Wat is het heerlijk om na een lekker nachtje tukken de gordijnen te openen en te zien dat het droog en zonnig is, met een vriendelijke wolkje links en rechts. Klaar om de eerste dag te starten en na een verfrissende douche en schone kleertjes aant lijf, ben ik het restaurant ingedoken om iets voor 9 uur. Het ontbijt was heerlijk, en ons gezelschap zat als ridders aan een ronde tafel al lekker wat te keuvelen. Nadia oefende al met alle namen en had het er al goed in zitten. Ik ben zelf begonnen met 4 namen, en besloot vandaag Nadia te onthouden door haar naam lekker veel te roepen : “nou Nadia, jij bent aan de beurt vandaag”, “Nadia wil je nog een kopje thee”, “Nadia, Nadia, Nadia ….”. We vonden het allemaal erg grappig. Nadia zelf moest vooral aan haar werk denken waar ze haar ook elke keer roepen. Nadia stelde even nog een voorstelrondje voor, maar dat werd direct van tafel geveegd. Het moet wel een beetje natuurlijk gaan vond men, en zo is het ook wel.

Na het ontbijt en wat extra gesmeerde bammen om mee te nemen, rijden we met een busje even langs de buurtsuper voor de mensen die wat voedsel of water wilden inslaan. Nadia was het laatst klaar en had ook nog eens de verkeerde rij gekozen. “Nadia, we waren je kwijt”, “Nadia wat duurt het allemaal lang”. De toon is gezet en het is gezellig !

We rijden met onze boodschapjes door 30 tunnels in een klein half uurtje richting het noordoosten van het eiland. Een stuk eiland waar nauwelijks regen valt, en dat valt op, want het is hier kaal, weinig groen, en de zon straalt hier lekker. Het is een toeristisch stukje om te wandelen, dus alleen zijn we niet. Lekker boeien. Ik vind het prima !

Het wordt een wandelingetje om in te komen, zegt onze gids Renilde. Kleine hoogteverschillen, veel wind, en een kilometertje of 7. Ik keur het goed, gooi de rugzak op mijn rug, en begin dapper aan de eerste treden naar beneden, en kijk uit over een mooi stuk kust. Mijn windjack verdwijnt in de eerste minuten al de rugzak in. Die heb ik echt niet nodig, want al waait de wind stevig om mijn oren, koud is het absoluut niet. De spijkerbroek is ook overdreven, maar ja … een wandelbroek heb ik eenmaal niet. Morgen maar voor wandelen in blote benen kiezen.

Lekker op de eigen snelheid een beetje rondhobbelen. Af en toe een praatje met een medereiziger, en zo stukje bij beetje die namen toch eigen maken. Het is een vrolijke boel, maar ongeluk zit in een klein hoekje en binnen een half uur glij ik uit over de losse kiezels en val op mijn toch al niet optimale knie. Gaatje in de broek en een beurse knie. Ben ik stiekem blij dat ik niet ook mijn korte broek aanhad, want anders was de schade vast net wat groter geweest. Fijn is het niet en ik voel me een kneus. Ik val verdorie nooit ! Weet dondersgoed dat er voorzichtigheid geboden is met kiezels en toch, en toch. Ik blijf even zitten, voel even of het goed is, en loop door. Het lijkt te gaan. De bezorgde gezichtjes werken helend.

Het is met vlagen flink klimmen, ongelijke treden, kiezels, maar de uitzichten zijn betoverend. Het blauwe water, de kleurrijke rotsen, de diepte. Elke overwonnen heuvel levert een mooie verrassing op. Ik maak even een filmpje voor de thuisblijvers, en schiet dubbele foto's op mijn camera en mijn mobiel. Ik loop op mijn eigen snelheid, want een klimmer ben ik nog altijd niet. Buiten adem, stukje bij beetje, en uiteindelijk kom ik er, zelfs na de glijpartij. Nadia zijn we wel geregeld kwijt, want die is druk met fotograferen, en ik krijg op mijn kop dat ik haar niet genoeg geroepen heb. :-)

Halverwege zet ik mijn petje op, want die loswapperende lokken zijn bloedirritant met deze windkracht. Aan het verste stukje landtong ligt een restaurantje waar we even gaan zitten. Gezellig terras, magnifiek uitzicht, plassen voor een euro, palmboompjes erbij.

