Als een blok heb ik mijn eerste nacht geslapen. De wekker heb ik gezet om half 9, maar dat het in mijn systeem nog half 3 snachts is nu ik op moet staan, merk ik wel. Ik ben nog behoorlijk moe, mijn hoofdpijn gonst ook nog wat door. Vervelend, want de urgentie “iets te gaan doen met mijn kostbare tijd” is wel aanwezig.

Eerst doesjen onder de stortdoesj (wat een zaligheid) en daarna loop ik richting het ontbijt wat tot 10 uur in buffetvorm aangeboden wordt. Vanuit mijn koele villa valt het weer buiten als een klamme deken over me heen. Das waar …. doesjen voelt hier nogal zinloos. Laat het los laat het gaan. Ik kan nu eens goed kijken waar ik beland ben, en ook bij zonnig daglicht is het hier een plaatje !

Ik flaneer langs het buffet en de vette worstjes, bacon en rijsttoestanden laat ik voor wat het is. Ik houd het op toast, scrambelled eggs, ananassap en flink wat fruit. Ik ga aan een tafeltje zitten en kijk uit over groen. Heel veel groen. Ik hoor fluitende vogels, zie geweldige orchideeen en tropische planten, en zowaar ook nog een hert, maar die beweegt niet.

Ik neem de tijd met eten lees de eerste reacties op mijn blog en voel een mondhoek omhoog gaan. Fijn dat lijntje. Zo aan de ontbijttafel besluit ik lief te zijn voor mezelf. Het is warm, ik heb een stukje jetlag te verwerken, ik ben nog moe, en vakantie is ook niets hoeven, dus ik kijk wel ff hoe ik mijn dag invul vandaag.

Na een tweede ontbijtronde loop ik terug naar mijn villa. Tussen de bloemetjes, de planten en bomen, uitkijkend over het ondiepe water tussen de villa's in. Mijn eerste stekkie is heerlijk. Terug op mijn stek duik ik nog even terug mijn bed in om nog meer te slapen. Omdat het kan. Als ik wakker word is het 12 uur geweest en om de hoofdpijn te elimineren gun ik mezelf wat aspirientjes en ga ik op mijn buitenterras aan het zwembadwater wat zitten lezen. Flessie water erbij, af en toe wat om me heen kijkend naar de mooie natuur. Had ik al gezegd dat het een fijne plek is hier ?

Als ik flink wat hoofdstukjes gelezen heb, en de hoofdpijn vervlogen is, besluit ik de slippers aan te trekken en richting het Tsunami Memorial te wandelen. Niet gezellig, maar wel geschiedenis die indruk heeft gemaakt. Langs een brede ongezellige weg met weinig noemenswaardige winkeltjes en terrasjes, de voor hier o zo gewone wirwar aan electriciteitsdraden in palen, en waar het ook nog eens niet heel fris ruikt, ben ik er in een klein kwartiertje.

Met grote letters is het memorial aangegeven, en in de zijstraat staat een gebouwtje. Ik betaal achteraf gezien wel wat veel toegangsgeld voor wat ik te zien krijg (lekker Hollandse opmerking dit), en krijg via een scherm mijn eerste geschiedenisles. Hoe het begon, hoe ver de huidige locatie en de rest van de kustlijn onder water stond. Daarna mocht ik een kleine ruimte in waar een film werd getoond, en ook een overdaad aan foto's te zien was met de impact van de tsunami. Wat een drama is dit geweest. Op de eerste verdieping werd het in twee televisieruimtes nog eens dunnetjes overgedaan in het Engels en in het Duits.

Na deze ronde ben ik naar buiten gelopen, waar in het gras politieboot 813 te zien was die met de tsunami twee kilometer landinwaarts is geworpen. Iets wat maar weergeeft wat voor intense krachten de natuur kan hebben.

Vlakbij deze boot waren nog meer kraampjes en stands gemaakt met uitnodiging tot kijken, en natuurlijk ook meteen wat toeristisch koopwaar ernaast omdat je er nu toch was. Ik heb het gelaten, want ik had genoeg foto's gezien voor dit moment. Wel spotte ik nabij de politieboot nog een monument. Geen opschrift, geen borden met een verhaal of een uitleg, dus misschien had het wel helemaal nergens mee te maken en niet eens een betekenis. Ik vond de lichtval en weerspiegeling leuk en op sommige vlakken ben ik toch wel die toerist en dus schoot ik er maar een plaatje van.

Ik verlaat deze plek, al wandelend langs de duikerspakken. Dat voelt toch wat vreemd met het tsunamiverhaal vers in mijn hoofd. Tijd om alle tsunami-indrukken te parkeren, en om wat luchtiger dingen te gaan doen, Kben even langs de buurtsuper gelopen om wat colaatjes en chipjes te halen en met het zweet op mijn rug, en hoofd en waar eigenlijk niet, terug gestiefeld naar mn Khaolak Forest resort villa. Tijd om de zweterige kleding te verruilen voor mn bikini, een plonsje te wagen in het kniehoge heerlijke zwemwater voor mijn deur, en te genieten van mijn boek, de cola en chipjes. De andere gasten waren ondertussen de hort op, dus was het heerlijk stil.

Zo rond de Hollandse etentstijd, zeg 17u ben ik dezelfde wandeling weer gaan maken langs de hoofdweg. Aan de overzijde bij het Tsunami Memorial was namelijk de noemenswaardige Bang Niang Market. Eettentjes, winkeltjes. Snor is hier ook geweest, dus de plaatjes zullen zijn hart wel sneller doen kloppen.

Ikzelf ben wat dat betreft een “slechte toerist”. Zoveel van dezelfde troepjes in vaste kraampjes. Shirts, jurkjes, fladderbroeken, zonnebrillen, nepmerk tassen, speelgoed, de bekende toeristenvallen zeg maar, die bij mij dus averechts werken. Beetje ziel onder mijn arm gevoel. Voor de toerische drukte was het natuurlijk veel te vroeg. Beetje lastig om dan “af te kijken” bij welke eettent het een aanrader is om aan te schuiven. Nou heb ik nog niet veel trek, dus dat scheelt.

Ik stop bij een oud mannetje die zijn eetwaar vliegvrij houd door er overheen te wapperen met een stok met daaraan opgeblazen plastic zakjes. Ik denk even terug aan Snor zijn mislukte uitstapje met eten op de markt en ik probeer veilig te kiezen voor vegetarische loempiaatjes. In het kleine geimproviseerde keukentje zorgt een dame ervoor dat de loempias goed verhit worden. Ze worden bij me gebracht en het bonnetje word alvast bij me neergelegd. Voor nog geen 2 euro eet ik mijn buikje rond en besluit dat ze zalig zijn. Smikkelend vanachter mijn loempia's staar ik ondertussen naar de toeristen die tussen de kraampjes door lopen. Als ik uitgegeten ben, doe ik nog een laatste poging om de kraampjes te bekijken, en besluit dat het gewoon echt mijn ding niet is. Ik stop dit uitstapje en koop nog een voor mijn neus gefluxte smoothie en wandel terug.

Het begint wat te druppelen maar een echte bui blijft gelukkig uit. Ik kruip op mijn buitenterras met de laptop op schoot, en de muggen om me heen, en ik gooi er een blogje in. De eerste dag zit erop. Nu nog een dagje in deze hoek en ik moet eens even gaan bedenken hoe ik mijn dag morgen zou kunnen vullen. ZOU kunnen, want er MOET nog altijd niets !