Voor vandaag had ik mn ontbijt rond 8u besteld, omdat ik om 9u30 opgepikt zou worden voor een nachtje op het Cheow Lan Lake. Reuze benieuwd was ik. Omdat het maar voor 1 nachtje zou zijn, had ik een kleine rugzak gevuld met het hoogst noodzakelijke, te denken aan de bikini, fris ondergoed, een schoon hemd, centjes en de mobiele telefoon voor de nodige foto's. Het ontbijt zat erin, de tandjes werden gepoetst en om 9u kwam Tuck me halen want de taxibus was er al. Woejooh ! Roadrunner is er niets bij. Ik gooi mijn rugzakje op mijn rug, en Tuck bewaart mijn koffer en trolley voor als ik terug kom. ( ik besef overigens elke dag weer dat die koffer echt de grootst mogelijk onzin is. Ik had het met enkel een trolley afgekund. Goed onthouden voor de volgende keer)

Ik spring in de taxibus met ook nu weer plaats voor negen man, maar ik zit er weer alleen in. Decadent. Volgende keer toch wat vrienden mee misschien. Het wordt een rustige rit, al hobbelen de gele mannetjes alsof het een groot feest is, en ik geniet wat van de omgeving die voorbij raast. Heuvelig, GROEN, rotsen, kleine hutjes, viezigheid, minitempeltjes voor deuren, winkeltjes, onleesbare borden, de knoperige electriciteitsdraden in palen, de wegen zijn verrassend goed te noemen. Genoeg te bekijken in dat uurtje dat de rit duurt. Een gesprek met de chauffeur is niet mogelijk, want ook dit exemplaar lacht lief, maar zegt niets terug.

We rijden onder een hoge poort door met twee bewakers / controleurs erbij die ons wat achteloos wapperend door laten rijden. Het is nog een klein stukje tot het enorme meer, en er staan echt best veel taxi's en toeristen. Dat wist ik natuurlijjk al wel. Ik dein mee met de drukte en wordt naar de ontmoetingsplaats gedirigeerd. Van de begeleidende service is niets slechts te zeggen. Over de dame bij de incheck wel. Nog nooit iemand zo boos en ongeinteresseerd haar baan zien uitvoeren. En ze wil dik geld van me om mijn verblijf, de NP toegangsprijs EN de taxi te voldoen. Ik heb er even geen zin in, maar om het haar nou nog moeilijker te maken. Ik lach dus liefjes, en hoop dat ze de term spiegelen kent. Ze te zien niet, maar goed … de creditcard heeft zijn werk al gedaan. Ik bedank haar vriendelijk voor de goede zorgen :-P en hop naar een bankje op dit terras dat op hoogte wat uitkijkt over het water, de bergen er omheen, en de vele longtailbootjes. Het terras zit vol mensen die nog moeten vertrekken. Sommigen hebben zelfs hele koffers mee, en daar snap ik weinig van. Blijven ze hier een hele vakantie of wat ?!

Omdat ik zo vroeg ben, moet ik bijna 1.5 uur wachten. Dan maar wat extra drinken scoren en wat rondhobbelen. Met dat rondhobbelen ben ik snel klaar want wat ik om me heen zie, kan ik ook zien vanaf het terras waar ik in eerste instantie was gedropt. Dan maar even toileteren op het hurktoilet die zowaar best schoon is, en daarna weer terug naar het terras wat zich ondertussen gevuld heeft met Italianen, Duitsers, Engelsen, en Russen. Geen Hollanders dit keer.

Als we compleet zijn, en het is half 12, worden we door de “boze incheck dame” meegenomen naar de opstapplek. Braafjes volgen we moeder Gans, en stappen op de boot. Een mooi groot exemplaar, een hele rij vrolijk gekleurde lintjes op de voorboeg. De grote koffers worden voorop de boot gegooid, en alle toeristen kruipen op de bankjes, en de kapitein wil dat we de reddingsvesten aantrekken. Dan begint er een spetterende tocht van een minuut of 40. We blazen over het water.

Dit was andere koek als met de 007 tocht ! James Bond eat your heart out !!! We schieten over het water, ik zou de ruitenwissers op mijn bril moeten aanzetten omdat het bij vlagen goed spettert, maar ik vind het wel verfrissend zo. Om me heen kijkend doe ik inwendig van oooooooh en zooooooheeeeee, want de omgeving is ZO prachtig.

Na 40 minuten zie ik een rij met hutjes, erachter geen dwerg van een berg, maar een geweldig prachtige knots van een rots.

