2 januari, als de dag eigenlijk voorbij is, vertrek ik richting Schiphol. Een vroeg avondmaal achter de kiezen, in de middag nog even mijn meisjes geknuffeld, maar om 18 uur rijd de zilveren pijl me door de pissende regen naar Schiphol. Op weg naar Thailand. Ik heb de kriebels, ben er een beetje stil van. Ik kan dit gewoon, dat is het niet. Maar het is wel nieuw, en anders, en ver. Maar beer is mee, en ik heb mijn laptop op alles lekker weg te schrijven. Het komt wel goed. Op schiphol nog een laatste kus, een stevige knuffel, nog een zwaai bij het weglopen en dan naar de Emirates-balie om mijn koffer te dumpen.

Daarna richting de security om de handbagage ook te checken. Heel andere koek als vorige keer dat ik op Schiphol was. Er is geen rij te bekennen, en in no time worden ik en mijn minirolkoffertje goedgekeurd. Ik heb nog even een kort geanimeerd gesprek met een hysterische dame die wel erg veel zin heeft in haar reisje. En dan zeggen ze dat IK druk kan zijn. Ik duim even dat ik niet naast haar in het vliegtuig zit en ga nog even op jacht naar een fles water, en een dwarsligger. Ik heb er wel bij me, maar ik vind het gewoon leuk om een nieuwe te hebben. Er blijft nog tijd zat over, en dus flaneer ik wat tussen de winkeltjes door, en plof op een gegeven moment toch maar neer op een rustige stek. Komt warempel die hysterische dame vier stoelen van mij vandaan zitten met een bak stinkende frieten. Heeeel verhaal met haar reisgenoot over de slapte van de frieten, en dat dat ook anders kan. Kvind het ineends de hoogstre tijd om weg te lopen en een andere stek te vinden.

Ik ga alvast naar de gate, gooi mijn schoenen op de koffer, en begin alvast aan een hoofdstukje van mijn nieuw boek. De tijd tikt voorbij, het vliegtuig is ondertussen geland en geparkeerd, maar hoezeer de boarding tijd ook nadert, de luchtbrug (of de slurf) wordt maar niet vastgekoppeld. Al snel komt er opheldering. Henk gooit roet in het eten. Dat is niet leuk van Henk. Henk is vervelend. Henk veroorzaakt storm, en daardoor kan de slurf niet aan mijn vliegende monster gekoppeld. Stomme Henk !

De mensen buiten waaien ook uit hun jas, het vliegtuig veert ook van links naar rechts. Ik word er niet zo vrolijk van. Vliegen met storm is niet mijn hobbie. Het goede nieuws was wel dat we wind mee zouden hebben, en dat zou de vliegtijd aanzienlijk verminderen. Das mooi, want ik heb nog een aansluiting te halen ook. Na enige tijd besluiten ze het vliegtuig op een andere plek te parkeren, waar wellicht iets meer beschutting is. De klok tikt lekker door, en er word elke keer weer 3 kwartier geduld gevraagd. En nog een keer, en nog een keer. De stewardessen werden er ook niet vrolijker van

Als troost word de boardingpas opgewaardeerd met 18 euro vreettegoed. Zeer attent, maar ik had voedsel genoeg, dus ik heb het laten gaan. Na lang wachten, en zelfs wat wegtrekkertjes op een plastic stoel, was Henk getemd, en kon erom 1 uur 's nachts opgestegen worden. EINDELIJK !!!

Het eerste rukkie van een uur of 6 richting Dubai heb ik grotendeels met ogen dicht beleefd. Doppen in mijn oren om de jengelde kindertjes te negeren. Aspirines binnen handbereik, want dat is wat slaapgebrek met me doet. Dan ontploft mijn bol. Maar de vlucht ging verrassend goed, Wel wat turbulentie, maar als je speelt dat je in een trein zit, is er niets aan de hand, en lukt slapen zelfs m al was het even met een sjaal over mijn hoofd want het licht was in eerste instantie nog niet gedoofd. Mooi detail toen het licht eenmaal uit was …. op het plafond in het gangpad waren heel knusse sterrelampjes …. het betoverde de jengelende kindertjes, maar oma Cootjuh vond het ook iets magisch hebben.

