en keer of 4 ben ik wel wakker worden van …. ja, weet ik het. De deining waarschijnlijk. Maar al met al ook wel snel weer ingetukt, dus dat viel toch wel mee. Om 6 uur ging de wekker, en stond ik snel naast mijn bed. Even snel de gordijntjes open om te kijken hoe het meer erbij ligt. Het is niet helemaal donker meer, en ik schiet snel een plaatje. Buiten is het wel al goed benauwd. Kheb snel even de doesj gepakt en ook DIE viel niet tegen. Goed op tijd stond ik klaar in het restaurant met de vlaggetjes, en iets na half 7 vertrok de longtail met een klein groepje liefhebbers voor nog een rondje meer van een uur.

Het meer was gehuld in wat wolkerige nevel De toppen van sommige bergen waren niet te zien, en het gaf het meer inderdaad wel wat mystieks. De tinten van de bergen, de rotsen met toch ook wel veel dode bomen, de stukken rots die de ingang van een grot lijken,

de bewegende boomtoppen waar families MONKEY MONKEY BABYMONKEYS in zitten. Lekker een beetje rondkijken is prima, ook op dit tijdstip. Maar of het nou echt zoveel meerwaarde heeft. Ik twijfel. Het is prachtig hoor, echt waar. Maar een wolkje meer of minder. Mwa.

Het blijft wel een magisch gebied. Zowiezo. Toen de zon eenmaal achter de berg vandaan piepte

en echt goed op kwam, en de nevel verdreven had, knalde de groene kleur van de begroeiing ook weer van de rotsen af. Wordt Cootjuh blij van. Deze groene en rotsige omgeving, het had ook wel wat weg van dat Jurrassic Parc eiland …. maar dan wel met MONKEY MONKEY BABYMONKEYS.

Na een uurtje waren we terug op het thuisfront, en kon er meteen aangeschoven worden voor een ontbijtbuffet. Een dame bediende 2 broodroosters voor 4 sneetjes geroosterd wit, wat best behoorlijk eindeloos lang duurde. Een andere dame bakte eitjes in een metalen cirkelvorm. Schoot ook niet op. Van die drilexemplaren, dus die mocht ze van mij nog wel even omdraaien. Dat moest ik even als hints uitbeelden, want mijn Engels is natuurlijk onbegrijpelijk. Banaantje erbij. En dan nog maar een keer langs voor een extra eitje als de drukte voorbij is.

Ik schiet na het ontbijt nog even mijn kamer in om snel de paar spulletjes weer in de rugzak te mikken en ga nog even over het water staren. De buurvrouw van het levensverhaal zwaait naar me en schiet naar buiten voor een praatje. Ik heb het kort gehouden. Ik moest ook nog checken hoe laat mijn boot zou vertrekken namelijk. Mooi excuus. En dus deinde ik weer over de vlonders terug naar de vlaggen en daar werd me verteld dat de boot over een 20 minuutje zou vertrekken. Huh, oh, nou ….. DAT was wel HEEL snel en die had ik niet zien aankomen. Ik weer terug, deinend en wel, en mijn rugzakkie maar opgepikt. Ik zei het verliefde koppel gedag. Ze bleven nog een dagje langer. En mijn buurvrouw … die heb ik niet meer gezien.

En zo zit je dan om 9 uur ineens weer op de boot, terug naar het vasteland, terwijl je uitgezwaaid word door de dames uit de bediening met de vlaggetjes. Moest ik een beetje denken aan Luv'.... of de horen zien en zwijgen figuurtjes.

Nog niet eens 24 uur volgemaakt zeg. Maar goed, het was wel een geweldig mooi avontuurtje. De boot scheurde weer met een noodgang, met veel gespetter, en de hele mikmak, al kreeg ik nu geen spetters op mijn snuit. Ik heb de plaatjes van het meer eens even goed op mijn netvlies gebrand.

