Het is een tijd van afscheid nemen en van doorgaan. Marco, Miranda, Jacqueline en Mark hadden vandaag hun vertrekdag. Gelukkig werd er nog even flink genoten van elkaar en ook hebben we de groepsapp nog om nog een beetje naar elkaar te zwaaien en updates te verzenden. Eens kijken of er nog ontmoetingen zijn die leuker zijn dan deze. Ik waag het te betwijfelen. WAT een leuke mensen, wat een humor, en wat heerlijk er even onderdeel van te kunnen en mogen zijn.

Maar goed. Het leven gaat door. Ieder koppel was op de gewenste plek gedropt met de open taxi, en ik bleef zielsalleen achter met de chauffeur. Gerard had een tour voor me in petto, en ik liet me gewillig meenemen naar alle bedachte stekjes.

Mijn rondje begon bij een grot met een liggende buddha, en wat apies in bomen. De taxi wachtte, en ik werd losgelaten. Ik vond een mooie Thaise tempel die ze, gezien de bouwput er omheen,nog wat aan het pimpen waren. Desalniettemin … de goudkleur, tierelantijnen en kleurrijke versierselen vond ik wel een kiekje waard.

Daarna door naar de cape (zoals de Thai “cave” uitspreekt en wat me op het verkeerde been zet …. moet ik ergens een cape om dan?) Tham Suwannakhuha. Even een kaartje kopen, sjaal om de ontblote schouders, en dan sta je in het binnenste van een berg. Een enorm gouden chillende buddha glimlachte me toe, en ik lachte lief terug. Veel kleinere Thaise beelden waren er ook te zien, en ik vind elk beeld even prachtig.

Via een lange trap kwam je buiten de grot, en waren er initialen te vinden in de rotsen van belangrijke hoogstaande personen van lang geleden. Het zag er sierlijk uit, maar ik vond de beelden indrukwekkender.

Een stuk verderop kon je dieper de “cape” in. Een stuk was nog aardig verlicht. Maar hoe verder je kwam, hoe donkerder ook. Even de zaklamp op de mobiel aanslingeren dus en goed opletten waar je de voetjes neerzet. Kheb nog even getwijfeld of ik de stalen trap nog zou doen, maar ach … ik was hier maar 1x, en dus heb ik het gewaagd. Beetje bibberig, dat wel, maar toch gehaald. De beloning viel wat tegen. Verder dan de trap kon eigenlijk niet, en dus was de beloning een blik naar beneden. Joejoe. Bibberend daalde ik de trap weer af, terug het licht in, en terug naar de ingang om dit uitje af te ronden.

Eenmaal terug buiten kon de sjaal weer van de schouder (gelukkig, want die sjaal heb je hier ZO niet nodig) en liep ik via een kleine tuin met bordjes “verboden de apen te voeren” langs mensen die apen en duiven aan het voeren waren. Ik heb enkel even staan kijken, en ben doorgelopen. Tussen de winkeltjes door, terug naar de taxi. Op naar de volgende stop

Dat was bij Pung Chang Cave. Daar mocht ik voor 500 baht (12e50) een uurtje op avontuur in de buik van de olifant. Niet echt natuurlijk, maar de berg leek op de contouren van een olifant, en DAAR gingen we dus in. Gewapend met een hoofdlamp werden ons groepje van 4 man in 2 rubberen kano's vervoerd.

Dobberend door de smalle gangen in de berg. Al snel moest er uitgestapt, en werd er overgestapt naar een bamboe vlot. Die bracht ons NOG verder de grot in, en al dobberende werden we gewezen op allerlei vormen (een paddestoel, een konijn, een flamingo), glimmende kristallen, stalagmieten, en stalagtieten (waar de grote en kleine andere toeristen gewoon maar met zijn kledders aanzat …. vond ik toch bijzonder, gezien het feit dat het eindeloos duurt voor er ook maar iets is gestalagmiet of – tiet), maar ook vleermuisjes in kleine en iets grotere maten. Niet met je mond omhoog kijken dus ! Een meisje in een ander bootje zat heerlijk te zingen en dat galmde prachtig in de grotten. Vond ik toch wat boeiender dan zoeken naar een flamingo op de rots. Maar heej, ut was wel echt een heel mooie grot hoor.

