Hi Ha Levada
Na een wat onrustige nacht door een kikkerkwaakconcert en een heerlijke toegift van fluitende vogels, heb ik een karig ontbijt meester gemaakt. De eetlust in de ochtend is altijd al wel een dingetje, en nu was ik er gewoon echt niet klaar voor. Een snelle bam, en wat fruit, en de rest heb ik ingepakt en in de broodtrommel gestopt voor onderweg.
Met een kort ritje van een kwartiertje zijn we afgezet bij ons startpunt in Queimadas voor een levadawandeling. In het begin heel relaxt “vals plat”, een verademing na het geploeter van gisteren.
Rondkijken was vooral verstandig als je stilstond, omdat het op sommige punten wel erg smal was doordat je enkel op het muurtje van het irrigatiekanaal kon lopen. Gelukkig was er een lijn gespannen, want met stromend water aan de ene kant, een kloof aan de andere kant, kan je evenwicht zomaar met je op de loop gaan.
In ganzenpas door een prachtig gebied. Veelal met het hoofd omlaag dus, maar doordat we omsingeld waren door de meest prachtige bomen, was dat prima. Rustigje voorwaarts, met de akela die de weg vrij maakt, en een duidelijke laatste man/vrouw zodat je weet dat je niet verder af moet zakken, anders wordt je vergeten.
n het irrigatiekanaal werden zelfs nog vissen gespot, al was het nog een behoorlijk uitdaging deze daadwerkelijk te vinden. En ALS ze al gespot werden, waren ze NET weg als ik kwam kijken. Maar met wat geduld heb ik er uiteindelijk toch een aantal gevonden ! Te klein voor op de bbq, maar leuk om tijdens een wandeling in de bergen te spotten.
De omgeving was prachtig, Groen en Geweldig. In hoofdletters ja. Alles is honderd tinten groen. Natuurlijker krijg jut nietAf en toe was er een prachtig uitkijkpunt, bemoste stenen, spannende rotsen, druppelende groene bergwanden, en stoere rotspartijen.
Zonder zweetplekken kwamen we bij een splitsing. Daar werd de mogelijkheid geboden om zelf wat overtollig vocht te lozen. De meeste dames maakten er een groepsuitje van, en daarna was het tijd om de 3-tunnelloop te doen, op weg naar een grotere waterval dan die men zojuist zelf had gecreeerd.
Lampje op het hoofd en dapper op pad. Tijdig bukken was belangrijk, want niet overal kon je rechtop staan. Ook belangrijk is om niet op de snufferd te gaan, want onder de voeten zijn met vlagen diepere plassen. Op 1 kleine valpartij en een bult op het hoofd na bij 2 van de medereizigers, zijn we er met 1 pleister eigenlijk best goed vanaf gekomen.
Na de drie tunnels getrotseerd te hebben kwamen we bij onze lunchplaats uit. Eerst moest de waterval gecheckt. Prachtig, maar altijd een onmogelijk gebeuren om het in zijn geheel op de foto te zetten. Dan maar het meest belangrijke stukje fotograferen
en terug naar een vlakker stukje om zo de innerlijke mens te verzorgen. Een paar mooie brutale vinkjes zorgden ervoor de restjes weg te pikken.
Na de lunch moest dezelfde weg terug. Handje aan het koord, balancerend op de muurtjes, en inhalen van heul veul andere toeristen, waarbij het soms wat lastig passeren bleek omdat OF het muurtje te smal was, of de buiken te dik. Geen valpartijen of natte schoenen, veel bedankjes, en keurig meldend hoe lang onze ganzenrij was.
Terug door de 3 tunnels, bij de afwateringsplek, en daar moesten we op voor het echte werk. De afdaling. Beetje spannend, want mijn benen zijn nog wat gevoelig van gisteren, dus heb ik de wandelstok erbij gehaald, en de ander uitgeleend aan Marit, die wat zat te klungelen met een gevonden stok omdat ook zij wat last had van haar been. Gedeelde smart halve smart, en ieder gewapend met een eigen derde been hebben we de afdaling ingezet.
Gelukkig was het de hele dag al droog, want het dalen was met de huidige condities al best een uitdaging ! Gladde stukken, flinke stappen, en ondertussen roepen naar elkaar waar het glad was. Beetje jammer dat ik dan toch weer een mooie glijer maakte. Verse modder op de benen, de thermosfles rollend de berg af, en nu was de klap op de rechterknie. Gaat lekker met oma Cowie. Maar ik viel zacht, dus vooruit maar. Concentratie, en door !