Ik zit wat dom te glimlachen, want, nou ja, het is gewoon zo mooi joh ! We leggen aan, volgen de boze vrouw die in het restaurant met wat woorden smijt waar ik weinig kaas van kan maken. De tijden versta ik nog wel, en eten ook. Meer hoeft een mens ook eigenlijk niet te weten. Ik krijg een zakje in mijn handen geduwd met een sleutel en een nummer, en een andere oranje geklede dame neemt me mee naar mijn huis voor een nacht (voor de nieuwsgierigen onder ons .... de meest rechtse op de foto hieronder is heeeeelemaal van mij)

Bij het uitstappen merkte ik al, dat alles beweegt. Floating house … ik had het ook kunnen weten, en toch. Geen seconde bij stilgestaan dat alles ook echt op drijvers ligt. Naief. Yep. Een beetje met wiebelige knietjes, volg ik de dame over een smal net zo wiebelig vlonderpad. Ze stopt bij huisje 10, allenigjes dobberend, en geen direct buurtjes op dit vlot. Fijn. Ze opent de deur, wijst nog even naar rechts van me en zegt dat daar de badkamer is. Okee okee. Ze loopt weg, en ik ga nieuwsgierig het huisje in.

Ik zie een mooi opgemaakt 2persoonsbed, een steile wenteltrap naar een 1e verdieping waar blijkbaar wat fris goed ligt. Geen idee. Kben niet die trap opgegaan. Leek me ook niet nodig. Een vliering is een vliering.

Ik opende mijn deuren en kwam op een buitenterras met 2 luie houten stoelen, en een uitzicht waarbij ik weer aan het oeh-en en het aah-en sloeg. Twee jonge verliefde mensen zaten in het huisje naast die van mij, zaten ook op “mijn” boot en zij gaven aan dat ze er net zo over dachten. Een magische, romantische plek, met een geweldig uitzicht over het water en de bergen. Maar alles beweegt. Dat wel. Ik ben er niet zo'n held in, dus ik ben benieuwd hoe dit vannacht gaat zijn. Maar vannacht is pas vannacht. Eerst terug over de vlonders naar het restaurant, want er wacht een lunch. Ik sluit mijn deuren met een slot die zo groot en zwaar is dat je er wel 6 huizen mee kunt afsluiten.

Ik ga aan een tafeltje zitten in het beslingerde restaurant zitten en krijg een tafel vol voedsel waarvan ik denk dat het wel voor een gezin moet zijn. De rijst is zowiezo voor een weeshuis. Allemachtig. Trek heb ik ondertussen wel, dus ik weet er aardig wat van weg te smikkelen.

Na het eten schrijf ik wat steekwoorden op in mijn mobiel, want bloggen zit ik er niet in. Ik heb blijkbaar wel wifi, maar enkel in het restaurant. Daar ga ik natuurlijk niet de hele dag zitten. Ik bedoel, ik heb een watervilla op een droomplek. De groeten met die blog, ik duik de rust in. Ik scoor na mijn middagmaal nog een blikkie bier, en neem ut mee naar mijn buitenterras.

Ik schiet de bikini aan, gooi wat dikke kussen op de houten stoel, want zoveel hout kan dat kleine kontje van mij niet aan. Ik neem mijn boekje en mijn biertje mee en installeer me. Beetje wiegen, beetje kijken, beetje lezen, beetje drinken. EN een Hollandse buurvrouw die het errrrg gezellig vind me te storen tijdens mijn zenmoment. Okee dan …. even kletsen kan wel.

We hadden het over hun huisje, dat verschilt met die van mij. Zij hebben een schommelstoel. Die had ik graag gehad, maar helaas pindakaas. Ik klaag niet hoor. Ik ben enorm blij met mijn plek ! Verder is er niet veel te melden. Behalve dat ik nu haar levensverhaal in 10 minuten ken. Iets met veel onderliggende ziektes en pijntjes, een reis van een maand of 3, elke locatie die ze heeft gezien en gaat zien, haar man heeft een eigen zaak, ze hebben 6 kinderen en kleinkind nummer 8 is net geboren, en oh, ze wil emigreren naar Australie. Moest ik daarna ook nog ff raden hoe oud ze was … ik zat er bijna 8 jaar naast ...oooei … Ik had haar nog gewaarschuwd dat ze dit niet moest vragen aan mij. Ze ging daarna wat dobberen met haar man. Blijkbaar was de geraden leeftijd ff binnen gekomen. Joejoe. Kon ik weer zen mijn moment terugpakken.

