleen als nepplantenvariant altijd zo goed.

Mooi bloeiend soms ook nog. In mijn kamer heb ik me met die dikke buik in mijn bikini gehesen. Stopte een boekje in de tas, flesje water mee, handdoekkie erbij en hopsekee naar het grasveld bij het strand. Lekker liggen bij de giraffenboom met de wonderlijke stam waarbij je denkt, uit hoeveel bomen bestaat dit exemplaar eigenlijk joh.

Ik begon met een plons in het zeewater. Broekje vol kiezelsteentjes want de golven waren best nogal hoog en heftig, en ik moest toch weer even bedenken hoe dat moet, de zee inlopen. In het water ontdeed ik me van de kiezels en liet me lekker drijven. Het friste lekker op, al vond ik die voorbij drijvende aangevroten vis minder feestelijk. Ook DAT is natuur. Na de frisse duik liep ik terug naar mn gekozen stoel waar ik mijn spulletjes had ingepakt in mijn handdoek (alsof ze zo niet gejat kunnen worden …. maar ik ga nog altijd uit van het goede in de mens, en tot nu toe gaat het goed)

De komende uurtjes vulde ik met afkoelen in zee, beetje appen, lezen in mijn retespannende boekje, nog meer afkoelen in zee, en mezelf trakteren op de gekoelde fruitshake. Na een paar uurtjes was ik er wel weer klaar mee. Ik ben er gewoon niet zo voor geboren, en dus besloot ik een massage te regelen.

Ik heb nog wel even bij de excursiebalie gekeken naar wat ik nog zou kunnen doen, maar ik bedacht ook dat ik mn wensenlijstje wel heb afgevinkt. Komende dagen worden weinig spannend. De gewenste aroma-therapy massage doe ik gewoon lekker hier op Merlin Resort. Niet voordelig, maar ik ben een VIP, dus ik mag dat van mezelf. Vandaag zaten ze echter volgeboekt, maar morgen gaat dat gebeuren. Om toch iets te doen, ben ik op mijn kamer nog even de doesj in gedoken en ben vervolgens naar het dorp gelopen.

Daar ging ik voor de voetmassage bij KL massage. Ik had al gezien op tripadvisor dat ze goed geregistreerd stonden, en het koste nog eens niks ook. Een voetmassage is wel wat buiten mijn comfortzone (mensen die me kennen weten dat ik niet begrijp dat mensen van voeten houden …. zeg nou zelf. Het zijn toch gekke dingen ook ?!). Maar ik ben hier nu toch, dus ik ga gewoon buiten mijn comfortzone die voetmassage laten doen. Een uurtje teenfrummelen voor nog geen tientje. Ik zou zelf nog voor geen miljoen aan andermans voeten zitten, maar ieder zijn ding.

Ik ben de enige gast. Een klein dametje begint buiten mn voetjes te wassen. Daarna word ik door schuifdeuren naar binnen begeleid en in een luie stoel gezet. Ze gaat voor me zitten, en begint haar sessie. Ze smeert fris ruikende smeerseltjes over mijn onderbenen en mijn voeten, en ik merk dat dat kleine smurfje goed kracht in haar vingers heeft. Zeer doet het niet overigens. Ik vind het eigenlijk wel prettig, al snap ik nog altijd niet dat er mensen zijn die dit tof vinden, maar goed. Loslaten he.

Deze lieverd praat ook weer geen Engels, maar met wat gebaren lijken we elkaar te begrijpen. Niet dat het gebarengesprek ergens over gaat, maar we hebben toch een beetje plezier. Ze kneed mijn benen, kraakt mijn tenen, beweegt met een stokjes over mijn wreef en onder mijn voet wat voor giecheltjes zorgt bij mij. Ze trekt aan mijn tenen (krakkrakkrak), blijft kneden en knijpen in mijn benen en voeten, en giechelt om mijn knorrende maag.

Ik kijk wat om me heen. Alle andere stoelen zijn dus leeg, en de masseuses doden de tijd zittend op de grond, met hun ogen op de mobieltjes, of slapend met hun hoofd op de zitting van de luie stoelen. Just another day at the office in Thailand.

Mijn harde werkster sluit af met een korte schouder/nek/hoofd drukpuntenmoment. DIE doet wel zeer, dus ik ben ineens ook wat bang voor de Merlin massage van morgen. Die schouders zijn bij mij nog altijd wel een dingetje. Als ze nou een uur tenenkazen echt klaar is, krijg ik een glas water, betaal mijn 300 baht, en loop met de zachtste babyvoetjes heel tevreden het pand uit. Ander dingen doen die buiten je comfortzone liggen kan leuk uitpakken. Ik besluit dat ik mijn laatste vakantiedag nog een keer ga … als ik tenminste nog kan lopen na de Merlin Massage.

Ik ga nog even de winkelstraat in, en stort op een leeg terras neer. Het is tijd voor mini loempiaatjes en een kleine Chang, al is het qua tijdstip mss wat “onhandig laat” maar mijn maag schreeuwt om voedsel. Ik begrijp eigenlijk zelf niet waarom ik nog een kleine Chang neem, want die zijn hier met deze temperaturen ZO op. Bij aankomst van de loempias is de fles al bijna leeg, en dus gun ik mezelf nog een tweede. Net of ik een beetje samen aan het drinken ben in mijn eentje.

Bij het lurken van de tweede fles strijkt er een Hollands stel neer, en neemt de jongen in de bediening in de maling. Ze bestellen een portie bitterballen en een frikadel en een patatje oorlog, en ik moet lachen om zoveel onzinnigheid. Raken we een beetje aan de praat en das gezelligjes, maar lang duurt het niet. Mijn flessie is leeg, en ik maak aanstalte af te taaien, terug de berg op richting het resort.