Door de wind mee hebben we inderdaad wel wat winst gehaald. De grote lelijke zandbank die Dubai heet was voor mij reden genoeg om er niet echt eens op verkenning te gaan. Wat een grauw ongezellige boel zeg. Gelukkig hoeft dat ook niet ... op de terugreis ben ik er iets langer, maar DAAR gaan we natuurlijk nog niet over nadenken. Nu moet er geracet worden, want ik had maar een half uur om mijn aansluiting te halen. Uitdaging, maar gelukkig stond er een kerel meteen bordje met mijn vluchtnummer erop. En zo kreeg ik persoonlijke begeleiding over het immense vliegveld. Door lange gangen, met de lift, met de metro, nog een lift, nog meer gangen door, en warempel …. 3 minuten voor de gate ging sluiten kon ik door met mijn tweede stukkie. Eeuwige roem voor deze persoonlijke hulp. Ik plofte op mijn plekkie bij het raam, naast een stinkende Italiaanse kerel die nogal aan het snotten en niezen was. Dit zou een minder fijn stukkie tocht worden. Eerst nog maar een pil erin, hoofd draaien van de vieze geuren, flink water drinken, en een smakelijke warme maaltijd nuttigen. Kip in pepersaus ! Ik bedoel maar. Ook weer wat powernapjes doen, tussen de turbulentie door. Nu waren de hobbels wel wat meer, maar goed … alles went en echt hoor …. je bent er eigenlijk zo.

Maar dan ben je er natuurlijk nog niet. Het was ondertussen 19u45, locale tijd, en ik ging de slingerende Eftelingrij in voor de paspoortcontrole. Een gezin met 4 irritante kindertjes voor me, en een huilende baby achter me. Dit zijn echt even momenten dat ik denk …. waarom wil ik dit ook alweer ? Had ik toch Snor mee moeten nemen met zijn wiebelende benen en zijn wandelstok. Dan hoefde ik niet te wachten, en piepen we overal tussen door ! Goed …. dawasnie …. Doorbijten maar. Voor de dame in de vissenkom moest ik mijn vingers stempelen, mijn bril afdoen voor een vergelijkend warenonderzoek. Beetje crimineel voel je je wel, maar ik kreeg een stempel in mijn paspoort dus ik kon door. Mijn koffer halen !

Dat was makkelijk. Iedereen was al weg (hoe dan ?!) en mijn koffer was een van de laatste die nog op de band lag. Prima. Hoef ik niet te zoeken. Door naar de man met het bordje met mijn naam. Nou, ik weet niet hoeveel mensen er met bordjes stonden, maar er stonden dranghekken met A4tjes erop geplakt. Bij dranghek nummer 6 had ik beet ! Ik werd op de foto gezet met mijn A4tje en na een paar minuutjes werd ik een busje in gedirigeerd. Plaats voor 9 man, maar ik had de bus voor mij alleen. Een vriendelijk praatje lukte niet. Vermoedelijk spreekt deze man nauwelijk Engels, en dus heb ik het snel opgegeven. Khad er toch ook niet echt zin in nog te socializen. Ik wilde slapen. Niks meer. Rust. De rust kwam niet vanuit de bus, want allemachtig wat een hysterische plafondverlichting. Wat anders dan subtiele sterretjes op je plafond. De bus was heerlijk koel en echt, de koeling was fijn, want het is hier in de avond gewoon klef en warm. Blijft toch vreemd als je al maanden in winterkleding loopt.

Het ritje duurde een uurtje. Het geruis van de auto over de asfaltwegen zorgde ook nu weer voor wegtrekkertjes. Ik was benieuwd waar ik uit zou komen. Veel is er onderweg niet te zien doordat het al donker is. Veel niks, veel resorts, lange wegen met goede verlichting. Ik heb geen idee waar ik ben joh. Maar de chauffeur zet me keurig af bij een mooi resort, net weg van de doorgaande weg. Het ziet er prachtig uit ! Mooie verlichting, een mooie tuin en een waterpartij. Ik ben blij dat ik gekozen heb voor een huisje in plaats van een appartement. Het uitzicht is namelijk top, het bed voelt heerlijk, er ligt een badlakenroos op als versiering, de badkamer is luxe en groot, ik heb een terrasje aan de waterpartij en ik ben ZO blij dat ik hier nu even mag bijkomen van deze eerste reisdag, voor ik aan mijn rondje Thailand ga beginnen. Ik ben er !!!