Na de kano en de bamboevlot ervaring, moesten we met de benenwagen verder. Met de slippertjes en de lange rok omhoog, soms tot kniehoogte wadend door het water. Prima te doen, al schepte ik in ondieper water met mijn slippers al het water omhoog. Kletsnat tot op mijn rug, maar goed. Het droogt wel weer. Foto's maken was ook bijna onmogelijk met het ontbreken van licht, en enkel de hoofdlamp op het hoofd. Jammer. Genoten heb ik wel. Dezelfde weg werd teruggestiefeld, en met een kletsnatte jurk, ben ik weer in de taxi gestapt. Benieuwd waar we heen zouden gaan.

Het werd een buddhabeeld. Een indrukwekkend zwart groot beeld waar ik toch wel even heeeel bewust ben blijven staan. Gevangen door de aanblik van deze grote man. Een beetje geemotioneerd zelfs. Impossant, tevreden, met een geweldige berg in zijn rug. Mooi !

Impossant of niet. Het museum riep, en dus weer een stukkie tuffen, en uitstappen bij een gratis museum met een zestal zalen over wat geschiedenis, cultuur, geloof, kleding, beelden, en veel tekst die ik af en toe echt wel gelezen heb, maar niet alles, omdat ik toch vakantie heb en liever plaatjes kijk.

Na een kort half uurtje stond ik weer buiten, en reden we door naar een uitkijkpunt en iets wat ik niet anders kan benoemen als een rariteitenkabinet. Mijn taxivriend bracht me naar het begin van het uitkijkpunt, maar mijn oog viel op een muur van kleurige beelden waar ik Ganesha wel meende te herkennen, maar verder vond ik het wel een beetje sprookjestuin-gehalte.

Omdat de manora vrienden ieder hun eigen zijn gegaan, heb ik nog wel een poging gedaan nieuwe vrienden te maken met een schildpad, maar erg veel sjoege gaf hij niet, terwijl ik toch echt mijn best heb gedaan.

Dan maar het uitkijkpunt trotseren. Trotseren ja, want allemachtig, de trap was HOOG, met grote te nemen stappen, en bij het beklimmen kon je toch ook nog wel door de treden naar beneden kijken. Mijn knietjes begonnen toch weer vreemd te knieken.

Maar goed …. geen poppetjes voor of achter me. Fles water in mijn jurk gepropt, twee handjes aan de leuning en voorzichtig zonder stoppen bergopwaarts. Zwetend bereikte ik de top. Het uitzicht was prachtig, en ik heb mijn overwinning maar even in rust gevierd …

om moed te verzamelen voor de afdaling. Das toch spannender dan stijgen. Ik weigerde om rugwaarts naar beneden te gaan (angsten moet je aangaan toch ?!) en dus ging het flesje weer in mijn jurk, en ben ik gegaan. Af en toe stoppen om met de ogen dicht en de leuningen vastgeklemd adem te halen, OF om het fles op te graven die vanuit het decolete ineens een etage lager was gezakt, maar Cootjuh heeft het gered en was opgelucht.

Nu nog even door de bek van een draak. Dat was een stuk eenvoudiger.

Via de slokdarm was de wandeling een stukkie langer dan gedacht, maar gelukkig was er licht aan het eind van deze tunnel. Een paar tegemoet komende dames meldden dat ik beter niet rechtsaf kon slaan, want daar was de hel. Eeeeh, okee. Dan ga ik ff linksaf. Daar kwam ik bij een “cape” uit . Pikdonker ook nog eens, en dus ging de zaklamp weer aan en ging ik het donkerte tegemoet. Bruggetje over en het werd werkelijk alleen maar zwarter dan zwart.

De zaklamp geeft dan eigenlijk net wat te zuinig licht, en na brug twee, en geluiden die ik niet kon plaatsen, en dingen die ik niet kon zien, vond ik mezelf wel dapper genoeg geweest voor vandaag. Omkeren en kijken wat er nog meer is.

