De laatste dag in Funchal, de laatste dag op Madeira. De zon schijnt en zo hadden we het ook besteld. De nacht was bijzonder onrustig, klef, en vol boze dromen, het ontbijt was soortgelijk. Weinig keus in wat te eten, maar met twee broodjes en wat glaasjes water maak je toch een mooi begin in je dag. Tijdens deze maaltijd heb ik via de mobiel alvast even mijn vliegtuigstoel bepaald, en daarna kon de tas op de rug voor de laatste stukjes ontdekkingsreis.

We begonnen met 4 dames en 1 heer voor een rondje op de markt. Ik moest wat denken aan de overdekte markt op Bali met twee verdiepingen koopwaar, maar deze was in het klein. Mooie stapels kleurrijk fruit waar je het bestaan niet van weet, kleding, drank en tassen voor de toerist.

Na deze korte ronde zijn we langs de kust richting de kabelbanen gelopen. Ondertussen uitvissend hoe het nou precies zit qua logistiek met de 2 tuinen op de berg, en de 2 kabelbanen. Er werd gekozen voor combikaartjes, en zonder al te lang wachten stapten we met onze mondkapjes in de cabine,

die ons heeel rustigjes de berg op tilde gedurende een klein kwartiertje. Een mooie rit, uitkijkend over de grote stad met witte huizen met de rode daken van Funchal, en hoe hoger we kwamen hoe groener en mooier het werd onder ons. Een fijne rit.

We stapten over op de tweede kabelbaan, die ons over het groen gek genoeg weer een stuk lager bracht naar onze eindbestemming voor dit moment, de botanische tuin.

Vanzelfsprekend veel planten, cactussen met bijzondere uitstulpingen, en planten in mozaiek geplaatst.

Het was veel stijgen en dalen in de tuin zelf, maar tussendoor genoeg tijd om te genieten van de natuur, wat vlinders en salamandertjes, wel heul gekke bloemen, en de uitzichten over de stad onder ons.

Het was ondertussen lunchtijd, en dus stapten we weer in de kabelbaan, terug naar boven op de berg. Eerst nog een flinke trap te bedwingen, maar we vonden wel een prettig terras met dito uitzicht, en genoten van een lekker broodje en wat cola.

Daarna door naar de tropische tuin. Hiervoor moest nog entree betaald, en deze tuin was toch een stuk mooier wat mij betreft. Plekken met een tentoonstelling met wat beelden,

een Japanse tuin met koi-karpers, veel wit- en paarse bloeiende bloembollen waar ik maar geen genoeg van krijg,

muren met bloemen. Een Engels aandoend landhuis, sculpturen die verdeeld over de tuin lagen, watervallen, muren met mooi tegelwerk.

Echt genieten geblazen, maar het plezier werd wat overschaduwd door vermoeidheid uit de groep en ja … ikzelf begon mijn benen ook te voelen hoor, al had ik nog wel even kunnen rondhobbelen. Maar je bent met elkaar gekomen, en dus is het wat aanpassen geblazen. Een glas Aperol zou er eigenlijk OOK wel ingaan, en dus werd het tijd de uitgang te vinden, en snel een beetje.

Veerle en Tillie namen het houten sleetje die met een rotgang de berg afging, met 2 Venetiaans aandoende heren compleet met hoedjes en witte pakken aan het denkbeeldige roer. De schoenen van de bestuurders hadden extra dikke zolen omdat anders de voetzolen wegfikken als er bijgestuurd moet worden, en de weg moest wel steil en glad zijn.

Een toeristisch spektakel van een paar kilometer waar je wel even 45 minuten voor in de rij moest gaan wachten. Maar de zinnen waren erop gezet, en dus schoven ze aan. Ik vertrok met Albert en Marit terug met de kabelbaan de berg af.

Even een korte stop nog bij de kathedraal vlakbij de boulevard. Prachtig mooi van binnen, maar wijn hadden ze er niet. Albert en ik pikten Rolf en consorten op bij de Madeira-proeverij, en op het bierterras was het dan eindelijk tijd voor mijn Aperol. Heer-lijk !!! Geen geshit dit keer, maar gewoon zitten, niks meer moeten, niks meer hoeven. Dit was het dan …..

Nou ja …. nog even terug naar het hotel, nog even de verbrande schouders opfrissen, nog even geneuzel en getreuzel om met de hele club naar Galeria te gaan voor ons afscheidsdiner. Ook dit keer weer niet te evenaren zo verrukkelijk, en ook nu weer net zo prachtig opgemaakt als gisteren.

Rolf gooide nog vol enthousiasme een fijne bedankspeech richting Renilde, en overhandigde haar een mooie envelop versierd met aangevroten bloemen van onze borden en Renilde was er natuurlijk helemaal terecht blij mee. Een speech terug zat er niet in, maar wellicht volgt er nog wat over de app.

En nu …. nu moet ik de koffer inpakken want morgenochtend om 10 vertrekken we naar het vliegveld, terug naar Nederland. Kan ik eindelijk uit gaan rusten !!!