De laatste nacht in het zweethok zit er gelukkig op en de tas staat al reisklaar. Ik ben moe en het is prima om huiswaarts te gaan. Ik doesj de plak van mijn lijf, haal toch die laptop maar uit de grote tas voor de veiligheid, en draag mezelf naar beneden om een broodje te happen. Aanschuiven bij de reisgenoten lukt ff niet, dus pak ik een tafeltje voor mezelf, en lees de rapportages van de oudjes even door. De onrust is voelbaar, maar ik probeer het nog even te parkeren. Eerst ontbijten, en terug naar de kamer voor nog een piepklein powernapje. Om stipt 10u kom ik beneden bij de receptie, blijkt de gehele groep al in de bus te zitten. De chauffeur werpt mijn tas in de bus, en opschieten MOET, want blijkbaar blokkeert hij de straat. Alsof dat mijn schuld is.

Nog 1 blik op de stad Funchal, nog 1 blik op de blauwe zee en de mooie bergen. Inchecken is een fluitje van een cent, en de controle van de tas ook. Als ik eenmaal goedgekeurd gepasseerd ben en een stukje verderop even een appje stuur naar mijn meissie, word ik woest toegesproken door een medewerker. Of ik geen foto's wil maken hier. Nou ja zeg ... dat DEED ik niet eens, meneer de Pannekoek. Hij had er geen boodschap aan en ik moest me meteen komen verantwoorden, en braaf liet ik hem mijn appjes, en foto's zien. Sorrie kon er natuurlijk niet af.

het was even vermaken op de kleine luchthaven, en leuk was wel dat je even buiten kon staan om te kijken naar het dalend en stijgend vliegverkeer. Een boel kabaal natuurlijk op die korte landingsbaan. De brandende zon op mijn lange spijkerbroek en stinkende kerosine zorgde ervoor dat ik toch maar weer naar binnen ging. De vlucht vertrok keurigjes op tijd, en toch met licht geknepen billen onderging ik de take-off. Als de piloot de pijlen volgt, zou het goed moeten komen. en dat kwam het natuurlijk ook.

Een rustige vlucht richting Lissabon, waar alle stinkende dampende oksels met een bus naar het vliegveld werden gebracht waar we uuuuuren moesten doorbrengen. En een vakantie zal een vakantie niet zijn, als ik even een BigMac naar binnen werk op het vreetplein waar ook KFC en Pizzahut zaten, en heul veul andere vreettentjes. Vier uur hebben we .... eindeloos lang. Genoeg tijd om even wat rond te banjeren op dit mooie vliegveld, winkeltjes in en uit te gaan, en nog even een Macchiato te lurken bij Starbuks. En Korina moet er uuuuurenlang wachten tot ze een ons weegt.

Een uitdaging om een ons te wegen met die Big Mac en een vette koffie achter de kiezen. Nog even een croissantje hamkaas voor int vliegtuig, en dan maar aanschuiven bij de gezelligerds in de groep. Natuurlijk moest er even gecheckt wie waar zit, maar ook vooral moest er even gekeken of je wel of niet naast die ene reisgenoot zit. Gelukkig bestaan er oordopjes, en kunnen oogleden ook dicht, als het net ff minder is dan gewenst. Ik zat naast een meneer die wat nerveuzig voor zich uit zat te staren. Dat je even denkt, issie gewoon bang, of gaat ie het vliegtuig kapen. Ook DAN zijn oordopjes en te sluiten oogleden fijn, en vliegt de tijd voorbij (leuk, als je ook in het vliegtuig zit en zonder knal door de tijdsbarriere reist). De zon ging onder en Amsterdam lag eerder dan gedacht aan de voeten.

Bijna thuis. Toch fijn. Na de landing, hoor ik al gemompel van een van de reisgenoten op welke bagageband we zo moeten zijn. Het is voelt vast reuze comfortabel om dit soort dingen meteen te weten als je nog in het vliegtuig zit met de gordel om, taxi-end naar de parkeerplaats, maar ik moet er eigenlijk alleen maar wat om giechelen. Laat het los, laat het gaan jongens. Achter mij gaat Rene alvast staan, beetje ongemakkelijk krom, want hij kan geen kant op met de opstopping in zijn rijtje stoelen, de kofferruimte boven zijn hoofd, en de rij wachtende mensen in het gangpad. Ik wacht tot er ruimte is, maak een toiletstop, loop dubbel zo hard op de loopband en verplaats mezelf naar de juiste bagageband die ook gewoon op een bord vermeld wordt.

Knuffels, zoenen, en ik mis je nu al klinkt het door de hal, en dan .... is het echt ECHT klaar. Ik app de Snor, gooi de rugzak nog een laatste keer op mijn zere rug, en loop naar de vertrekhal. Het is hier koel, verfrissend en ik zie de zilveren pijl na een tijdje aankomen.

Het was mooi, het was onvergetelijk. Twee paarse plekken op mijn been, een kapotte broek, veel hoogte- en kilometers, prachtige vergezichten, mooie bloemen, enorm lieve mensen, zonnig weer. Al was ik fysiek en mentaal zeker niet in goede staat, en was het zeker niet altijd makkelijk, ik heb ZO genoten. Ik ben blij en tevreden. En zo moet het zijn.