Vannacht heb ik echt mijn nachtrust ingehaald. Het bed was wat hard maar nog goed te doen, en de koelte maakte het compleet. Uitslapen dus ! In de ochtend had ik ook nog alle tijd, want voor mijn uitje zou ik om 11u45 opgepikt worden. En dus eerst in alle rust ontbijten. Buiten de papaya om (waar ik echt niet van houd) was het smaakvol en kon ik het begin van deze dag aan.

Mn zwembadje ligt in de ochtend in de schaduw, en ondanks dat het buiten warm is, is het water me net te fris. Ik gooi mijn voetjes in het water, pak mn fles water en een van mijn boekjes erbij en lees flink wat weg. Tussendoor regel ik de taxi voor morgen naar mijn meer-uitstapje. Veel te duur naar mijn zin, maar goed. Ik ga voor gemak, en ik gooi de bahts lekker over de linkerschouder zonder erover na te denken. Voor ik het weet is het vertrektijd, en aai nog even de poepige nieuwsgierige kitten

en kruip daarna achterin de laadbak zonder dakje en laat me met mijn wapperende manen afzetten bij de rivier waar ik gisteren de ontmoeting met Poes had.

Daar ligt een rubberen kano klaar met ook weer een chauffeur. In eerste instantie vind ik het toch jammer dat ik niet zelf hoef te peddelen, maar het geeft me ook wel ruimte om opt gemakkie en zonder inspanningen om me heen te koekeloeren. Er wordt een foto gemaakt door de autotaxichauffeur als ik in de boot zit, waarbij ik even visioenen krijg van de toegangsfoto bij Madurodam die je dan aan het einde van je bezoek tegen een belachelijke prijs kunt ophalen. Goed ….. linkerschouder. Door !

Vanaf het begin af aan lijkt ik betoverd door deze plek vanaf het water. Palmen, mangobomen, bamboestruiken, het is hier groen groener groenst, en de bergrotsen reiken tot eindeloze hoogtes. Oh mijn hemel wat is dit ge-wel-dig !

Mijn kapitein heet John (later blijkt dat het iets minder Engels is dan ik ervan gemaakt heb …. het blijkt Thuong te zijn ….. ik houd het gemakshalve op John) Deze vriendelijke kerel, met zweterig synthetische kleding en een verkleurde pet, maar een allervriendelijkste glimlach op zijn snuit wijst me alle beesten aan die hij onderweg spot.

Nou is zijn Engels niet echt “je van het”, maar zijn enthousiasme overstijgt de taalbariere. John en ik gebaren en wijzen naar wat we zien, en we maken pret. Hij laat de boot expres wiebelen, en wijst met een druppelende peddel naar slangen in een boom. Ik zoek me een breuk naar de slang, en negen van de tien keer zie ik echt niets, maar soms ook wel.

Ik zie “big pisj en smol pisj” zwemmen int water, en John haalt uit een tovertas een mangosnackje, wat eruit ziet als opgerolde kroepoek. Hij voert het aan de “pisj” en het wordt een hysterisch waterballet waarbij de "pisjes" bijna in de kano jumpen. Ook wijst John naar dingen in een boom, en het word een beetje “ik zie ik zie wat jij niet ziet”. Als ik eenmaal doorheb dat “peepiesniek-in-trie” een babyslang in een boom is, word het zoeken niet makkelijker, maar warempel, ik vind er toch een paar. Kleine exemplaren, maar ook grotere jongens zoals pythons.

Ook aapjes en varanen worden er gespot, en als John wijst naar een rots en “pie... pie” roept, kan ik alleen maar bedenken dat ie moet plassen. Ik zie niets aparts met mijn Hollandse ogen. John houd vol, en ineens zie ik het …. het gaat om bijen-nesten. Ik blijf het wonderlijjk hoe snel deze man beesten en nesten spot.

De taalbarriere is dus flink, maar hij nodigt me halverwege deze droomtocht uit voor een koffiebreak. Dat ik denk …. wat ? Koffie ? Hier ? Hij legt de boot aan op een klein strandje, en ik zie onder de rots een smal pad waar john verdwijnt. Ik volg hem, en vind een binnenplaatsje met een overkapping gemaakt van doek en wat bankjes. Zou hier Expeditie Robinson worden opgenomen ?! Ik neem plaats op een bankje en houd John in de gaten. Hij maakt bamboe klein, zorgt voor vuur en begint warempel echt water te koken voor een bak koffie en/of thee. Ik krijg nog een bloemetje om aan te snuffen, en hij gaat ondertussen verder met de bamboescheuten fijn hakken, en een stuk bamboe te veranderen in een beker met daarnaast nog een lepeltje om lekker te roeren in je thee. Hij bied me nog een wiedpeuk aan (mwah, vandaag ff niet) en steekt er zelf wel een op. Als die opgerookt is, begint ie nog te kauwen op wat bladeren wat vast ook geen zuivere grasjes zijn. Ik gun hem zijn fun. Ik heb de mijne hier op deze plek, maar dan anders.

We genieten van de koffie/thee, en ik kijk naar deze magische plek. Ik heb er geen stimulerende middelen voor nodig. Superlatieven schieten te kort ! Dit mag wel een dagje duren !

Na de break krijg ik de bamboebekers met lepeltje in een tasje aangereikt (From John to Co yes ?!) en stappen we weer in en gaan op voor de tweede helft. Bij het instappen stroom het water vanuit mijn sandalen recht mijn korte broek in. Ach, het frist lekker op denk ik maar.

