En zo brak na een nacht, waarbij mijn hoofd niet uitging, an ook voor mij de laatste dag aan op de Manora locatie. Het illustere gezelschap is natuurlijk al vertrokken, en ik lees bij het opstaan in de Manora groepsapp al dat Gerard aan mijn ontbijt bezig is. Fijne man. Ik duik nog even onder de doesj, waarbij ik niet meer hoef te checken hoe hij werkt, steek me in frisse kleren, en loop naar de ontbijtruimte, waar een tafeltje voor 1 is gedekt. De hele tafel staat vol, met fruit, sapjes, yoghurt, toast, ei, kaas, nou ja …. je zou niet denken dat ik hier alleen zit. Gerard heeft goed zijn best gedaan en pronkt nog even op de groepsapp met zijn ontbijtcreatie. We letsen wat, ik lekker met de mond vol en we besluiten dat het echt fijn is geweest.

Al snel staat er een gesloten taxibusje voor me klaar, en ik geef Gerard nog snel een dikke knuffel. Wie weet is er voor het vertrek van ons allen nog wel een reunie te roggelen in Khao Lak. Hoe tof zou DAT zijn. Eens kijken hoe dat gaat. Nog even zwaaien, en een kushandje van mij naar Gerard vanachter mijn geblindeerde raam, dus veel zal hij er niet van meekrijgen. Ik schiet nog even snel met mijn arm uit het raam, en dan ist klaar. Doei Gerard, ik ga nu naar Anita. Het zal ruim een uur duren voor ik bij mijn resort aankom. De raampjes in mijn taxi zijn wat klein, het paradijs wat Thailand heet schiet net te snel voorbij, en dus sluit ik mijn ogen en probeer een hazeslaapje te doen, wat jammerlijk mislukt. Geen punt, ik ga gewoon bijtijds mijn mand in.

Ik word gedropt bij een huisje waarvan ik denk dat het niet klopt. Grappig hoe ook ik aannames kan doen. Het ligt langs een doorgaande weg, het kloppend hart bij Khao Sok NP heb ik niet gespot, maar wellicht had ik mijn ogen dicht. De chauffeur gooit mijn koffers uit de taxi, ik betaal hem, en ga op zoek naar de verhuurder. Ik sta in een kleine ruimte waar een bord staat dat ik me moet melden. Ik kijk ook zo de huiskamer in van de bewoners, maar vind ook een nota met daarop de tekst "Anita Dream House". Het klopt dus echt.

k loop wat rond en zie de betonnen villa van Booking.com en ik begin te roepen dat “IK ER BE-HEN”. Vriendelijke snuitjes lachen me tegemoet, maar ik ben gewoon te vroeg. Ze zijn nog aan het poetsen. Geen punt. Ik duik op een plastic stoeltje, vind een wifi kode en krijg meteen in de Manora groepsapp de bijna standaard gekkigheid. Ik zit lekker hardop te grinniken om de teksten en de foto's, en prijs me nog maar eens gelukkig dat ik er onderdeel van heb mogen zijn.

Als mijn optrekje naar bloemetjes ruikt, stap ik mn nieuwe tijdelijke verblijf in via een glibberige net gepoetste natte trap. Op bed staan handdoek gevlochten zwaantjes, en beer maakt meteen weer vrienden door zich van zijn beste kant te laten zien. Ik doe een rondje, en erger me een beetje aan de penetrante roosjeslucht, maar verder heb ik niets te klagen. De airco werkt ook hier, ik heb een buitendoesj die werkt, het bed voelt goed, en het zwembad ligt er een aanlokkelijk bij.

Ik begin met de toeristenmap door te lopen en zie dat er excursies instaan, maar ook verschillende soorten ontbijt en diner's die je kunt kiezen. Het kloppend hart van Khao Sok ligt namelijk op een kilometer of 3 afstand. Hmmm …. DAT had ik wat verkeerd ingeschat bij het selecteren van mijn verblijf, maar het is niet onoverkomelijk, want de vriendelijke gastheer Anita legt direct dat ie me met alle liefde heen en weer brengt. Check, want DAAR ga ik vanmiddag gebruik van maken.