Ik kruip op mn balkonnetje om een beginnetje te maken met mijn blog. De vier fonteinen bij het zwembad klateren en klotsen er vrolijk op los, en dat werkt een beetje op de blaas. Twee bier he. Even plassen dus maar, en daarna app ik ff wat met Snorremans, die net wakker word, en vol tips zit over dingen die ik hier ff moet onderzoeken, of wat ik kan gaan doen/uitproberen. Tis natuurlijk leuk dat ik nu op “zijn” stek ben, maar ik hoef niet echt een gids. Ik ben op vakantie hoor :-D Hij wordt natuurlijk wel helemaal blij en enthousiast van de voor hem bekende plaatjes en dat begrijp ik dan ook wel weer.

Als de blog grotendeels klaar is, trek ik een fris jurkje aan en ga vroeg in de avond de berg weer af, langs de KL massagesalon waar het kleine vrouwtje wat mijn voetjes heeft gedaan vraagt of ik een massage wil. Ik kijk haar aan, maak een gek huppeltje om de aandacht op mijn voeten te vestigen, en dan herkent ze me ineens en schatert het uit. Ik zwaai en loop lekker door, naar Mali, het restaurant van gisteren. Het is een stuk drukker. Logisch, gezien het tijdstip. Ik ga met mijn snuit richting de buitengrill zitten, en bestel een mango fruitshake, en een brok vis. Lekker licht, en das handig want de loempias zijn nog niet verteerd. Gelukkig kan ik de vis regelen zonder graatjes of starend oog. Ze gaan voor mij de graten eruit toveren. En al moet ik even wachten (drukdrukdruk), het blijkt alweer net zo smaakvol als het gerecht gisteren, dus de paar vergeten graatjes worden vergeven.

Voldaan en tevreden ga ik de berg weer op. Het is een prima dagje geworden. En morgen … morgen zit ik met de lokale beroemdheid Manora-Gerard aan het ontbijt. Die was enthousiast over mn ontbijt, en nu tuft ie ff een uurtje mijn kant op en schuift ie aan. Is DAT wat. Vraag me niet hoe het werkt, maar blijkbaar vind het resort het prima-achtig. Nou, zo'n razendsnelle reunie, das toch helemaal hartstikke leuk !!

Weelde

De laatste nacht bij Anita en het laatste ontbijtje hier dus ook. Ik haal alles nog even uit mijn koffer, en maak het weer netjes en overzichtelijk zodat ik op de laatste locatie weer als nieuw begin. Het is zo gepiept, en als laatste gooi ik de nog altijd natte olifantenblubber kleren in een plastic zak met een boogje in mijn koffer. Dat zakje ruikt niet zo heel fris, maar straks gooi ik het weer met een boogje UIT de koffer richting een waslijn om verder te drogen.

Ik loop met dienblad vol lege ontbijtbordjes terug naar de receptie en maak de rekening op met Tuck. We kletsen nog wat en ik vraag of hij een taxi kan regelen voor rond een uur of 11 . Hij begint te bellen, en meld me dat er nul taxi's beschikbaar zijn omdat ze allemaal naar het Cheow Lan meer zijn met toeristen. Ik moet nogal schapig hebben gekeken. Ik bedoel … allemaal ? Nee joh ! Het goede nieuws was dat er vanavond (!!) wel weer ruimte zou zijn, en wat ik daar van vond. Eeeh …. nou …. toch wel een beetje jammer, maar als het zo is, dan is het zo he. Ik begon alvast na te denken over een plan B, maar Tuck ook. Hij liet zijn zus even in de rondte bellen, en warempel, die had een taxi gevonden en of ik daar gebruik van wilde maken. Tuurlijk wilde ik dat. Moest ik wel opschieten, want in 10 minuten zou ie hier zijn. Dan moest ik nog snel even tanden poetsen en afronden. Dat duurde welgeteld 3 minuten, en toen was de taxi er ook al ! Dus van geen taxi, naar wel een taxi binnen 5 minuten. Het kan verkeren ! Mijn nog te bedenken plan B kon alsnog over de linkerschouder, de afscheidsfoto kon gemaakt

en ik klom achterin een personenauto bij een meneer, en een klein kind (jaar of 7 gok ik) zat los op de voorste stoel. Dat kan hier gewoon he.

Ik verdenk de man ervan dat het de buurman is die gezelligjes wat bijverdient in het weekend. Ik vind het prima. Hij brengt me weg tenslotte. Even zwaaien en terug naar Khao Lak, wat ik je brom.

Het werd met het ritje wel. Hij begon redelijk beschaafd, maar hij kreeg gaandeweg wat ongeduldige bestuurderstrekjes. Bumperkleven, inhalen over onoverzichtelijke bergwegen, 110 kilometer per uur over diezelfde bergwegen, een doorgetrokken streep mag je gewoon negeren, en appjes mag je ook wel beantwoorden tijdens het rijden. Er staat toch een Thaise beschermheilige op het dashboard, dus wat kan ons gebeuren. Max Verstappen moet zich in ieder geval zorgen gaan maken. Zucht ….

Maar de bestemming is zonder brokken, deuken, schrammen of gebroken ledematen gehaald. En WAT een entree maakte ik hier. Een oprijlaan, vlaggen uit, een vijver met stenen kikkers, grote ontvangsthal waar net een enorme vaas werd voorzien van een fris “bloemstuk”,

knipmessende mensen die met plezier die belachelijke grote koffers van mij meenemen, en een verfrisdoekje omdat een entree maken toch ook hard werken is en er ook nog een formuliertje door me ingevuld moest worden. Ze weten niet dat ik “alleen maar” Cootjuh uit Waddinxveen ben natuurlijk.

