Al heb ik nog geen honger, het duurt nog lang voor ik vertrek. Mijn vlucht gaat om 23u45 dus ik ga toch nog maar even wat eten. Ik zit om 17u als enige op een leeg terras vlakbij zee bij Merlin en ik bestel wat kipnuggets. Niet zo Thais maar ik hoop dat het een klein hapje is en niet zo pittig. Het blijkt een flink bord met grote nuggets. Smakelijk, maar veel. Groente is niet noemenswaardig, en de frietjes hebben 3u te lang in de frituur gezeten geloof ik. Whatever. Tijdens de maaltijd breekt er een stortbui van jewelste los en het zonne-grasveld stroomt snel leeg. Na een paar minuten is het alweer droog. Zo gaat dat hier.

Kheb nog even opgefrist, en vervolgens verzocht of iemand mijn koffers wilde oppikken. Daarna werd het wachten in die enorme prachtie lobbie. Om 19u15 kwam er een busje aanrijden en had ik weer het busje wat voor negen man bestemd was voor mezelf. De koffers werden ingeladen, en na het geven van een dikke fooi in de fooienpot ben ik dit stukje dorp uitgereden langs het ondertussen vertrouwde straatbeeld met de ondertussen volle restaurantjes en de rokende grill bij Mali. Wat was deze laatste plek ook weer fijn.

Maar er is nou eenmaal een tijd voor afscheid en dat was nu. De radio stond uit en de chauffeur reed zijn route naar het vliegveld. Het was donker, en de chauffeur reed lekker door, maar het voelde veilig dit keer. Ik kijk naar het verkeer en ik vind het zo grappig dat de auto's hier vaak zo versierd zijn met gruwelijke lichtjes. Een rij roze of blauwe lampjes boven de voorruit, of een oplichtend embleem op de kofferbak. Beetje circus. Mensen met een flapperende poncho op de scooter. Etende mensen op hysterisch verlichtte terrassen en de winkeltjes waarvan ik me afvraag hoe ze in hemelsnaam rond kunnen komen. Klein en bouwvallig. Thailand is bijzonder. Het heeft een flink stuk van de rit ook weer lekker doorgeregend. Zie je wel Thailand mist mij ook al. Maar na een uurtje tuffen doemde het vliegveld op. Groot en vol verkeer en mensen

Maar na het uitstappen en een dankwoord richting de chauffeur ging het binnen wonderlijk snel. Geen rij, maar ik was dan ook wel ERG vroeg. Ik kreeg bij de balie 2 tickets en 2 vouchers voor in Dubai. Daarna door de paspoortcontrole, en de koffercheck. Ook zo klaar. En dan kom je in de duty-free ruimte waar veel dezelfde winkeltjes zaten. Ik heb wat geflaneerd, omdat ik straks nog genoeg kon zitten, maar de flaneerruimte was kleiner dan verwacht. Veel merken, veel luchtjes, veel hapjes, en allemaal niet voor Cootjuh. Ik nam plaats op een oncomfortabele stoel, en zat mijn tijd uit. Beentjes op de koffer, mobiel in de hand, en ook mensen kijken. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende kledingstukken

De constante stroom aan tekst vanuit de intercom werkte na de paar uur wachten flink op de zenuwen. De namen van zoekgeraakte mensen, de gates waar men heen moest en dat in verschillende talen. Bijzonder hoe meldingen in het Engels met een zachte warme stem wordt omgeroepen en iets Thais en/of Chinees meteen 14 octaven hoger mijn oorschelp inschiet.

Na het wachten vormt zich een rij voor gate 9 (heej ,,, een negen …. pap is bij me zeker) en mensen worden altijd wat ongeduldig als de boardingtijd nadert of zo. We worden per sectie doorgelaten, en mensen proberen toch met een andere sectie alvast tussendoor te sneaken. Wat een onzin. Wacht gewoon je beurt af joh. Na de ticketcheck, schuiven we een stukkie op richting een lange gang naar het vliegtuig. Weer wachten, weer controle of je wel in de goeie rij staat. Nou ja. Ik kom op mijn vliegtuigstoel, en heb een tasje gevuld met dat wat ik graag in mijn buurt wil hebben. Ik plof op de stoel, gooi doppen in mijn oren en wil slapen slapen slapen met mijn blotebillenhoofd.

Dat zit er voorlopig nog niet in. Naast me zit een jong stel dat hun vakantiefoto's bekijkt, en glimlacht dat ze deze vlucht maar net gehaald hebben. Mooi jongens, dan kunnen we gaan ! Het lijkt echter wel eeuwig te duren voor iedereen zit. Als ik mijn ogen weer even open zie ik een heel rij stewardessen en stewards staan in het andere gangpad. Gedoe ? Geen idee, maar er worden twee mensen op leeftijd uiteindelijk naar voren gedirigeerd. Ik zie dat de man een zuurstofslang in zijn neus heeft en als een slak door het gangpad loopt.

