Over de nacht kan ik kort zijn. Het bed was voor mij te hard, of ik ben te knokig, DAT kan ook. De airco had ik uitgelaten, maar de temperatuur was daarvoor eigenlijk te hoog. Daarbij hoorde ik met de ramen open werkelijk ALLLLLE geluiden van de nacht, wat varieerde van huilende honden, tot kwakende kikkers en pratende lizzards. Heel gezellig, maar niet als je wilt slapen op een te hard bed. Het is wat het is, en de wekker wekte me lekker vroeg, rond 7 uur, want het zou een lange dag gaan worden. Opstaan dus, opfrissen onder de doesj na het lezen van de gebruiksaanwijzing, en enigszins fris heb ik het ontbijt naar binnen kunnen werken. Een hele opgave maar het was prima !

We stapten rond half 9 met het gehele Manora-gezelschap, inclusief gastheer Gerard, in de open taxi, haalden nog twee kordate Zwitserse dames op, en reden naar het vertrekpunt in de Phang Nga Bay, op een 20 minuutjes van mn vertrekplek. Daar stapten we in een overdekte longtailboot allereerst richting de mangrove.

Het was nog even passen en meten wie waar kon gaan zitten, om zo een goed evenwicht in de boot te creeeren, en al was er onderweg nog wel wat geschuif, het mangrovegebied was prachtig.

Ik heb al eens zoiets gespot in Madagascar, maar dit was een stuk groter en volgroeider. Er werden wat apen gespot, maar de aangekondigde krokodillen hebben we niet gezien.

Al varende sprongen er ook steeds vaker de uit het water rijzende rotsen in het oog, Veel water, veel rotsen, in alle blauw/grijze kleurschakeringen. Een schilderijtje, een magisch plaatje. Helaas was het geen helder blauwe lucht maar het maakte de ervaring niet minder. Prachtig !! We hebben nog even onder een rots doorgevaren, met daarbij geweldig hangende kleurige rotsblokken.

De longtailboten raasden over het water, maar de drukte viel me nog mee ! Onze eigen longtailboot leek er wel wat moeite mee te hebben. Al stot-te-rend-o-ver-het-wa-ter-was-niet-echt-rust-ge-vend-va-ren. Het liedje van de Crazy Frog sprong nog even in mijn hoofd, en toen werd het toch wel weer grappig.

Ook liep de boot langzaam vol water, en moest de pomp om het overtollig water af te voeren regelmatig even aangeslingerd. Dat verliep ook niet altijd even voorspoedig. Ik kreeg nog even visioenen van de reis in Sri Lanka, waar we iets soortgelijks hadden, maar toen viel de motor uit en dat was iets spannender, omdat we toen stuurloos op zee hadden kunnen belanden. Dit was dus peanuts … achtig. Een cliffhanger heb ik nu niet, want ik schrijf deze blog, dus ben ik gewoon weer met beide pootjes aan land !

Na de mangrove vaarden we door naar het dorp op palen Koh Panyee. Een wonderlijke ervaring. Bij het uitstappen op een soort vlonders werden we belaagd door kindertjes met koopwaar. Vervolgens hadden we 3 kwartier om hier een rondje te maken langs souveniershops

en een blik te werpen om de viezigheid, de rommelige toestanden en het ongelooflijke gevoel dat hier werkelijk mensen een bestaan hebben opgebouwd. De viezige kleine hutjes, maar ook vrolijk gekleurde exemplaren, en de glimmende moskee waren nogal een enorm contrast. De koffie die de reizigers dronken was wel weer van een geweldige kwaliteit. Gekke wereld. De blaas werd nog even geleegd in een TE smerig toilet die beheerd werd door een man in een rolstoel, en daarna was het wel tijd terug te keren naar ons zinkende schip.

We vaarden verder naar een plek om onze lunch te nuttigen. Het vaargebied is echt een plaatje. Weidse blikken, de rotsen in alle kleuren, bomen groeien op de rots waar het voor je gevoel eigenlijk niet kan. Een flink eindje varen, en de monotone herrie, het deinen op de golven en het sput-te-ren-van-de-mo-tor zorgde wel even voor zware oogleden. Dat was een no go, want elke plaatje moest op het netvlies !