Ik heb het toneelspel meegespeeld, en was blij dat er nu eens Thaise mensen zijn die verstaanbaar en duidelijk Engels spreken. Fijn ! Terwijl zij de papieren in orde maakten, en ik vervolgens mijn verblijf moest voldoen met de creditcard, werd ik naar mijn kamer begeleid.

Ik heb werkelijk mijn ogen uitgekeken. Heel veel gangen, heel veel kamers, heel veel gebouwen, maar NOG meer groen. Planten, bomen, fluitende vogels, waterpartijen, zwembaden, een ruimte met veel zitplaatsen en een boekenkast vol boeken in alle talen, doorkijkjes, uitkijkjes. Joh, je weet niet waar je kijken moet !

Ik denk nog even dat ik hier enorm ga verdwalen. Ik heb dan wel een ieniemini plattegrond gekregen met daarop de drie zwembaden, de verschillende restaurants, de spa, de fitness, het strand, en de lobbie, maar waar ik me zelf bevind ? Ik heb het nog niet ontdekt, maar gelukkig zie ik overal bordjes met kamernummers, dus mijn kamer vinden gaat in ieder geval lukken. En zo niet …. dan blijf ik op mijn kamer :-).

Die kamer is namelijk ook al zo fantastisch. Een bed waar ik overdwars NOG veel ruimte in over heb. Op het nachtkastje zie ik een soort zwart kastje met drukknopjes. Ik kan vanuit het bed alllllle lampjes in deze ruimte uitdoen en als bonus zien hoe laat het in New York is. Heul handig :-O. Het ruikt lekker, de tv staat aan met educatieve Merlin Resort weetjes, de badkamer is prachtig, een koelkast is er ook. Er liggen wat boekjes over de spa, de maaltijden, de natuur, en de roomservice. Er staat binnen een tafeltje, en er liggen zelfs 2 tafelkleedjes voor als je hier zou willen eten. Zou ik toch bijna concluderen dat er inderdaad mensen zijn die de kamer niet meer afkomen :-) Ik zie ook buiten een balkonnetje met 2 stoeltjes en een tafeltje, en het kijkt uit op 1 van de 3 zwembaden. Het watervalletje klatert en ik hoor geen gillende kindertjes. Mijn balkon is wat verstopt achter kale bomen, en de rust zorgt ervoor dat het hier niet als massa-toerisme aanvoelt. Wat een weelde, wat een luxe.

Ik gooi eerst de stinkolifantenkleren buiten op een houten wasrek, en laat de koffer even open om te luchten. Daarna kan ik niet wachten om het resort te gaan ontdekken. Ik pak mijn deurpas, mijn flesje water, de plattegrond en mijn mobiele camera en ga op tour.

Terug naar de lobbie lukt nog wel. Ik kom onderweg langs een zwembad waar ik net als bij mijn verblijf bij het Forest Resort wilde beesten tegen kom. En ondanks dat ik weer veel gebouwen vol kamers zie, maakt al het groen het hier meer dan goed. Elke gebouw lijkt bijna ingepakt in planten, bomen en struiken. De plattegrond stop ik al snel weg. Ik kom er gewoon niet zo goed uit, en besluit de bordjes te volgen. Ik wil graag uitkomen bij de zee, want daar is een strandtent waar je wat kunt drinken, en DAT wil ik wel.

Ik kom langs de ontbijtruimte die ik herken van Snor zijn foto's van vorig jaar. In het echt is het eigenlijk NOG mooier dan op de foto. Zo werkt dat vaker. De beleving is gewoon toffer dan een plaatje, dat is ECHT zo. Ontbijten kun je hier op een terras dat uitkijkt over een zwembad. Dat word een feestje morgenochtend. Ik kom ook langs de spa, en als ik nog meer trappen afdaal kom ik bij een enorme tuin.

Ligstoelen, een restaurant, kleine open loungehuisjes die bij de spa horen en waar je je fijn kunt laten masseren. Heel verleidelijk om dat te doen, maar de prijzen waren net zo 5 sterren als het verblijf hier, dus daar ga ik nog even enorm over nadenken.

Naarmate ik verder liep kwam ik de giraffenbomen tegen die Snor ook had gefotografeerd. Ik stuurde hem een appje om te laten weten dat ik ze ook gevonden had. Beetje vreemd toch om hier nu te zijn, terwijl hij hier vorig jaar is geweest. Maar ook erg leuk, want zo hebben we toch een soort van deelervaring van hetzelfde.

Na de giraffen liep ik door naar de strandtent. Het was ondertussen wel tijd voor een verfrissing, en ik liet mezelf een vers fruit drankje knutselen en ging ermee aan een tafeltje zitten dat uitkeek over de zee. Voetjes in het zand, staren over het zand en de blauwe zee, en keihard genieten als een Prinses (ja ja Gerard, ben ik ineens toch op mijn plek zeg ! :-P)

Opgefrist en wel ging ik nog een stukje met de blote voetjes over het strand. Dat ging warempel bijna mis, want de golven waren aardig sterk en bijna werd ik onderuit getrokken. Leuk voor de omstanders als dat was gelukt, maar gelukkig voor Cootjuh ging het goed. Mijn mobiel had het namelijk niet tof gevonden. Na deze ervaring kroop ik toch maar weer terug op het zand, hobbelde wat heen en weer, en vond het jammer dat ik niet meteen de bikini had aangedaan. Voordat ik die aantrok, heb ik nog ff wat garnalenloempiaatjes soldaat gemaakt, en dan SNEL terug.