Later wordt omgeroepen dat er twee mensen door medische redenen deze vlucht gaan verlaten, en inderdaad, ik zie buiten het vliegtuig mannetjes lopen die een koffer uit het ruim halen. De rij stewardessen komt ook weer terug naar het andere gangpad, en lopen alllllle vakken na met handbagage, om te checken of er nog wat ligt van de twee oudjes. Wat een klus. Hadden ze met al die controles die mensen niet eerder kunnen spotten vraag ik me dan toch af ?

Hoe dan ook …. we kunnen uiteindelijk vertrekken. Eindelijk, dan kan dat licht ook eens uit. Kindertjes op de vlucht zijn weer aan het jengelen (logisch met deze nachtelijke tijden), en dat licht blijft ook nog steeds aan. Ik creëer mijn eigen donker en gooi een kleed over mijn hoofd. Na een uur is het nog steeds lucht en dan, dat uur na het opstijgen, is het zover dat we een maaltijd aangeboden krijgen. Ik merk het in eerste instantie niet, want ik heb die gekregen deken natuurlijk over mijn hoofd gegooid, maar ik RUIK het. Wie gaat er in hemelsnaam om 1 of 2 uur snachts aan een volledige maaltijd. Getver ! Ik probeer het te negeren en das behoorlijk onmogelijk. Ik wijs mijn maaltijd dan ook af, en hoop dat het snel weer wat neutraler ruikt.

De vlucht is ook nu weer wat hobbelig, maar niets wat ik niet aankan. En gelukkig gaat op en gegeven moment het licht ook uit, en is alleen de sterrenhemel in het gangpad zichtbaar. Eindelijk ! In slaap vallen is nog wel een ding. Het duurt even. Het stel naast me heeft zich opgekruld en de kussentjes, dekentjes en armen schieten vaak mijn kant op, en Cootjuh wordt overal wakker van. Toch ben ik op een gegeven moment zo moe, dat ik vertrokken ben. Geen idee hoe lang ik geslapen heb, maar het voelt wel fijn als ik pas weer wakker word als we op een uurtje na op Dubai zijn.

Zes uur vliegen, en drie uur vroeger dan in Phuket. Dat tijdreizen blijft een gekkig ding. De teletijdmachine van Professor Barabas is er niks bij.

In Dubai is de volgende uitdaging. Hoe werkt dat hele Dubai Connect. Want door mijn lange overstaptijd van 12 uur heb ik dit cadeau gekregen van Emirates. Netjes ! Het is kiezen tussen overstappen, of naar de arrival-hoek. Das nie moeilijk. Maar Dubai is groot en ik loop door zo goed als stille eindeloos lange gangen. Als ik een medewerker spot, vraag ik of ik goed loop, en dat doe ik. Fijn ! Na de lange gangen moet ik een verdieping zakken. En nog een verdieping zakken. En ik vraag het nog maar eens. Ik word weer op weg geholpen, en vind op een gegeven moment de Emirates Dubai Connect Balie. Mooi ! Daar krijg ik een papiertje in mijn handen met wat ik moet doen.

Door de paspoortcontrole (check en een stempel in mijn paspoort) en dan naar Exit 3 waar ook weer ergens een balie moet zijn. Ik zie geen exit 3, maar wel een exit. Daar staat een vrolijke lachende meneer die ik tegemoet loop en roep met een zacht “help … help”. En hij lacht, en hij helpt. Ik moet nog wat deuren door, door lege ruimtes, autoverhuurbedrijven en geldwisselkantoortjes, en zie dan weer een Emirates hotel desk. DAAR moet ik zijn. Ik meld me weer, overhandig mijn vouchers en moet weer wachten.

Er schuiven nog wat mensen aan, en na al dat wachten worden we langs 600 grote taxis naar een bus voor het klootjesvolk geleid. Die brengt ons nog geen 5 minuten rijden verderop naar ons hotel. Lopen was mss nog wel sneller geweest, maar goed. Een bed …. dat willik wel. Ik schiet de bus uit, krijg een sleutel van mijn kamer en de wifi-code. Ik loop over een lange Las Vegas vloerbedekking naar mijn kamer op de 1e verdieping, en kom in een ruime kamer met twee bedden. Het ruikt hier niet echt heul fris naar bloemetjes, maar het bed ziet er uitnodigend uit.

Ik duik erin en ga slapen. Het is namelijk alweer 2 uur later sinds de landing op Dubai. Zo gaat de tijd hier wel snel, en ik besluit morgen niet Dubai in te gaan. Ik heb sinds deze laatste dag wat last van diarree (leuk, zo tijdens het vliegen) ben moe, en joh …. ik ben toch niet geboren voor de stad. Nee hoor …. rustigjes aan, beetje slapen, beetje eten, en dan door naar de sneeuw. Joejoe.