Na een wat onrustige nacht door een kikkerkwaakconcert en een heerlijke toegift van fluitende vogels, heb ik een karig ontbijt meester gemaakt. De eetlust in de ochtend is altijd al wel een dingetje, en nu was ik er gewoon echt niet klaar voor. Een snelle bam, en wat fruit, en de rest heb ik ingepakt en in de broodtrommel gestopt voor onderweg.

Met een kort ritje van een kwartiertje zijn we afgezet bij ons startpunt in Queimadas voor een levadawandeling. In het begin heel relaxt “vals plat”, een verademing na het geploeter van gisteren.

Rondkijken was vooral verstandig als je stilstond, omdat het op sommige punten wel erg smal was doordat je enkel op het muurtje van het irrigatiekanaal kon lopen. Gelukkig was er een lijn gespannen, want met stromend water aan de ene kant, een kloof aan de andere kant, kan je evenwicht zomaar met je op de loop gaan.

In ganzenpas door een prachtig gebied. Veelal met het hoofd omlaag dus, maar doordat we omsingeld waren door de meest prachtige bomen, was dat prima. Rustigje voorwaarts, met de akela die de weg vrij maakt, en een duidelijke laatste man/vrouw zodat je weet dat je niet verder af moet zakken, anders wordt je vergeten.

n het irrigatiekanaal werden zelfs nog vissen gespot, al was het nog een behoorlijk uitdaging deze daadwerkelijk te vinden. En ALS ze al gespot werden, waren ze NET weg als ik kwam kijken. Maar met wat geduld heb ik er uiteindelijk toch een aantal gevonden ! Te klein voor op de bbq, maar leuk om tijdens een wandeling in de bergen te spotten.

De omgeving was prachtig, Groen en Geweldig. In hoofdletters ja. Alles is honderd tinten groen. Natuurlijker krijg jut nietAf en toe was er een prachtig uitkijkpunt, bemoste stenen, spannende rotsen, druppelende groene bergwanden, en stoere rotspartijen.

Zonder zweetplekken kwamen we bij een splitsing. Daar werd de mogelijkheid geboden om zelf wat overtollig vocht te lozen. De meeste dames maakten er een groepsuitje van, en daarna was het tijd om de 3-tunnelloop te doen, op weg naar een grotere waterval dan die men zojuist zelf had gecreeerd.

Lampje op het hoofd en dapper op pad. Tijdig bukken was belangrijk, want niet overal kon je rechtop staan. Ook belangrijk is om niet op de snufferd te gaan, want onder de voeten zijn met vlagen diepere plassen. Op 1 kleine valpartij en een bult op het hoofd na bij 2 van de medereizigers, zijn we er met 1 pleister eigenlijk best goed vanaf gekomen.

Na de drie tunnels getrotseerd te hebben kwamen we bij onze lunchplaats uit. Eerst moest de waterval gecheckt. Prachtig, maar altijd een onmogelijk gebeuren om het in zijn geheel op de foto te zetten. Dan maar het meest belangrijke stukje fotograferen

en terug naar een vlakker stukje om zo de innerlijke mens te verzorgen. Een paar mooie brutale vinkjes zorgden ervoor de restjes weg te pikken.

Na de lunch moest dezelfde weg terug. Handje aan het koord, balancerend op de muurtjes, en inhalen van heul veul andere toeristen, waarbij het soms wat lastig passeren bleek omdat OF het muurtje te smal was, of de buiken te dik. Geen valpartijen of natte schoenen, veel bedankjes, en keurig meldend hoe lang onze ganzenrij was.

Terug door de 3 tunnels, bij de afwateringsplek, en daar moesten we op voor het echte werk. De afdaling. Beetje spannend, want mijn benen zijn nog wat gevoelig van gisteren, dus heb ik de wandelstok erbij gehaald, en de ander uitgeleend aan Marit, die wat zat te klungelen met een gevonden stok omdat ook zij wat last had van haar been. Gedeelde smart halve smart, en ieder gewapend met een eigen derde been hebben we de afdaling ingezet.

Gelukkig was het de hele dag al droog, want het dalen was met de huidige condities al best een uitdaging ! Gladde stukken, flinke stappen, en ondertussen roepen naar elkaar waar het glad was. Beetje jammer dat ik dan toch weer een mooie glijer maakte. Verse modder op de benen, de thermosfles rollend de berg af, en nu was de klap op de rechterknie. Gaat lekker met oma Cowie. Maar ik viel zacht, dus vooruit maar. Concentratie, en door !

.

Het gebied was wel heel prachtig. Lopend in diepe geulen, bos om je heen als bij de Droomvlucht in de Efteling. Jurrasic Parc kwam ook nog wel even in mijn gedachte voorbij. Het rook naar eucalyptus, en af en toe was er ook nog een stuk open gebied, waardoor je een beetje kon ontspannen om je heen kon kijken.

De afdaling duurde een kilometer of 4, en het had niet veel langer moeten duren, want door alle klappen die mijn knie-tjes op hebben gevangen in deze afdaling, begonnen ze toch een beetje te haperen. Net op tijd voor mij kwam het eindpunt in Ilha in zicht.

Snel de bus in, na een uitgebreide update van Renilde over al wat nog komen gaat, waarbij niet iedereen de focus erbij kon houden. Nog even een stop bij een uitkijkpunt, net iets te snel genieten van een drankje (atten die wijn !) zijn we in een klein uurtje doorgereden naar Porto Moniz. Een mooie weg langs de kust, 500 tunnels en mooie uitzichten .... denk ik .... ik had mijn ogen even dicht.

Bij de receptie bleek een baan als receptioniste niet voor iedereen weggelegd, maar hebben we wel allemaal een kamer gekregen en kon het restantje dag gevuld worden naar wens. Mijn nieuwe kamer kijkt uit over de ruisende zee (dat wordt ramen dicht vanavond vrees ik).

Het plaatsje zelf is behoorlijk druk en toeristisch. De zon schijnt en even wat zon pakken is wel heeel aanlokkelijjk. Toch besefte ik dat het moment terugtrekken wel even gewenst is. Beetje coconen, de knieen rust gunnen, bloggen en opfrissen. De tas moet ook vanavond weer reisklaar worden gemaakt, en na het eten om 19u heb ik vast geen zin meer. Het is goed zo.