De zee was heerlijk ! Charmant de zee in valt niet mee, maar oncharmant de zee in vond ik ook best. Slingerend en strompelend was ik over het moeilijke punt, en kon ik ervan genieten hoe anderen liepen te klungelen. De golven waren nog best heftig, maar het even dobberen in zee was top. Daarna uit zee, wat verrassend eenvoudig ging. Beetje meegaan met de golven en je staat op het zand. Even het zand afspoelen en dan lekker op mn bedje waar mijn spulletjes nog gewoon lagen. Zie je wel, alleen maar eerlijke mensen hier.

Ik heb een flink begin gemaakt in mijn 3e dwarsligger deze vakantie, en toen het toch wat begon te regenen, had ik er ook wel genoeg van. Ik ben terug naar de kamer gegaan, en ben lekker gaan doesjen. Die lag verzonken in de vloer, en voorzien van shampoo en doesjgel. Das mooi ,want mijn doesjgel was op. Opgefrist heb ik op mijn balkonnetje gewacht tot de regen voorbij was, en eind van de middag besloot ik vroeg te gaan eten.

Kon ik mooi even het dorp ontdekken. In een paar minuten ben ik bij de “hoofdstraat” waar de magic happens. Nou stelt deze magic hier niet zo bijster veel voor. 4 kleermakers, eettentjes, toeristenwinkeltjes, en buurtsupertjes waar ik even een flessie water heb gescoord voor morgen bij de zee. Daarna ben ik op een terras gekropen waar VOOR dit terras al wat gegrild werd.

Een leuk gezicht, wat ook uitnodigt want veel toeristen stoppen even, kijken wat er aan de hand is, worden aangesproken door de dames uit de bediening, en soms krijgen ze een stukkie vlees om even te proberen. Slimme mensen hier, want vaak komen ze na deze “prop-actie” op het terras terecht.

Een prima keuze, want ik heb heerlijk gegeten voor wehnug ook nog eens en besloot om dit mijn vaste dinerstek te maken voor de laatste dagen.

Dan weer terug naar mijn laatste basiskamp. De lampjes bij de entree en in het resort van Merlin waren aan. Een prachtig bijna sprookjesachtig gezicht. Ik ben blij met mijn keus de laatste dagen in weelde te baden. Geen idee of er nog veel actie gaat zijn hoor. Een massage staat nog wel op mijn wensenlijstje. Eens kijken waar ik dat doe. Eerst de blog maken en morgen …. is morgen …... dan ga ik wel eens nadenken over de laatste invulling.

En als ik mijn bed in duik, en het buiten ondertussen fijn plenst, druk ik op alle knopjes op het zwarte knopjes apparaat op mijn nachtkastje. 2 lampjes blijven aan en ik zoek me werkelijk een slag in de rondte naar waar het juiste lichtknopje te vinden is. Gelukkig hoef ik niet met het licht aan te slapen, want het laatste knopje vind ik achter het hoofdschot van het bed (logisch .... not). Truste !

Dombo's

en keer of 4 ben ik wel wakker worden van …. ja, weet ik het. De deining waarschijnlijk. Maar al met al ook wel snel weer ingetukt, dus dat viel toch wel mee. Om 6 uur ging de wekker, en stond ik snel naast mijn bed. Even snel de gordijntjes open om te kijken hoe het meer erbij ligt. Het is niet helemaal donker meer, en ik schiet snel een plaatje. Buiten is het wel al goed benauwd. Kheb snel even de doesj gepakt en ook DIE viel niet tegen. Goed op tijd stond ik klaar in het restaurant met de vlaggetjes, en iets na half 7 vertrok de longtail met een klein groepje liefhebbers voor nog een rondje meer van een uur.

Het meer was gehuld in wat wolkerige nevel De toppen van sommige bergen waren niet te zien, en het gaf het meer inderdaad wel wat mystieks. De tinten van de bergen, de rotsen met toch ook wel veel dode bomen, de stukken rots die de ingang van een grot lijken,

de bewegende boomtoppen waar families MONKEY MONKEY BABYMONKEYS in zitten. Lekker een beetje rondkijken is prima, ook op dit tijdstip. Maar of het nou echt zoveel meerwaarde heeft. Ik twijfel. Het is prachtig hoor, echt waar. Maar een wolkje meer of minder. Mwa.

Het blijft wel een magisch gebied. Zowiezo. Toen de zon eenmaal achter de berg vandaan piepte

en echt goed op kwam, en de nevel verdreven had, knalde de groene kleur van de begroeiing ook weer van de rotsen af. Wordt Cootjuh blij van. Deze groene en rotsige omgeving, het had ook wel wat weg van dat Jurrassic Parc eiland …. maar dan wel met MONKEY MONKEY BABYMONKEYS.

Na een uurtje waren we terug op het thuisfront, en kon er meteen aangeschoven worden voor een ontbijtbuffet. Een dame bediende 2 broodroosters voor 4 sneetjes geroosterd wit, wat best behoorlijk eindeloos lang duurde. Een andere dame bakte eitjes in een metalen cirkelvorm. Schoot ook niet op. Van die drilexemplaren, dus die mocht ze van mij nog wel even omdraaien. Dat moest ik even als hints uitbeelden, want mijn Engels is natuurlijk onbegrijpelijk. Banaantje erbij. En dan nog maar een keer langs voor een extra eitje als de drukte voorbij is.

Ik schiet na het ontbijt nog even mijn kamer in om snel de paar spulletjes weer in de rugzak te mikken en ga nog even over het water staren. De buurvrouw van het levensverhaal zwaait naar me en schiet naar buiten voor een praatje. Ik heb het kort gehouden. Ik moest ook nog checken hoe laat mijn boot zou vertrekken namelijk. Mooi excuus. En dus deinde ik weer over de vlonders terug naar de vlaggen en daar werd me verteld dat de boot over een 20 minuutje zou vertrekken. Huh, oh, nou ….. DAT was wel HEEL snel en die had ik niet zien aankomen. Ik weer terug, deinend en wel, en mijn rugzakkie maar opgepikt. Ik zei het verliefde koppel gedag. Ze bleven nog een dagje langer. En mijn buurvrouw … die heb ik niet meer gezien.