Dat was enkel nog “de hel”. Denk je dat je die net onvlucht bent. Niet dus. Lugure beelden met moordende mensen, mensen in kookpotten en bloederige bijlen in borstkassen. Het ontgaat me, denk er het mijne van. Het voelt niet zo feestelijk en dus vlucht ik naar de chauffeur. Toe aan de volgende stop.

Via een muurschildering (you want to take picture ?) rijden we naar een plaatje zo mooi. We zijn bij Tham Sam Rock Art. Ik zie een meertje, bergen er omheen, rotsen erbij. Beter dan de hel. Hier gaat mijn hart sneller van kloppen, hier hoor ik thuis !

Ik loop langs het water, richting de rotsen, want er zou hier kunst te vinden moeten zijn, en al zie ik het niet meteen, als ik even rust pak, kom ik mooie dingen tegen op de rotsen. Wat een verrassing. Ik geniet van de kunst, maar vooral van deze plek. Zo mooi !

Hierna is er nog 1 stekkie om te bezoeken. Maar eerst word er een ministop gemaakt naast een kokosnotenstandje langs de weg. Mijn gids scoort een fris geopende kokosnoot. Hij is goed vol, en heerlijk gekoeld. WAT een lieve verrassing, en wat een zaligheid.

Met de kokostnoot in mijn handen, en het rietje in mijn mond, rijden we door naar nog een meertje, nog een grot. De taxi wordt geparkeerd, en de weg wordt me gewezen. De kokosnoot moet ik in de taxi laten staan, want er zitten hier teveel apen. Nou, hij heeft gelijk. Het zijn er ZOveel dat ik er ongemakkelijk van word. Sommige maken ruzie met elkaar, en dat klinkt niet heel gezelligjes.

Ik speel dat ik het okee vind, en loop dapper maar gestaag tussen de apies door. Opgelucht dat ze me met rust hebben gelaten. De “cape” vind ik in deze commotie overigens niet, maar das prima. Ik doe gewoon een rondje meer. Het blijkt hier trouwens een sportstek te zijn. Mensen zijn aan het hardlopen en hebben de mogelijkheid gebruik te maken van wat toestellen. Er is zelfs een hardloop baan, en een wandelbaan aangelegd.

Ik kom weer terug bij mijn gids, en er zijn ondertussen al bijna 5 uur voorbij. Het is wel een beetje klaar, en dat IS het ook. Ik word afgezet bij mijn thuisbasis, en ik kom Gerard tegen die vraagt of ik nog meega eten en naar de markt. Ja, tuurlijk wil ik mee !!! En dus heb ik een halfuurtje wat op te frissen en dan vertrekken we ! Top !

Ik duik mijn kamer in, leg mijn telefoon aan de lader en zie dat ik 53 berichten gemist heb. Ik schrik …. denk even dat er wat loos is … maar het is de aangemaakt Manora app … de vertrokken vrienden gooien hun updates in de app en het plezier spat eraf. Heeeerlijk ! Maar ik heb geen tijd, en dus schiet ik onder de doesj, en spring in de auto bij Gerard en Nui om naar de avondmarkt te gaan.

Ik ga op sleeptouw met Nui, die me langs allerlei kraampjes leid. Onbekende stukken fruit, groente, een zingende dame met een mooie stem, honderd geuren. Hartstikke leuk en al snel lopen we met verschillende tassen rond en gaan terug naar Gerard die in de auto op ons wacht. Dan rijden we door naar de rivier, waar een restaurantje word gezocht waar hij eerder met Marco en Miranda heeft gegeten. Het word een gezellige avond, met heerlijk eten en een grote fles Chang voor Cootjuh. Genieten geblazen.

Ondertussen is het een lange dag geworden. Een fijne dag, dat ook, maar ook echt een lange dag. Eenmaal terug op de basis schiet ik mijn kamer in, zet de airco lekker aan, en ga mijn foto's door. Het zijn er weer eindeloos veel. Betekent dat het alweer maar een topdag is geweest.

Ik denk dat ik Gerard maar adopteren ga :-) …. of meeneem naar Khao Sok NP …..