Een fijne plek. De mensen die willen kunnen nog even 60 meter klimmen.

Iedereen gaat, en ik dus ook. De klim is pittig, grote stappen, steil, en ik vraag me af waarom ik dit doe. Toch ga ik door, en in etappes haal ik bijna de top.

Ik zie een groepje de salamandertjes op een vlak gevonden stukje op deze berg, en besluite dat ik dat interessanter vind dan het allerlaatste stukje top. Ik ga op mijn knietjes om een fotootje te maken, de salamander raakt bijna met zijn snuitje mijn camera en besluit erop te gaan zitten met een sprongetje. Wat een gek ! Ik schrik me een breuk, en tis maar goed dat er een hekje staat op deze plek.

Na dit avontuur ga ik weer bergafwaarts, en beland weer bij het restaurant, die we passeren om een gezellig plekje uit de wind te vinden, een stukje lager. Uitzicht op de landingsbaan zorgt voor fijne gespreksstof over de dag van gisteren. Ook vandaag zien we dat vliegtuigen een doorstart maken, maar ze krijgen een applaus als het wel lukt te landen.

Na de lunch en het vergeven applaus, verzamelen we ons afval, stoppen het in de tas, en beginnen aan de weg terug naar de parkeerplaats, allereerst door een mooi geel veld. ik loop achter Arjan, en ineens weet ik aan wie hij me doet denken : Henk Poort !! Als ik vraag of ie ff een moppie wil zingen, krijg ik het advies om hem vooral NIET te laten zingen. Dat betekent dat hij OFwel Henk Poort IS, maar incognito dit reisje maakt. OF dat hij het niet is. Ik neem de proef op de som en roep af en toe "He-enk", maar krijg nul reactie. Ik besluit dat het dus toch gewoon Arjan moet zijn, en geen Henk P. die anoniem op reis is.

Er volgen fikse klimpartijen, en ik kom mezelf goed tegen. Ik ben gelukkig ook niet de enige die slecht klimt, maar wel degene die achteraan hobbelt. Het is wat het is, en er wordt op me gelet door Rolf, een vriendelijke vrolijke 60-er vol verhalen.

Ik maak nog wat stops voor foto's en om op adem te komen, en ben vooral blij dat mijn knie het gehouden heeft vandaag. En op de parkeerplaats verdien ik heerlijk koel blikje cola, en eigenlijk was het gewoon een harstikke fijne wandeling. We rijden nog even naar een uitzichtpunt waarop we uitkijken op een stuk kust waarop we gewandeld hebben, en daarna is het ECHT klaar.

Renilde praat ons met veel tekst bij over wat er morgen op het programma staat. En daarna kruipen we allen weer in de bus, om in een half uurtje weer terug te tuffen door al die tunnels. Veel mensen zijn in gesprek. Ikzelf heb vooral erg veel zin even te cocon-en. Even alleen, en als we eenmaal bij ons hotel zijn, en een deel van de groep het dorp nog even ingaat en een uitkijkpunt pakken, sluit ik mezelf even op in mijn kamer. Knie bekijken (bijna niks te zien, aansteller die ik ben), blogje maken, foto's kijken en vooral, de oksels en de rest van het plaklijf opfrissen.

De planning is om vanavond om 19umet de groep te eten in het hotel. Als mijn blog klaar is en het lijf opgefrist, duik ik het buitenterras op waar een select groepje pret heeft met de nodige alcoholische versnaperingen, want het is nog net geen 19 uur.. Ik bestel een flessie rose en geniet mee. Om 19 u verschuiven we met de rest van de fles naar binnen en ons gezelschap is verdeeld over 2 tafels. Ik ben blij met de huidige tafelschikking en geniet van alle zin en onzin. Het hoofdgerecht is prima te eten

, het bijgerecht is veul te veul, en het toetje chocomouse wordt met de achterkant van de lepel uitgeschept, want we willen niks in het bakkie achterlaten.

Na het eten is het de rugtas klaar maken voor een nieuwe dag. Eens kijken of ik nu op mijn voeten kan blijven staan in plaats van uit te glijden tijdens de levada wandeling. Spannend ! Wel even de kleren klaarleggen om tijd te winnen in de ochtend, en de rugzak inpakken want we gaan op doorreis naar de volgende plek !