Wakker worden was een hele opgave. Het lijf voelde wat zwaar, en nee, das niet van de heerlijke rose van gisteravond. Niet kunnen trainen voor aan deze reis te beginnen lijkt toch een beetje een gemis. Ik ontbijt met een broodje en een toetje, en haal een lunchbox voor onderweg. Twee bammetjes, een plakje cake, wat fruit, een ei en een flessie water. Ik stop het in mijn tassie, breng de hutkoffer naar beneden en rond 9u staan we klaar voor een dubbele levadawandeling, beiden dichtbij onze huidige thuisbasis.

Het weer werkt mee en daar zijn we allen erg blij om. De rugzak hangen we op als we beginnen aan de eerste wandeling bij Levada do Moinho, en de spieren worden warm gelopen. Trapjes berg opwaarts, maar ook regelmatig horizontale paden en daar houd ik het meest van.

Langs de irrigatiekanalen, maar ook flink wat stukken door het vochtige gras, want vannacht schijnt het wel geregend te hebben. Blijkbaar was ik moe genoeg om er niks van te merken. Degene die voorop liep heeft al het gevallen regenwater met de broekspijpen opgevangen, en er zo heel vriendelijk voor gezorgd dat de achterste in de rij droge benen hield … en zo is de vermoeidheid toch nog ergens goed voor, want ik liep zo goed als achteraan.

De omgeving was fris, groen, bloemerig,en met af en toe een heerlijk uitzicht. Af en toe werd er een mooi stukje asfalt bewandeld,

maar ook donkere spookbossen moesten getrotseerd, en balancerend over muurtjes lopend naar de overkant waar het wandelpad verder ging. Varens zijn er ook in duizend soorten en maten.

Een avontuurlijk gebeuren met met wat korte stops, om te kijken of de groep nog compleet was. Naast het feit dat ik dit keer niet gevallen ben, geniet ik vooral van de grilligheid van de bomen. Werkelijk fantastisch, al dan niet bemost en met heksenhaar behangen. Er moet ook op tijd gebukt worden voor de laaghangende spooktakken, en daarbij helpen we elkaar door tijdig te brullen, zelfs als er geen tak hangt.

De laatste meters zijn de weergoden even klaar met al het goede weer, en het regenjasje gaat nog even aan voor de laatste stappen richting de bus. We dampen uit in het busje, en rijden een half uurtje naar de tweede wandeling, de Levada do Risco. Het weer is gelukkig opgeklaard als we boven op de berg aankomen. Het is wel wat fris, dus het jasje houd ik nog even aan.

We kijken uit over de heuvels die vol staan met bloeiende brem aan de ene kant, en aan de andere kant is het vooral groen. Dat is ook de kant waar onze afdaling begint. Een pittige afdaling dus de stok haal ik te voorschijn. De afstappen zijn ongelijk en het is opletten geblazen. Voorzichtig zijn, want ik wil het einde van de dag halen zonder extra blauwe plekken. We lopen beschut tussen de grillige bomen, de temperatuur word aangenamer, en af en toe omkijken levert mooie plaatjes op.

De afdaling duurt wel even, en de blaas staat onder enige druk. We willen naar het boswachtershuisje waar we ons plasje kunnen lozen. Gratis plassen kan ook, en met zuinig zijn is niks mis, dus blijven we met een aantal vrouwen achter om gezamenlijk met onze blote kadetten het vocht te kunnen lozen. Daarmee willen we wachten tot de 3 aankomende mannen voorbij zijn. Is het warempel een Belgisch menneke waar ik naast heb gezeten in het vliegtuig. Grappig. We kletsen wat, en ik sluit af door hem succes te wensen. Ik ben hier namelijk niet om te socializen, maar om te urineren. Wegwezen dus vriend ! Zit je uiteindelijk met 4 paar blote billen op een rijtje te toileteren in de Maderiaanse heuvelen. Een geheel nieuwe ervaring, en nog grappig ook.