Op de oever aangekomen was het nog relatief rustig, maar mijn taximeneer van de heenweg stond al klaar, met een vriend naast zich die mijn naam op een bordje had staan. Mijn taximeneer zwaaide, duwde me nog net niet in de kerstaxi van zijn vriend,

en in no time was ik weer onderweg naar Anita. Strak georganiseerd, maar ik voelde me wel een beetje weggebonjourd. Bedankt en tot ziens, u kunt wel gaan.

Ruim een uur later stond ik weer bij Anita voor de deur. Niemand te zien, ook niet na roepen, en dus wachtte ik geduldig tot er iemand aan zou waaien. Tuck met de eeuwige glimlach kwam eraan, en meldde dat mijn koffers alweer in het huisje stonden, en dat ik er meteen in kon. DAT was boffen.

Mijn plan was om eerst de blog van gisteren maar te schrijven. Zoveel indrukken, die moest ik even kwijt. Omdat er geen lekkere buitenzitplek en ook geen streepje schaduw is op mijn stukje grond, ben ik maar gewoon op de trap gaan zitten en heb Tuck gevraagd een mango-smoothie te maken. Daarna ben ik begonnen met schrijven. Bloedheet, druppels stroomden van mijn voorhoofd, de laptop raakte oververhit, en mijn mobiel vond het ook allemaal niet zo leuk. Ik ben even naar binnen gegaan, om de apparatuur te laten afkoelen (maar zelf vond ik het ook wel even plezierig).

Tuck kwam de verkoelende smoothie brengen en ik heb me toch weer buiten geinstalleerd, op een ander stukje trap waar ondertussen wel een miniscuul stukje schaduw te vinden was. Nagenietend van de foto's en de mooie dag, EN de smoothie was ik rond 14 u klaar met het verhaal.

Niksnuttend de dag volmaken voelde niet okee, en wandelen in het NP zou een mooie voordeling oplossing zijn. Maar wandelen met deze hitte. Ik moet het gewoon niet doen. Dan maar naar de olifanten sanctuary. Volgens Tuck was het een goeie betrouwbare en hij regelde het weer voor me. Het enige wat ik hoefde te doen was in de taxi stappen.

In die taxi zat een jonger stel waar ik ook mee op de boot heb gezet op Cheow Lan. Wat een toeval, en zij waren net zo verrast. Het stel komt uit Duitsland en zijn 4 weken aan het rondtrekken. Tja, dat had ik achteraf gezien ook moeten doen he. Leuk stel.

Na een ritje van een klein half uu kwamen we aan bij de olifantenopvang. Een mooi pad bergafwaarts, en daar word ons gezelschap aan een tafel neergezet. We krijgen eerst wat les over de olifanten.

Waarom deze olifanten hier zijn. Hoe ze vroeger gebruikt werden. Hoe sterk ze eigenlijk wel zijn. Waarom ze niet terug kunnen in het wild. Hoeveel voer ze moeten hebben. Dat olifanten niet huilen maar zweten uit hun ooghoeken, maar ook wat ze allemaal voor de beesten hier doen. De jonge knul vertelde heel bevlogen, was begaan, maakte zich boos over veel zaken, EN was verstaanbaar. Het moest niet zo zijn dat we hier alleen maar een banaantje kwamen voeren, het verhaal achter het waarom van dat banaantje daar ging het even om. Een goed onderbouwd en educatief verhaal was het. Dat wut maar even wisten, want makkelijk was het allemaal niet. Dus … dat … heel goed eigenlijk !

Na het educatieve deel werden we de buitenkeuken ingeleid. Een banaan of 4, wat mineralen/vitamines in poedervorm, en een ananas en nog wat meer kleine banaantjes. De bananen en de poeder moesten fijn gestampt, en met de hand mocht je er ballen van draaien. Zeeeeer viezig vind ik dat, zo'n snotbal kleien. De ananas mocht in plakken, en met dit hapje kregen we allemaal een olifant aangewezen.

Het Duitse stel en ik kregen Samtaai (fonetisch en vast verkeerd genoteerd) aangewezen. Een dame van nog maar 19 jaar. Een huppelige grote uit de kluiten gegroeide baby. Alle banaantjes waren al snel via mijn hand, naar de slurf de bek in gemanoevreerd. Samtaai was hongerig.