We kwamen aan op een mooi verlaten strand, waar kleedjes werden neergelegd, en elke reiziger kreeg een bakje met heerlijke rijst, en een brok watermeloen toe. Ieder vulde zijn tijd op zijn eigen manier. Met een fotootje schieten, even schommelen,

een plons in het verkoelende water, of gewoon lekker staren over het water op deze magische plek.

Beetje proeven van Expeditie Robinson, maar dan wel in een uurtje weer door met je leven. We maakte een groepsfoto, en vertrokken naar een lagune.

Sputterend tuften we naar een plek waar we aanlegden en nogmaals uitstapten, Het was hier wel wat drukker, en er liepen mensen met plastic bouwvakkerhelmpjes op. Geen overbodige luxe, want we moesten in het donker door een rotstunnel, wadend door het water, en soms was het echt even goed nodig om te bukken.

De eindbestemming was een mooie plek met mangroveplanten en enorm hoog reikende rotsen om je heen. Prachtig !! Er werden wat “spring” foto's geschoten waar zelfs Gerard aan mee wilde (moest) werken. Dolle pret !

Daarna weer bukkend terug naar de boot voor het evenement waar het allemaal om te doen was.

de James Bond rots …. gebruikt in een film uit 1974, dus ik weet het nog goed …. NOT. Maar het plaatje van de rots is WEL bekend, en dus was ik erg benieuwd. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik doorkreeg dat de rots een stuk kleiner was dan ik had verwacht.

De rotsen en bergen die ik tot nu toe gespot had, waren een stuk pittiger, maar de James Bond rots was toch waar het om begonnen was, en dus werd er aangelegd, en konden we via een trap naar verschillende uitkijkpunten om van dit mooie exemplaar te genieten. En mooi wassie !

Het eindpunt van deze wandeling met uitzicht op James was bekleed met kraampjes en toeristenvallen, dus dat was snel klaar. Het werd tijd voor een terugreis naar de basis, al wilden de twee Zwitserse dames nog wel een rondje kajakken. En dus werden zij gedropt, en hebben de Manora-gasten de tijd gevuld met letters uitwisselen, en konden we daarna alsnog naar de thuisbasis.

Wel was er nog even het raadsel van de zwevende waterflesjes. Wat was het nut van de op het plafond plakkende flesdopjes. Ik weet ut, maar ga het natuurlijk niet vertellen. Kvond het in ieder geval een bijzonder grappig gezicht.

De lucht betrok ondertussen flink, maar het bleef wel droog tot we in de taxi zaten. Toen barstte het regengeweld wel los. Prima timing zou ik zeggen.

De Zwitserse dames werden gedropt, en we reden door naar onze thuislocatie. Hoog tijd voor een biertje, opfrissen, en de telefoons moesten opgeladen want die hadden het zwaar te verduren gehad deze dag. In de avond werden er telefoonnummers uitgewisseld want er moesten toch even foto's gedeeld. Het avondmaal werd vervolgens smakelijk weggewerkt, en we hebben deze avond in het Engels gecommuniceerd, omdat dat voor Nui toch ook wel zo gezellig is, ondanks dat ze doorgaans dus niet praat tijdens de maaltijd.

Morgen vertrekken de 4 gasten, en ikzelf heb hier nog een dag, die door Gerard al weer goed gevuld is. Vroeg opstaan hoeft gelukkig niet, dus ik kan eens kijken of ik wat slaap in kan halen. Ik heb met hulp van Gerard de airco aangeslingerd, en ik ga zo even kijken of ik mijn matras wat kan verzachten. En anders …. ben ik vast te moe om te constateren hoe hard het bed is.

Anyway …. Cootjuh heeft een topdag gehad ! Gelachen, genoten van het onderdeel zijn van dit heerlijke gezelschap en ook nog eens prachtige dingen gezien. In the pocket !! JoeJoe !!