En zo zit je dan om 9 uur ineens weer op de boot, terug naar het vasteland, terwijl je uitgezwaaid word door de dames uit de bediening met de vlaggetjes. Moest ik een beetje denken aan Luv'.... of de horen zien en zwijgen figuurtjes.

Nog niet eens 24 uur volgemaakt zeg. Maar goed, het was wel een geweldig mooi avontuurtje. De boot scheurde weer met een noodgang, met veel gespetter, en de hele mikmak, al kreeg ik nu geen spetters op mijn snuit. Ik heb de plaatjes van het meer eens even goed op mijn netvlies gebrand.

Op de oever aangekomen was het nog relatief rustig, maar mijn taximeneer van de heenweg stond al klaar, met een vriend naast zich die mijn naam op een bordje had staan. Mijn taximeneer zwaaide, duwde me nog net niet in de kerstaxi van zijn vriend,

en in no time was ik weer onderweg naar Anita. Strak georganiseerd, maar ik voelde me wel een beetje weggebonjourd. Bedankt en tot ziens, u kunt wel gaan.

Ruim een uur later stond ik weer bij Anita voor de deur. Niemand te zien, ook niet na roepen, en dus wachtte ik geduldig tot er iemand aan zou waaien. Tuck met de eeuwige glimlach kwam eraan, en meldde dat mijn koffers alweer in het huisje stonden, en dat ik er meteen in kon. DAT was boffen.

Mijn plan was om eerst de blog van gisteren maar te schrijven. Zoveel indrukken, die moest ik even kwijt. Omdat er geen lekkere buitenzitplek en ook geen streepje schaduw is op mijn stukje grond, ben ik maar gewoon op de trap gaan zitten en heb Tuck gevraagd een mango-smoothie te maken. Daarna ben ik begonnen met schrijven. Bloedheet, druppels stroomden van mijn voorhoofd, de laptop raakte oververhit, en mijn mobiel vond het ook allemaal niet zo leuk. Ik ben even naar binnen gegaan, om de apparatuur te laten afkoelen (maar zelf vond ik het ook wel even plezierig).

Tuck kwam de verkoelende smoothie brengen en ik heb me toch weer buiten geinstalleerd, op een ander stukje trap waar ondertussen wel een miniscuul stukje schaduw te vinden was. Nagenietend van de foto's en de mooie dag, EN de smoothie was ik rond 14 u klaar met het verhaal.

Niksnuttend de dag volmaken voelde niet okee, en wandelen in het NP zou een mooie voordeling oplossing zijn. Maar wandelen met deze hitte. Ik moet het gewoon niet doen. Dan maar naar de olifanten sanctuary. Volgens Tuck was het een goeie betrouwbare en hij regelde het weer voor me. Het enige wat ik hoefde te doen was in de taxi stappen.

In die taxi zat een jonger stel waar ik ook mee op de boot heb gezet op Cheow Lan. Wat een toeval, en zij waren net zo verrast. Het stel komt uit Duitsland en zijn 4 weken aan het rondtrekken. Tja, dat had ik achteraf gezien ook moeten doen he. Leuk stel.

Na een ritje van een klein half uu kwamen we aan bij de olifantenopvang. Een mooi pad bergafwaarts, en daar word ons gezelschap aan een tafel neergezet. We krijgen eerst wat les over de olifanten.

Waarom deze olifanten hier zijn. Hoe ze vroeger gebruikt werden. Hoe sterk ze eigenlijk wel zijn. Waarom ze niet terug kunnen in het wild. Hoeveel voer ze moeten hebben. Dat olifanten niet huilen maar zweten uit hun ooghoeken, maar ook wat ze allemaal voor de beesten hier doen. De jonge knul vertelde heel bevlogen, was begaan, maakte zich boos over veel zaken, EN was verstaanbaar. Het moest niet zo zijn dat we hier alleen maar een banaantje kwamen voeren, het verhaal achter het waarom van dat banaantje daar ging het even om. Een goed onderbouwd en educatief verhaal was het. Dat wut maar even wisten, want makkelijk was het allemaal niet. Dus … dat … heel goed eigenlijk !

Na het educatieve deel werden we de buitenkeuken ingeleid. Een banaan of 4, wat mineralen/vitamines in poedervorm, en een ananas en nog wat meer kleine banaantjes. De bananen en de poeder moesten fijn gestampt, en met de hand mocht je er ballen van draaien. Zeeeeer viezig vind ik dat, zo'n snotbal kleien. De ananas mocht in plakken, en met dit hapje kregen we allemaal een olifant aangewezen.

Het Duitse stel en ik kregen Samtaai (fonetisch en vast verkeerd genoteerd) aangewezen. Een dame van nog maar 19 jaar. Een huppelige grote uit de kluiten gegroeide baby. Alle banaantjes waren al snel via mijn hand, naar de slurf de bek in gemanoevreerd. Samtaai was hongerig.

Heeeel hongerig, dus de ene banaan was nog niet weg of de slurf reikte al voor meer. Onze mandjes voer waren al snel leeg, en daarna kwam een fotomoment. Tuurlijk. Hoort erbij he.

