Vandaag ga ik zo goed als alle minuten van de dag benutten. Zo begint mijn 31 mei midden in de nacht. Reden … mijn keus om een tripje richting de regenvallei van een bloemeneiland te maken. Hierbij vertrekt mijn vlucht om 7 uur in de ochtend, en er wordt geadviseerd om 3 of 4 uur voor vertrek aanwezig te zijn op Schiphol. En weg is je nachtrust. Je moet er wat voor over hebben.

Ik heb mijn wekker op 2u15 gezet, en Snor is zo,n engel om me rond 3 uur in de ochtend/nacht richting Schiphol te rijden. Kus, zwaai en snel naar binnen. Eenmaal binnen lijken de rijen prima te overzien en mijn hart maakt een huppeltje. Jammerlijk genoeg zijn de loketten van “mijn” vliegtuigmaatschappij nog niet open en dus sta ik al snel ruim een uur te niksnutten. Tegen 5 uur gaan er ein-de-lijk 3 loketjes open. Ik sta behoorlijk vooraan in de rij, maar al snel stagneert de voortgang. Twee van de 3 loketten hebben problemen. Bij de een staat een ouder echtpaar enorm te kneuzen door te zoeken naar de corona-vaccinaties op de mobiel. Bij de ander staat een groep jongeren te goochelen met koffers waar het gewicht meer verdeeld moet worden. Dat ze die poppetjes niet even opzij bonjouren zodat de rest WEL door kan. Beetje dom. En de tijd tikt door. De onrust in de rij is voelbaar, want om 7 uur vertrekt onze vlucht en de security moet ook nog gepasseerd.

Als ik dan uiteindelijk mijn koffer kwijt ben, ren ik richting de security en ik zie dat die rij ein-de-loos lang is. De Droomvlucht bij de Efteling is er niks bij. Slingerdeslangerdeslingerdeslang, zoooo lang die rij, en als het bijna half 7 is ben ik erdoor, MET kartonnetje water (flut-security) en ren ik naar mijn gate. TOCH op tijd.

Bij het instappen plof ik bij het raam en we vertrekken met een kleine vertraging richting de eerste stop in Lissabon. Geen problemen onderweg, geen gedoe, een prettige vlucht waarbij er tijd is voor wat korte hazeslaapjes en wat muziek in de oren.

Op Lissabon moet weer even flink doorgelopen, want door de vertraging vanaf Schiphol, hebben we nog een klein half uur. Gelukkig staan er poppetjes die de weg wijzen, en zo is de overstap een fluitje van een cent.

Anderhalf uur duurt de vlucht richting Madeira. Ik zit gelukkig niet naast de puber met stinkende zweetoksels, maar naast een ouder stelletje dat handje pak zit te genieten van elkaar. Ik geniet ook, maar dan van de wolkenluchten. Prachtig witte katoenen dekentjes, de zee gaat over in de blauwe lucht, maar als we de daling ingezet hebben als we vlakbij Madeira zijn, begint het vliegtuig toch wel wat te schokken. Boven Madeira ligt een grijs grauwe deken en er staat een enorme wind. Omdat de landingsbaan op palen staat, is voorzichtigheid geboden, en de piloot besluit om een doorstart te maken. We cirkelen wat rond, er is overleg met de verkeerstoren, maar het weer is te slecht, en de wind te onstuimig. We vliegen door naar Porto Santo, een klein stukje verderop.

We staan niet alleen op dit eilandje van niks, want er zijn NOG 2 vliegtuigen die niet hebben kunnen landen op Madeira. Ons vliegtuig wordt weer volgetankt, en we wachten geduldig en lekker lang tot het slechte weer over is gewaaid. Om bijna 15 uur besluit de piloot nog een poging te wagen en vliegt richting Madeira. Ik heb ondertussen een flinke portie zenuwen in mijn lijf, maar ik probeer mezelf gerust te stellen dat de piloot vaker in dit soort situaties heeft gezeten. Ik zet mijn muziek aan, pleur nog wat smintjes in mijn mond en verzet mijn zinnen.

Helaas is ook de 2e poging niet mogelijk. Het is TE druk in de lucht, en de wind is nog steeds te heftig om te landen. Toch gek .... boven de wolken ziet het er altijd zo vredig en schattig uit. En dus …. terug naar Lissabon. Das natuurlijk niet tof. Maar goed. Met de boot is ook geen optie, en wachten blijkbaar ook niet, en dus gaan we gewoon terug naar Lissabon.

Uit het vliegtuig gekomen worden we verwezen naar een nieuwe gate, waar ze de boardingpassen omgooien. Een van de reizigers van Djoser had aangegeven dat we in een groep reizen, en of het dan in 1x geregeld kon worden. Slim !!! Zo was het snel geregeld, EN konden we direct kennis maken met elkaar. Het lijken me pittige vrolijke gezellige mensen. Positieve energie, en daar kan ik wel wat van gebruiken. De Djoser groep lette even op mijn tas, ik schoot even een winkeltje in voor wat voedsel want het was ondertussen al over vijven (locale tijd) en om 18 uur gingen we op voor poging 3 richting Madeira. WEER bijna 2 uur wolken staren, maar dit keer was er een veilige landing. Geen enge wind, enkel wat motregen. Drie maal is scheepsrecht, ik ben er, veilig en wel !!! WAT een wereldreis. Allemachtig !! Dit is wel een gevalletje van maximaal je dag benutten, want het is 20 uur geweest.

Het enige wat ik nog wil is een bed …. ik ben op, moe, helemaal klaar. Gelukkig is de koffer meegekomen, met zo'n 800 labels erop. Er was nog even gedoe met koffers van andere Djoser-aars. Iets met ontbrekende labels op tassen, en een overspannen medewerker met woeste blik in de ogen die het moest regelen en labels van koffers van omstanders afhaalde. Geen idee, maar de ene, een half uurtje rijden. Kon ik toch even een glimpje van het eiland zien. Veelbelovend ! Bos, bergen, tunnels, dorpjes. De reisbegeleiding praatte het half uur vol, maar het enige wat ik onthouden heb is dat het morgen een rustige dag word. Rustig ontbijten, een uur of 10 op pad. Prima, kan er tenminste wat slaap ingehaald worden.

Ik schiet naar mijn kamer op de tweede verdieping, kijk even uit het raam, en voel me zo ontzettend moe maar krijg toch nog een huppeltje van het uitzicht. Pak ik toch nog ff mee voor het donker word. De kamer is verder prima, en ik kruip op bed met de laptop, want voor de luiken mogen sluiten, moet er wel ff een blogje uit.

WAT een dag. Mag ik dan nu slapen ?!