Heeeel hongerig, dus de ene banaan was nog niet weg of de slurf reikte al voor meer. Onze mandjes voer waren al snel leeg, en daarna kwam een fotomoment. Tuurlijk. Hoort erbij he.

Na het fotomoment gingen we aan de wandel. Sluipend zacht met die dikke poten en die ronde billen. Wat zijn olifanten toch prachtig. Het loopje, de wimpers, de staart. Prachtig. Lekker achter elkaar aan, op weg naar het modderbad. Het hoe en waarom was ook uitgelegd, en het mooie was dat we ook mee mochten helpen. Met je blote voeten in de modder, naast de olifanten. Halve lege kokosnoot in de ene hand, die schep je vol met blubber, en die blubber smeer je op de huid van de olifant. En de olifant geniet met volle teugen, flappert met de oren, en de blubber vliegt door de lucht. ZO leuk !

Na het blubberbad wordt de ergste blubber afgespoeld in de olifantenwasstraat. Een geimproviseerd buizenstelsel waar aan alle kanten waterstraaltjes schieten. Handig.

Als het ergste bij de olifant en de helpende toeristen is afgespoeld, lopen we door naar de rivier. Drie olifanten op een rij, alle toeristen erbij, en hopsa de ondiepe rivier in. De olifanten zijn zo blij. Zitten op die dikke gat in het water,

en later gaan ze liggen, en laten zich lekker borstelen. Het blubber en ongedierte moet namelijk wel echt even goed weggeschrobt. Lekker met water smijten. Onze Samtaai is de doerak. Is maar aan het draaien, ligt op haar zij, laat een drikke drol varen en slingert met haar slurf. Ongemakkelijk om dan te borstelen, maar het is een genot om hierbij te staan. Wat een topplek weer.

Dan zit het feest erop, en gaan we terug achter de dikke billen aan naar ons beginpunt.. Samtaai trekt nog wel even wat lekkere grassen uit de grond om onderweg op te knagen,

en dan is het echt afscheid nemen. Gelukkig is er gelegenheid tot doesjen, want de meesten zitten van kruin tot kleine teen onder de blubber. Ik heb het nog redelijk kliedervrij gehouden al was ik niet brandschoon natuurlijk, maar had wel een schoon jurkje mee voor je weet niet wat. Handig, maar een handdoek was ik vergeten. Net als wat centjes, om te kunnen doneren of een souveniertje te kopen. Zo stom ! Ik heb altijd geld bij me.

Gelukkig kon ik een klein bedragje lenen van de Duitse lieverds, en heb ik een klein souvenier kunnen kopen. Doe ik toch iets voor deze dikkerds en heb er ook een mooie herinnering aan. Na de opfrisdoesj kregen we zelf ook nog een stuk zoete ananas en wat te drinken, maar daarna was de dag echt om en ging de taxi weer terug naar ieder zijn eigen stek. Ik rende nog even heen en weer naar mijn huisje toen ik afgezet werd door de taxi, om de Duitse vrienden direct terug te betalen. Anders zou het gevoelsmatig nooit mijn eigen souvenir zijn. Ik blij, en zij ook.

Ik wilde eigenlijk nog in het dorp uit eten gaan, maar besloot toch op de basis te blijven nu. Ik had geen zin meer in NOG een ritje taxi, wilde nog even goed doesjen en de blubber uit mijn haren wassen, en blog twee moest vandaag ook nog geschreven. Het is genoeg voor vandaag.

Ik berichtte Tuck mijn dinerwensen, en vervolgens buiten op de trap met de blog begonnen. Halverweg de blog kwam mijn maaltijd. Het werd ondertussen aardig donker, en dus ben ik maar ff binnen gaan eten. Toch makkelijker hier. Het eten was best lekker, beetje heet, maar goed te doen.

En zo is het alweer maar een fijne dag geworden vandaag. En zo komt de laatste bestemming ook al in zicht en zit ik over een aantal dagen in een besneeuwde wereld. Maar nu nog niet !!!