Na het fotomoment gingen we aan de wandel. Sluipend zacht met die dikke poten en die ronde billen. Wat zijn olifanten toch prachtig. Het loopje, de wimpers, de staart. Prachtig. Lekker achter elkaar aan, op weg naar het modderbad. Het hoe en waarom was ook uitgelegd, en het mooie was dat we ook mee mochten helpen. Met je blote voeten in de modder, naast de olifanten. Halve lege kokosnoot in de ene hand, die schep je vol met blubber, en die blubber smeer je op de huid van de olifant. En de olifant geniet met volle teugen, flappert met de oren, en de blubber vliegt door de lucht. ZO leuk !

Na het blubberbad wordt de ergste blubber afgespoeld in de olifantenwasstraat. Een geimproviseerd buizenstelsel waar aan alle kanten waterstraaltjes schieten. Handig.

Als het ergste bij de olifant en de helpende toeristen is afgespoeld, lopen we door naar de rivier. Drie olifanten op een rij, alle toeristen erbij, en hopsa de ondiepe rivier in. De olifanten zijn zo blij. Zitten op die dikke gat in het water,

en later gaan ze liggen, en laten zich lekker borstelen. Het blubber en ongedierte moet namelijk wel echt even goed weggeschrobt. Lekker met water smijten. Onze Samtaai is de doerak. Is maar aan het draaien, ligt op haar zij, laat een drikke drol varen en slingert met haar slurf. Ongemakkelijk om dan te borstelen, maar het is een genot om hierbij te staan. Wat een topplek weer.

Dan zit het feest erop, en gaan we terug achter de dikke billen aan naar ons beginpunt.. Samtaai trekt nog wel even wat lekkere grassen uit de grond om onderweg op te knagen,

en dan is het echt afscheid nemen. Gelukkig is er gelegenheid tot doesjen, want de meesten zitten van kruin tot kleine teen onder de blubber. Ik heb het nog redelijk kliedervrij gehouden al was ik niet brandschoon natuurlijk, maar had wel een schoon jurkje mee voor je weet niet wat. Handig, maar een handdoek was ik vergeten. Net als wat centjes, om te kunnen doneren of een souveniertje te kopen. Zo stom ! Ik heb altijd geld bij me.

Gelukkig kon ik een klein bedragje lenen van de Duitse lieverds, en heb ik een klein souvenier kunnen kopen. Doe ik toch iets voor deze dikkerds en heb er ook een mooie herinnering aan. Na de opfrisdoesj kregen we zelf ook nog een stuk zoete ananas en wat te drinken, maar daarna was de dag echt om en ging de taxi weer terug naar ieder zijn eigen stek. Ik rende nog even heen en weer naar mijn huisje toen ik afgezet werd door de taxi, om de Duitse vrienden direct terug te betalen. Anders zou het gevoelsmatig nooit mijn eigen souvenir zijn. Ik blij, en zij ook.

Ik wilde eigenlijk nog in het dorp uit eten gaan, maar besloot toch op de basis te blijven nu. Ik had geen zin meer in NOG een ritje taxi, wilde nog even goed doesjen en de blubber uit mijn haren wassen, en blog twee moest vandaag ook nog geschreven. Het is genoeg voor vandaag.

Ik berichtte Tuck mijn dinerwensen, en vervolgens buiten op de trap met de blog begonnen. Halverweg de blog kwam mijn maaltijd. Het werd ondertussen aardig donker, en dus ben ik maar ff binnen gaan eten. Toch makkelijker hier. Het eten was best lekker, beetje heet, maar goed te doen.

En zo is het alweer maar een fijne dag geworden vandaag. En zo komt de laatste bestemming ook al in zicht en zit ik over een aantal dagen in een besneeuwde wereld. Maar nu nog niet !!!

Cheow Lan Lake

Voor vandaag had ik mn ontbijt rond 8u besteld, omdat ik om 9u30 opgepikt zou worden voor een nachtje op het Cheow Lan Lake. Reuze benieuwd was ik. Omdat het maar voor 1 nachtje zou zijn, had ik een kleine rugzak gevuld met het hoogst noodzakelijke, te denken aan de bikini, fris ondergoed, een schoon hemd, centjes en de mobiele telefoon voor de nodige foto's. Het ontbijt zat erin, de tandjes werden gepoetst en om 9u kwam Tuck me halen want de taxibus was er al. Woejooh ! Roadrunner is er niets bij. Ik gooi mijn rugzakje op mijn rug, en Tuck bewaart mijn koffer en trolley voor als ik terug kom. ( ik besef overigens elke dag weer dat die koffer echt de grootst mogelijk onzin is. Ik had het met enkel een trolley afgekund. Goed onthouden voor de volgende keer)

Ik spring in de taxibus met ook nu weer plaats voor negen man, maar ik zit er weer alleen in. Decadent. Volgende keer toch wat vrienden mee misschien. Het wordt een rustige rit, al hobbelen de gele mannetjes alsof het een groot feest is, en ik geniet wat van de omgeving die voorbij raast. Heuvelig, GROEN, rotsen, kleine hutjes, viezigheid, minitempeltjes voor deuren, winkeltjes, onleesbare borden, de knoperige electriciteitsdraden in palen, de wegen zijn verrassend goed te noemen. Genoeg te bekijken in dat uurtje dat de rit duurt. Een gesprek met de chauffeur is niet mogelijk, want ook dit exemplaar lacht lief, maar zegt niets terug.