.
Het gebied was wel heel prachtig. Lopend in diepe geulen, bos om je heen als bij de Droomvlucht in de Efteling. Jurrasic Parc kwam ook nog wel even in mijn gedachte voorbij. Het rook naar eucalyptus, en af en toe was er ook nog een stuk open gebied, waardoor je een beetje kon ontspannen om je heen kon kijken.
De afdaling duurde een kilometer of 4, en het had niet veel langer moeten duren, want door alle klappen die mijn knie-tjes op hebben gevangen in deze afdaling, begonnen ze toch een beetje te haperen. Net op tijd voor mij kwam het eindpunt in Ilha in zicht.
Snel de bus in, na een uitgebreide update van Renilde over al wat nog komen gaat, waarbij niet iedereen de focus erbij kon houden. Nog even een stop bij een uitkijkpunt, net iets te snel genieten van een drankje (atten die wijn !) zijn we in een klein uurtje doorgereden naar Porto Moniz. Een mooie weg langs de kust, 500 tunnels en mooie uitzichten .... denk ik .... ik had mijn ogen even dicht.
Bij de receptie bleek een baan als receptioniste niet voor iedereen weggelegd, maar hebben we wel allemaal een kamer gekregen en kon het restantje dag gevuld worden naar wens. Mijn nieuwe kamer kijkt uit over de ruisende zee (dat wordt ramen dicht vanavond vrees ik).
Maximaal !
Vandaag ga ik zo goed als alle minuten van de dag benutten. Zo begint mijn 31 mei midden in de nacht. Reden … mijn keus om een tripje richting de regenvallei van een bloemeneiland te maken. Hierbij vertrekt mijn vlucht om 7 uur in de ochtend, en er wordt geadviseerd om 3 of 4 uur voor vertrek aanwezig te zijn op Schiphol. En weg is je nachtrust. Je moet er wat voor over hebben.
Ik heb mijn wekker op 2u15 gezet, en Snor is zo,n engel om me rond 3 uur in de ochtend/nacht richting Schiphol te rijden. Kus, zwaai en snel naar binnen. Eenmaal binnen lijken de rijen prima te overzien en mijn hart maakt een huppeltje. Jammerlijk genoeg zijn de loketten van “mijn” vliegtuigmaatschappij nog niet open en dus sta ik al snel ruim een uur te niksnutten. Tegen 5 uur gaan er ein-de-lijk 3 loketjes open. Ik sta behoorlijk vooraan in de rij, maar al snel stagneert de voortgang. Twee van de 3 loketten hebben problemen. Bij de een staat een ouder echtpaar enorm te kneuzen door te zoeken naar de corona-vaccinaties op de mobiel. Bij de ander staat een groep jongeren te goochelen met koffers waar het gewicht meer verdeeld moet worden. Dat ze die poppetjes niet even opzij bonjouren zodat de rest WEL door kan. Beetje dom. En de tijd tikt door. De onrust in de rij is voelbaar, want om 7 uur vertrekt onze vlucht en de security moet ook nog gepasseerd.
Als ik dan uiteindelijk mijn koffer kwijt ben, ren ik richting de security en ik zie dat die rij ein-de-loos lang is. De Droomvlucht bij de Efteling is er niks bij. Slingerdeslangerdeslingerdeslang, zoooo lang die rij, en als het bijna half 7 is ben ik erdoor, MET kartonnetje water (flut-security) en ren ik naar mijn gate. TOCH op tijd.
Bij het instappen plof ik bij het raam en we vertrekken met een kleine vertraging richting de eerste stop in Lissabon. Geen problemen onderweg, geen gedoe, een prettige vlucht waarbij er tijd is voor wat korte hazeslaapjes en wat muziek in de oren.
Op Lissabon moet weer even flink doorgelopen, want door de vertraging vanaf Schiphol, hebben we nog een klein half uur. Gelukkig staan er poppetjes die de weg wijzen, en zo is de overstap een fluitje van een cent.