De zon scheen niet op mijn terras, maar dat was prima. Ik deinde mee op mijn drijvend terras, en besloot dat 1 biertje wel genoeg moest zijn vandaag. Op een vlot ben je voordelig dronken zullen we maar zeggen. Ik zag dat er mensen vertrokken met een kano, en overwoog nog even om ook wat actie te ondernemen. Maar ik zat best lekker, dus dat liet ik passeren. Voor mijn huisje was een net, met daarin een dik rubber vlot om lekker mee met twee man op te dobberen int meer. Dat was misschien meer wat voor mij, en aangezien het goed warm was, en het bier op, ging ik mijn steile trapje af het water in.

De eerste kennismaking met het water was verrassend goed. Niet eens koud, maar helemaal fijn ! Omdat ik met blote kakkies het water inging, merkte ik dat de trap wel een schoonmaakbeurtje mocht krijgen. Glibberig en glad van het mos. Ieuw ! Dan maar meteen het water in. Heerlijk ! Het vlot heb ik nog even geprobeerd, maar dan lig je maar te liggen. Toch niet helemaal mijn ding, en dus ben ik lekker wat schoolslagbaantjes gaan trekken. Natuurlijk met die eeuwige suffe glimlach omdat ik toch maar int paradijs was beland. Via het vieze trapje weer het water uit, en veel meer werd het niet tot 17u.

DAT was de tijd dat we weer paraat moesten staan. De groep werd de boot in gedirigeerd voor een uurtje saaitsee-jen. Wind door de haren, maar het gemakkie kijken naar al dat moois. De bergen hebben hier verticale lagen, terwijl ik ze doorgaan horizontaal zie. Bomen groeien op plekken waar ze niet kunnen groeien, en in de verte zie je de gek gevormde rotsen in alle kleurschakeringen voorbij komen. Ik schiet honderd foto's, maar ik gok dat het niet zo over gaat komen als dat ik het nu een potje zit te ervaren. Ik hoop dat er een paar goeie tussen zitten. De kracht van de zon neemt ondertussen af, en het licht wordt er mooier van.

We maken nog even een stop bij een boomrijk stuk eiland, en zien bomen bewegen. MONKEY MONKEY BABY MONKEY hoor ik de dame van het resort roepen (en ik hoor in gedachte Marco meebrullen). En inderdaad, er zitten hier wat aapjes. Te ver om te fotograferen, maar een uitdaging om te vinden. Waar beweegt een tak, want DAN zit je goed.

We maken ook een stop bij de plek die bij iedereen bekend is die hier komt. De drie rotsen. Als ik het goed heb heet dit Kah Sam Klur. Het verhaal gaat dat er 3 mannen samen reisden, maar de uitgang van het meer niet konden vinden, en er daarom maar op gingen wonen. Geen idee of het klopt, maar iedereen wil deze rotsen zien. Bij aankomst werd gevraagd of er iemand op de boeg wilde zitten voor een foto die iedere toerist graag wil. Nou ja, ik ben toerist, ik ben hier, dus ik gooide mezelf op de boeg, deed wat toeristen doen, en nu ben ik vereeuwigd.

Veel animo was er niet op onze boot, maar het werd almaar drukker met boten om ons heen. Grappig om te zien dat iedereen hetzelfde deed. Handjes in de lucht, peace teken. Van die dingen. En natuurlijk probeerde de kapiteins van de longtailboten vooraan te liggen, zodat je geen andere toeristen voor je had. En allemaal lekker dezelfde foto's maken. Ik moet er toch weer om lachen ook. Toen er geen nieuwe boegzitters in onze boot meer waren zijn we doorgevaren.

Nog 1 stop was er, met veel tekst van de resortdame. Het enige wat ik ervan verstond is de “yeaaaah, riiiiiight” aan het einde van elke zin. Ik heb maar weer lief geknikt. Geen idee joh. Een uurtje later waren we terug in ons drijvend restaurant voor het avondmaal met alweer een triljoen foto's waarvan ik hoop dat er wat bij zit. Het avondmaal was weer goed voor een gezin, maar wel weer smaakvol.

En dan is het donker. ECHT donker. Over dat wiebelende pad naar mijn huis, zaklamp van mijn mobiel richtend op het zware slot en eenmaal binnen, merkte ik dat de airco aanstond. TOP, want het was goed warm buiten. Om 6u30 word ik weer verwacht voor de ochtendtour, dus ik besloot er vroeg in te gaan. Echt vroeg, want ik hield er rekening mee dat ik geen oog dicht zou doen. Elk uurtje slaap is dan meegenomen. En zo'n deinend huis, daar reageert mijn hoofd toch wat gek op.

Maar deze dag in het paradijs, heb ik mooi in de pocket !