We rijden onder een hoge poort door met twee bewakers / controleurs erbij die ons wat achteloos wapperend door laten rijden. Het is nog een klein stukje tot het enorme meer, en er staan echt best veel taxi's en toeristen. Dat wist ik natuurlijjk al wel. Ik dein mee met de drukte en wordt naar de ontmoetingsplaats gedirigeerd. Van de begeleidende service is niets slechts te zeggen. Over de dame bij de incheck wel. Nog nooit iemand zo boos en ongeinteresseerd haar baan zien uitvoeren. En ze wil dik geld van me om mijn verblijf, de NP toegangsprijs EN de taxi te voldoen. Ik heb er even geen zin in, maar om het haar nou nog moeilijker te maken. Ik lach dus liefjes, en hoop dat ze de term spiegelen kent. Ze te zien niet, maar goed … de creditcard heeft zijn werk al gedaan. Ik bedank haar vriendelijk voor de goede zorgen :-P en hop naar een bankje op dit terras dat op hoogte wat uitkijkt over het water, de bergen er omheen, en de vele longtailbootjes. Het terras zit vol mensen die nog moeten vertrekken. Sommigen hebben zelfs hele koffers mee, en daar snap ik weinig van. Blijven ze hier een hele vakantie of wat ?!

Omdat ik zo vroeg ben, moet ik bijna 1.5 uur wachten. Dan maar wat extra drinken scoren en wat rondhobbelen. Met dat rondhobbelen ben ik snel klaar want wat ik om me heen zie, kan ik ook zien vanaf het terras waar ik in eerste instantie was gedropt. Dan maar even toileteren op het hurktoilet die zowaar best schoon is, en daarna weer terug naar het terras wat zich ondertussen gevuld heeft met Italianen, Duitsers, Engelsen, en Russen. Geen Hollanders dit keer.

Als we compleet zijn, en het is half 12, worden we door de “boze incheck dame” meegenomen naar de opstapplek. Braafjes volgen we moeder Gans, en stappen op de boot. Een mooi groot exemplaar, een hele rij vrolijk gekleurde lintjes op de voorboeg. De grote koffers worden voorop de boot gegooid, en alle toeristen kruipen op de bankjes, en de kapitein wil dat we de reddingsvesten aantrekken. Dan begint er een spetterende tocht van een minuut of 40. We blazen over het water.

Dit was andere koek als met de 007 tocht ! James Bond eat your heart out !!! We schieten over het water, ik zou de ruitenwissers op mijn bril moeten aanzetten omdat het bij vlagen goed spettert, maar ik vind het wel verfrissend zo. Om me heen kijkend doe ik inwendig van oooooooh en zooooooheeeeee, want de omgeving is ZO prachtig.

Na 40 minuten zie ik een rij met hutjes, erachter geen dwerg van een berg, maar een geweldig prachtige knots van een rots.

Ik zit wat dom te glimlachen, want, nou ja, het is gewoon zo mooi joh ! We leggen aan, volgen de boze vrouw die in het restaurant met wat woorden smijt waar ik weinig kaas van kan maken. De tijden versta ik nog wel, en eten ook. Meer hoeft een mens ook eigenlijk niet te weten. Ik krijg een zakje in mijn handen geduwd met een sleutel en een nummer, en een andere oranje geklede dame neemt me mee naar mijn huis voor een nacht (voor de nieuwsgierigen onder ons .... de meest rechtse op de foto hieronder is heeeeelemaal van mij)

Bij het uitstappen merkte ik al, dat alles beweegt. Floating house … ik had het ook kunnen weten, en toch. Geen seconde bij stilgestaan dat alles ook echt op drijvers ligt. Naief. Yep. Een beetje met wiebelige knietjes, volg ik de dame over een smal net zo wiebelig vlonderpad. Ze stopt bij huisje 10, allenigjes dobberend, en geen direct buurtjes op dit vlot. Fijn. Ze opent de deur, wijst nog even naar rechts van me en zegt dat daar de badkamer is. Okee okee. Ze loopt weg, en ik ga nieuwsgierig het huisje in.

Ik zie een mooi opgemaakt 2persoonsbed, een steile wenteltrap naar een 1e verdieping waar blijkbaar wat fris goed ligt. Geen idee. Kben niet die trap opgegaan. Leek me ook niet nodig. Een vliering is een vliering.

Ik opende mijn deuren en kwam op een buitenterras met 2 luie houten stoelen, en een uitzicht waarbij ik weer aan het oeh-en en het aah-en sloeg. Twee jonge verliefde mensen zaten in het huisje naast die van mij, zaten ook op “mijn” boot en zij gaven aan dat ze er net zo over dachten. Een magische, romantische plek, met een geweldig uitzicht over het water en de bergen. Maar alles beweegt. Dat wel. Ik ben er niet zo'n held in, dus ik ben benieuwd hoe dit vannacht gaat zijn. Maar vannacht is pas vannacht. Eerst terug over de vlonders naar het restaurant, want er wacht een lunch. Ik sluit mijn deuren met een slot die zo groot en zwaar is dat je er wel 6 huizen mee kunt afsluiten.

Ik ga aan een tafeltje zitten in het beslingerde restaurant zitten en krijg een tafel vol voedsel waarvan ik denk dat het wel voor een gezin moet zijn. De rijst is zowiezo voor een weeshuis. Allemachtig. Trek heb ik ondertussen wel, dus ik weet er aardig wat van weg te smikkelen.

Na het eten schrijf ik wat steekwoorden op in mijn mobiel, want bloggen zit ik er niet in. Ik heb blijkbaar wel wifi, maar enkel in het restaurant. Daar ga ik natuurlijk niet de hele dag zitten. Ik bedoel, ik heb een watervilla op een droomplek. De groeten met die blog, ik duik de rust in. Ik scoor na mijn middagmaal nog een blikkie bier, en neem ut mee naar mijn buitenterras.

Ik schiet de bikini aan, gooi wat dikke kussen op de houten stoel, want zoveel hout kan dat kleine kontje van mij niet aan. Ik neem mijn boekje en mijn biertje mee en installeer me. Beetje wiegen, beetje kijken, beetje lezen, beetje drinken. EN een Hollandse buurvrouw die het errrrg gezellig vind me te storen tijdens mijn zenmoment. Okee dan …. even kletsen kan wel.