Het liep hierna toch wat lichter, en das mooi, want er moesten flink wat treden geklommen worden voor we een lunchstop hadden bij het huisje. Een fijne plek, prachtig uitzicht, en de zon deed ondertussen ook zijn best. Tilly lokte een vinkje op haar hand en de rest genoot van taart, koffie en lekkernijen. We kwamen wat op adem, en gingen op voor de waterval.

Kruip door sluip door onder de horizontale bomen, wat kletsend en lopend, en uiteindelijk waren we er vrij snel. Een prachtig grote waterval waar iedereen een fotomomentje creëerde.

Dezelfde weg gingen we terug en via een trap gingen we flink bergafwaarts. Grote stappen op ongelijke treden, en dus leve de wandelstok, en och arm, er waren ook mensen die de route omgekeerd deden. Ik had met ze te doen. Een vreselijke opgave als jut mij vraagt. We belanden bij de toegang tot het Spookslot, althans, zo zag de toegang tot de 800 meter lange tunnel eruit. Groen van het mos, een hoge toegangspoort, en een paar heiligen met een bossie bloemen ervoor.

Alsof het nogal eens mis gaat daar in de tunnel. Of zou ik me juist veilig moeten voelen. Geen idee, maar we beginnen onze tocht naar Mordor en ik sla een kruisje. Zonder vallen. Zonder glijen. Tot er licht is aan het einde van deze tunnel. Heeft de beschermheilige toch geholpen zeker ?!

Aan de andere kant van de tunnel wacht ons de magie van de gele brem. Een muur van geel op de berghellingen. Paarse lupine-achtige bloemen vol bijen. Een prachtige plek waar de liefhebbers weer een nieuw fotomomentje nemen. Zo in dit mooie gele paradijs maken we gelijk van de gelegenheid gebruik om ons als groep te laten vastleggen door toevallige voorbijgangers. Staan wij er ff mooi op. Mooie mensen in deze groep !

En dan is het wel klaar en lopen we echt door naar het eindpunt waar de bus op ons wacht.

Niet ver meer, nog even door een stuk bos, en dan zit het erop. Applaus voor mezelf, want ik ben niet gevallen ! Whoopwhoop !

In een half uur rijden we naar ons hotel voor 2 dagen in Ponta do Sol. Het ziet er van buiten al sjiek uit en eenmaal binnen gaat de sjiekheid gewoon door. Heerlijk !! Twee dagen luxe!!! Ik moet nog wel even terug naar de receptie omdat mijn kaartje om de deur te openen niet werkt, en vals zingende kindertjes buiten voor mijn hotelkamerraam maken het bloggen even erg ingewikkeld omdat ik mijn gedachtes niet kan horen, maar verder zeuren we niet hoor.

De kamer is prachtig, en de inloopdouche wil ik graag mee naar huis nemen. Hier kan ik aan wennen ! En ach wat, ik heb het toch ook verdiend ook ! Kwestie van even ruimte maken in de tas.

Ik check online op mn kamer nog even hoe het met de oudjes gaat al heb ik er nul grip op en kan ik er niks mee, neem dan een regendouche en vanavond wordt er in het hotel genoten van een warm buffet wat erg goed moet zijn. Voor het eten nog even snel naar buiten, fotootje maken van de mini boulevard en het huidige hotel met de kleurige geveltjes, en nog even genieten van de lekkere temperatuur. Daarna echt wat eten. Wandelen maakt hongerig tenslotte.

Groentjes, vis, vlees, spaghetti, rijst, toetjes. Allemaal zalig ! Glaasje Madeira vooraf, waarvan het eerste nipje wennen was, maar het glas uiteindelijk te klein bleek # lekkaaah ! Serieuze maar mooie gesprekken, en ik ben oprecht blij met deze mensen deze reis te maken. En zo vordert de reis stukje bij beetje. Morgen weer de wandelschoenen aan, maar op tijd slapen word een dingetje. De uitvoering van de generale repetitie van vals zingende kindertjes is vanavond. Het volume staat op knallen en ik hoop dat het niet al te lang gaat duren .... de disney liedjes wordt geen eer aangedaan zullen we maar zeggen. Maar gelukkig ..... er kwam een einde aan !