De stroomversnellinkjes waarbij ik mijn handen in de lucht gooi en “ waterfaaaaalllll”roep. De “pisj” die ik eerder zie dan John. De lianen waarbij ik John opper om de Tarzan uit de hangen, en dan even “oooowiejowiejoooow” roep omdat ik niet weet of ie Tarzan kent. John zit wat te zingen en stopt met peddelen als ik een foto wil maken. Netjes. En om hem wat te helpen, grijp ik mn mini bamboetheelepel en roei wat mee. Ja, het is een fijn 1.5 uur dobberen, en dan komen we aan bij het eindpunt waar twee vrienden van John op hem staan te wachten. Noooooo !!!

Ik opper nog even om terug te gaan, en John speelt het spelletje mee en vaart terug. Helaas niet voort echie. Tis verdorie echt uitstappen geblazen. Op de wal ist even wachten op ons vervoer. De vrienden van John vinden me leuk en zeggen “you pretty, want have you” en hebben onderling een levendige communicatie. Ik denk er het mijne van (zoiets als “joejoe”) en ga maar een beetje rondlopen en staren over dit prachtige water. Als de taxi er is, stap ik met mijn natte shorts naast de bestuurder, en rijden we naar de dropoff van de kano. Dat is toevallig ook de plek waar de in het begin genomen foto gemaakt is. Ah …. die was ik vergeten. Ze hebben er een lijstje omheen gevouwen, en voor 200 baht (5 euro) mag ik um hebben. Prima joh, kom maar door.

Ik mag bij zijn moeder nog even wat ananas happen, en dan moet er weer ingestapt worden, want ik ga naar “Anita”. Ik zwaai nog even liefjes naar John, en ik word bij Anita afgezet. Kan ik mooi even een droge broek aantrekken, en Beer bijpraten over mijn geweldige avontuur waar ik alle mogelijjke superlatieven gebruik die ik maar kan bedenken.

Als we uitgekletst zijn, wil ik alvast wat letters op papier zetten voor mijn blogje. Ik trek wat sierkussens naar buiten, creeer een plekje in de schaduw, trek een biertje open en de koker met Pringles, en besef dat ik het verdorie hartstikke fijn heb. Ik app ook nog wat met het thuisfront, waar het gelukkig goed gaat en het blijkbaar goed vriest. Dan toch liever hier !

Als ik klaar ben met tikken, besluit ik me op 17u weer naar het dorp te laten brengen door broer Anita om daar een vorkje te prikken. Ik kies voor een plekkie langs de Sok-rivier om deze dag in stijl af te sluiten.

De locatie was dan wel leuk, maar de bediening niet om over naar huis te schrijven (wat ik nu eigenlijk wel doe … hmmm). Nauwelijks Engels. Het moet echt in steno, met handen en met voeten, en wijzen naar de letters op de menukaart voor debielen, want hij past maar nauwelijjks op mijn tafel zo groot issie. Ik prik iets van de kaart, iets vegetarisch, en moet nogal langgggg wachten tot ik mijn bestelling krijg. Klein bordje, maar wel smakelijk ! Biertje erbij. Niets meer aan doen hoor ! Lekkalekkar !

Als afsluiter duik ik nog even het broekenwinkeltje in. Want de wikkelbroek viel in de smaak, en voor deze prijs ….. kheb er meteen nog een stapeltje gekocht in hysterische kleuren, omdat ik daar zo vrolijk van word. In de Thaise toiletten zijn ze wel wat onhandig, omdat de hele achterkant wegvalt als jum losknoopt, Opletten dus !

Daarna kwam broer Anita weer met zijn enorme grote auto en kletsend reden we terug. De eerste vraag was of ik bier gedronken had, wat ik natuurlijk beaamde, terwijl ik ook dacht ….. moet ik me nu een potje gaan verantwoorden ? HA ! Mooi niet. Ik moffelde mijn net gekochte biertje in mn tas wel ff weg onder mijn arm, want ik moest hem natuurlijk niet teveel choqueren. Ook vroeg hij of ik nog gewandeld had in het NP, en dat moest ik ontkennen. Ik heb het overwogen, maar durfde het niet goed aan. Gezien de warmte, en mijn ervaring met de ene kilometer hike die me door de hitte toch wel zwaar gevallen was. Hij bood aan om het bij terugkomst van het meer, samen te gaan doen. Nououou zeg …. wat zijn de mensen hier toch vreselijk vriendelijk !! Al mag ik dan van Anita geen bier drinken, dit waren wel weer punten hoor !

Bij thuiskomst heb ik eerst mijn spulletjes voor het meer-avontuur ingepakt. Het is maar 1 nachtje, dus veel hoeft er niet mee. Mijn laptop laat ik thuis, want de wifi zal op het water gruwelijk slecht zijn. Daarbij is de laptop hier bij Anita veiliger. Een dagje blogvrij dus, en een dag later dubbel werk ! Dan weten jullie dat ook alvast ! Mijn mobiel neem ik WEL mee, dus ALS er wifi mocht zijn, zwaai ik nog wel even ;-)

Na het inpakken heb ik mn tweede biertje opengetrokken (niet tegen Anita zeggen !), de laatste letters op papier gezet, ben int donker onder de buitendoesj gekropen, en vervolgens lekker mijn mand ingedoken. Morgen nog ff ontbijten, en dan ist op voor een nieuw avontuur ! Verdorie wat gaat de tijd snel.