Ik zoek snel nog even de bikini op om wat af te koelen in het zwembad. Dat is goed koud, maar ik fris daardoor ook goed van op. Als ik me weer in mijn jurkje hijs, staat er een meiske “op mijn erf” die in gebrekkig Engels iets verkondigd wat lijkt op verhuizen. Ik snap er weinig van, maar al snel komt haar broer er weer aan, die uitlegt dat hij even richting de grot wil, en of ik mee wil. Niks verhuizen dus. Het meiske moet nog maar even oefenen met haar talen. :-) Maar goed, mijn Thais is ook niet alles zullen we maar denken.

We wachten op twee andere aanwezige Nederlanders Kevin en Cynthia, en samen met mama Anita, zusje Anita en broer Anita van het verblijf steken we de straat over, langs een Thais blingbling gebouw,

en lopen langs de aapjes die je ook hier kunt voeren. Grote aapjes, kleine aapjes, spelend en hangend in een fietsband. Ik vind het schattigjes, maar ga echt geen nootjes kopen, omdat ze vast al genoeg krijgen. Ik kijk op een afstandje toe, en Cynthia is druk aant voeren en vraagt dan of ik ook wat wil geven. Ik zie dat ze veel voer heeft, en dus zeg ik maar ja. Toch nog de toerist uithangen dus, en de aapjes pakken gretig alle nootjes die ik in mijn hand heb, maar het gaat echt heel vriendelijk en voorzichtig. Cuties.

Ik kijk daarna wat om me heen, en zie tegen de enorm rotsige berg een zigzaggende steile trap. En als ik het einde van de trap zie, en in alle hoogte NOG een stuk trap, krijg ik alweer wat zweet op het voorhoofd. Ik kijk de broer in het gezelschap aan, en zeg nog dat ik dacht dat we een grot gingen bekijken. Grotten liggen toch doorgaans best laag ? Dat klopte ook wel, maar deze ingang ligt op grote hoogte. Dus. Nou. Lachen joh. Ga ik weer, net als de klimtocht van gisteren, met mijn tasje, een waterfles, een mobiel, dapper de stijle trap op waar ik alllle handen voor nodig heb die ik maar kan vinden.

Ik voorzie weer knikkende knietjes, maar ik maak er een act van die goed in de smaak valt bij mama, zus, broer, en de Hollandse toeristen. Lachen gieren, maar ondertussen knikten mijn knietjes, maar ik liep flink door, en heb daardoor ook geen tijd om te gaan trillen. Het waren flink wat treetjes, waar je ook weer leuk tussendoor kon kijken. Negeren negeren negeren en op naar de ingang. Zwetend en met zwabberende volgepropte tas heb ik het gehaald. Nu nog ff niet denken aan de terugweg,

De grot bleek groot, met wat vleermuizen, donker gekleurde plekken en gladde stenen waar je snel op uitglijd. De slippertjes boden weinig grip, maar ik hield me staande. Cynthia plofte echter met haar gympjes plat opt achterwerk, maar ze gaf aan dat ze daar graag een hobbie van maakt. Ieder zijn ding. Het meegenomen lampje werd aangedaan, maar mijn kaarslicht bood weinig zicht, en dus hobbelde ik achter Kevin aan. Een ondernemende kerel, die dieper en dieper de grot inging. Nieuwsgierig wat er komen zou. Nou vind ik dat ook best leuk, maar het werd ZO donker, en mijn slippertjes volstonden domweg niet om dit avontuur aan te gaan. En dus gingen ik en mijn kaarsje terug naar de moeder in het gezelschap, die OOK achter was gebleven. Cynthia sputterde nog wat; “Ke-hev', ik ben bang. Straks woont hier iemand !” Dat leek me stug, al had het gekund, want ik vond nog een verdwaalde theepot. Ik wachtte af of er duidelijkheid zou zijn als ze terugkwamen. …. ALS ze terugkwamen.

Ik sloot me aan bij moeders, en wachtte af of er nog iemand terug zou komen. Tuurlijk kwamen ze terug, met het verhaal dat ze een enge spin hadden gespot (ieuw ieuw). Woonde er toch iemand in die grot ! Na deze ontdekkingstocht gingen we met gevaar voor eigen leven weer terug. Dalen is toch spannender dan stijgen als jut mij vraagt, maar mijn voeten raakten de begane grond, en gelukkig, ook nog zonder kleerscheuren, gevallen mobieltjes of verstuikte enkels, kwamen we veilig op de grond.