We hadden het over hun huisje, dat verschilt met die van mij. Zij hebben een schommelstoel. Die had ik graag gehad, maar helaas pindakaas. Ik klaag niet hoor. Ik ben enorm blij met mijn plek ! Verder is er niet veel te melden. Behalve dat ik nu haar levensverhaal in 10 minuten ken. Iets met veel onderliggende ziektes en pijntjes, een reis van een maand of 3, elke locatie die ze heeft gezien en gaat zien, haar man heeft een eigen zaak, ze hebben 6 kinderen en kleinkind nummer 8 is net geboren, en oh, ze wil emigreren naar Australie. Moest ik daarna ook nog ff raden hoe oud ze was … ik zat er bijna 8 jaar naast ...oooei … Ik had haar nog gewaarschuwd dat ze dit niet moest vragen aan mij. Ze ging daarna wat dobberen met haar man. Blijkbaar was de geraden leeftijd ff binnen gekomen. Joejoe. Kon ik weer zen mijn moment terugpakken.

De zon scheen niet op mijn terras, maar dat was prima. Ik deinde mee op mijn drijvend terras, en besloot dat 1 biertje wel genoeg moest zijn vandaag. Op een vlot ben je voordelig dronken zullen we maar zeggen. Ik zag dat er mensen vertrokken met een kano, en overwoog nog even om ook wat actie te ondernemen. Maar ik zat best lekker, dus dat liet ik passeren. Voor mijn huisje was een net, met daarin een dik rubber vlot om lekker mee met twee man op te dobberen int meer. Dat was misschien meer wat voor mij, en aangezien het goed warm was, en het bier op, ging ik mijn steile trapje af het water in.

De eerste kennismaking met het water was verrassend goed. Niet eens koud, maar helemaal fijn ! Omdat ik met blote kakkies het water inging, merkte ik dat de trap wel een schoonmaakbeurtje mocht krijgen. Glibberig en glad van het mos. Ieuw ! Dan maar meteen het water in. Heerlijk ! Het vlot heb ik nog even geprobeerd, maar dan lig je maar te liggen. Toch niet helemaal mijn ding, en dus ben ik lekker wat schoolslagbaantjes gaan trekken. Natuurlijk met die eeuwige suffe glimlach omdat ik toch maar int paradijs was beland. Via het vieze trapje weer het water uit, en veel meer werd het niet tot 17u.

DAT was de tijd dat we weer paraat moesten staan. De groep werd de boot in gedirigeerd voor een uurtje saaitsee-jen. Wind door de haren, maar het gemakkie kijken naar al dat moois. De bergen hebben hier verticale lagen, terwijl ik ze doorgaan horizontaal zie. Bomen groeien op plekken waar ze niet kunnen groeien, en in de verte zie je de gek gevormde rotsen in alle kleurschakeringen voorbij komen. Ik schiet honderd foto's, maar ik gok dat het niet zo over gaat komen als dat ik het nu een potje zit te ervaren. Ik hoop dat er een paar goeie tussen zitten. De kracht van de zon neemt ondertussen af, en het licht wordt er mooier van.

We maken nog even een stop bij een boomrijk stuk eiland, en zien bomen bewegen. MONKEY MONKEY BABY MONKEY hoor ik de dame van het resort roepen (en ik hoor in gedachte Marco meebrullen). En inderdaad, er zitten hier wat aapjes. Te ver om te fotograferen, maar een uitdaging om te vinden. Waar beweegt een tak, want DAN zit je goed.

We maken ook een stop bij de plek die bij iedereen bekend is die hier komt. De drie rotsen. Als ik het goed heb heet dit Kah Sam Klur. Het verhaal gaat dat er 3 mannen samen reisden, maar de uitgang van het meer niet konden vinden, en er daarom maar op gingen wonen. Geen idee of het klopt, maar iedereen wil deze rotsen zien. Bij aankomst werd gevraagd of er iemand op de boeg wilde zitten voor een foto die iedere toerist graag wil. Nou ja, ik ben toerist, ik ben hier, dus ik gooide mezelf op de boeg, deed wat toeristen doen, en nu ben ik vereeuwigd.

Veel animo was er niet op onze boot, maar het werd almaar drukker met boten om ons heen. Grappig om te zien dat iedereen hetzelfde deed. Handjes in de lucht, peace teken. Van die dingen. En natuurlijk probeerde de kapiteins van de longtailboten vooraan te liggen, zodat je geen andere toeristen voor je had. En allemaal lekker dezelfde foto's maken. Ik moet er toch weer om lachen ook. Toen er geen nieuwe boegzitters in onze boot meer waren zijn we doorgevaren.

Nog 1 stop was er, met veel tekst van de resortdame. Het enige wat ik ervan verstond is de “yeaaaah, riiiiiight” aan het einde van elke zin. Ik heb maar weer lief geknikt. Geen idee joh. Een uurtje later waren we terug in ons drijvend restaurant voor het avondmaal met alweer een triljoen foto's waarvan ik hoop dat er wat bij zit. Het avondmaal was weer goed voor een gezin, maar wel weer smaakvol.

En dan is het donker. ECHT donker. Over dat wiebelende pad naar mijn huis, zaklamp van mijn mobiel richtend op het zware slot en eenmaal binnen, merkte ik dat de airco aanstond. TOP, want het was goed warm buiten. Om 6u30 word ik weer verwacht voor de ochtendtour, dus ik besloot er vroeg in te gaan. Echt vroeg, want ik hield er rekening mee dat ik geen oog dicht zou doen. Elk uurtje slaap is dan meegenomen. En zo'n deinend huis, daar reageert mijn hoofd toch wat gek op.

Maar deze dag in het paradijs, heb ik mooi in de pocket !