Bleek er beneden OOK nog een grot te zijn. Nette buddha-man ervoor, lekker overzichtelijk en best aardig hoor, maar eerlijk is eerlijk, minder spektakel dan met de trap. Al was er nog wel een glibberige korte afdaling, ruimte voor 1 poppetje tegelijk,

en dan kon je uitkijken over een plas water, maar ook weer knetterdonker. Na de grotbezoeking, dankte ik de wezens buiten de grot dat ze over ons gewaakt hadden,

en ik wandelde nog even naar het blingbling gebouw om wat draken en mooie deuren te fotograferen, en toen vond ik het wel tijd voor een biertje. Maar DIE verkochten ze niet op mijn verblijf. Wel verdorie !

Een goed excuus om richting het dorp te gaan. Beetje flaneren, bier drinken en andere sferen proeven. En dus mocht ik met mijn stinkende lijf achterop de scooter bij zus, en samen tuften we richting het dorp. Engels spreekt deze schat nauwelijk, dus ik heb wel 3 stops gehad “shop ?”,”park? ”. Neehee, bier !!! Ik liet me afzetten bij de wiedshop en heb gevraagd of ze me rond 17u30 op wilde pikken. Ik hoopte maar dat ze het begreep.

Ik dook op het eerste het beste terras, genaamd “the Heaven”. Het was gelegen NAAST de wiedshop, en de naam was hemels, dus het moest wel een vredig gebeuren worden. Ik bestelde de grote chang, en ook nog een portie loempiaatjes, want de honger was aardig aan het opkomen. Het bier smaakte goddelijk, de loempias ook, en doordat de wifi werkte, viel ik weer met mijn neus in de boter, want er was weer veel veel te lachen op de Manora-app. Met recht Heaven dus. Je moet erbij zijn om het te snappen vrees ik. Ik heb mijn genietmomentje ten volste benut, en ben vervolgens over de boulevard van Khao Sok gelopen.

Winkeltjes, restaurantjes, massagestekkies, een buurtsuper, lodges en resorts aan beide kanten van de weg. Een compleet andere sfeer dan waar ik vandaan kwam, maar prima. Ik gunde mezelf een oniejanje wikkelbroek die zo lekker om je heen wappert, en haalde in de buurtsuper nog een kleine chang en wat chipjes voor “de noodgevallen”. Ik daalde nog even af bij de brug over de niet al te diepe rivier, en werd gevolgd door een snoes van een poes. Bandje om de nek, keurig in de vacht, en miauwend alsof ze in tijden met niemand heeft kunnen praten. Stumperd. Kom maar snel bij oma Cowie hoor.

We voerden samen dus dat echt goede gesprek, maar omdat het pad langs de rivier wat te stenig was voor mijn slippertjes, ben ik omgekeerd om terug te gaan naar de hoofdweg. Poes liep mee, maar langs de oever kwamen net 3 nieuwe wandelaars aan, en de poes liet me achter, en sloot zich aan bij deze nieuwe vrienden. Keihard, harteloos. Kutbeest.

Op de afgesproken tijd kwam broer Anita eraan met een auto, waar Kev' en Cynthia uitstapten, en ik instapte. Handig ! Ik had besloten later vanavond op de thuisbasis te eten. Ik ben moe, wil op tijd te bedde. Aan broer Anita gaf ik mijn eetwensen en eettijd door, en de plannen voor morgen, en daarna werd het echt tijd om alle stress-klim-zweet van het grotklimavontuur te spoelen in de buitendoesj. Gek fenomeen, zon buitendoesj, maar heeeerlijk.

Opgefrist vouw ik me in mijn nieuwe wikkelbroek en wil buiten een beginnetje maken met de blog. Valt me ineens op dat er een betonnen bank en tafel staat wat natuurlijk voor geen millimeter zit / werkt. Bij het zwembad is ook nul strandbedje of iets dergelijks. Eeeh, okee. Dan maar een kamerstoel naar buiten, en de voetjes op de zwembadrand. Gaat ook.

Als het te donker word om mijn toetsen op de laptop nog te zien, en er de meeste bijzondere en onleesbare woorden op mijn scherm verschijnen ga ik toch maar naar binnen, om lekker op het bed verder te tikken. Binnen ist heerlijk koel, ik trek de gordijntjes ook dicht, lekker Hollands. Om half 8 wordt mijn avondmaal gebracht. Een enorm bord met kip, groente, een berg rijst zo hoog als de Everest, en plakjes watermeloen toe. Bordje op schoot en smikkelen geblazen. Heerlijk voedsel weer vandaag. Beetje teveel, maar wel lekker !

Morgen weer nieuwe avonturen, hashtaq zin in.