Anderhalf uur duurt de vlucht richting Madeira. Ik zit gelukkig niet naast de puber met stinkende zweetoksels, maar naast een ouder stelletje dat handje pak zit te genieten van elkaar. Ik geniet ook, maar dan van de wolkenluchten. Prachtig witte katoenen dekentjes, de zee gaat over in de blauwe lucht, maar als we de daling ingezet hebben als we vlakbij Madeira zijn, begint het vliegtuig toch wel wat te schokken. Boven Madeira ligt een grijs grauwe deken en er staat een enorme wind. Omdat de landingsbaan op palen staat, is voorzichtigheid geboden, en de piloot besluit om een doorstart te maken. We cirkelen wat rond, er is overleg met de verkeerstoren, maar het weer is te slecht, en de wind te onstuimig. We vliegen door naar Porto Santo, een klein stukje verderop.
We staan niet alleen op dit eilandje van niks, want er zijn NOG 2 vliegtuigen die niet hebben kunnen landen op Madeira. Ons vliegtuig wordt weer volgetankt, en we wachten geduldig en lekker lang tot het slechte weer over is gewaaid. Om bijna 15 uur besluit de piloot nog een poging te wagen en vliegt richting Madeira. Ik heb ondertussen een flinke portie zenuwen in mijn lijf, maar ik probeer mezelf gerust te stellen dat de piloot vaker in dit soort situaties heeft gezeten. Ik zet mijn muziek aan, pleur nog wat smintjes in mijn mond en verzet mijn zinnen.
Helaas is ook de 2e poging niet mogelijk. Het is TE druk in de lucht, en de wind is nog steeds te heftig om te landen. Toch gek .... boven de wolken ziet het er altijd zo vredig en schattig uit. En dus …. terug naar Lissabon. Das natuurlijk niet tof. Maar goed. Met de boot is ook geen optie, en wachten blijkbaar ook niet, en dus gaan we gewoon terug naar Lissabon.
Uit het vliegtuig gekomen worden we verwezen naar een nieuwe gate, waar ze de boardingpassen omgooien. Een van de reizigers van Djoser had aangegeven dat we in een groep reizen, en of het dan in 1x geregeld kon worden. Slim !!! Zo was het snel geregeld, EN konden we direct kennis maken met elkaar. Het lijken me pittige vrolijke gezellige mensen. Positieve energie, en daar kan ik wel wat van gebruiken. De Djoser groep lette even op mijn tas, ik schoot even een winkeltje in voor wat voedsel want het was ondertussen al over vijven (locale tijd) en om 18 uur gingen we op voor poging 3 richting Madeira. WEER bijna 2 uur wolken staren, maar dit keer was er een veilige landing. Geen enge wind, enkel wat motregen. Drie maal is scheepsrecht, ik ben er, veilig en wel !!! WAT een wereldreis. Allemachtig !! Dit is wel een gevalletje van maximaal je dag benutten, want het is 20 uur geweest.
Het enige wat ik nog wil is een bed …. ik ben op, moe, helemaal klaar. Gelukkig is de koffer meegekomen, met zo'n 800 labels erop. Er was nog even gedoe met koffers van andere Djoser-aars. Iets met ontbrekende labels op tassen, en een overspannen medewerker met woeste blik in de ogen die het moest regelen en labels van koffers van omstanders afhaalde. Geen idee, maar de ene, een half uurtje rijden. Kon ik toch even een glimpje van het eiland zien. Veelbelovend ! Bos, bergen, tunnels, dorpjes. De reisbegeleiding praatte het half uur vol, maar het enige wat ik onthouden heb is dat het morgen een rustige dag word. Rustig ontbijten, een uur of 10 op pad. Prima, kan er tenminste wat slaap ingehaald worden.
Ik schiet naar mijn kamer op de tweede verdieping, kijk even uit het raam, en voel me zo ontzettend moe maar krijg toch nog een huppeltje van het uitzicht. Pak ik toch nog ff mee voor het donker word. De kamer is verder prima, en ik kruip op bed met de laptop, want voor de luiken mogen sluiten, moet er wel ff een blogje uit.
WAT een dag. Mag ik dan nu slapen ?!
Vol
Waar zit die knop om je hoofd, lijf en leden reisklaar te maken ?
Waar zit die knop om vol enthousiasme de reistas te vullen ?
Waar zit die knop om je stuiterend van plezier te verheugen op een reis naar Madeira ?
Afgelopen dagen waren pittiger dan voorzien. Zo goed mogelijk hebben mijn broer en ik ons gestort op het verhuizen van pap naar Floravita. Ziel en zaligheid is gestopt in het bieden en zoeken van de juiste zorg en begeleiding. Het is ingewikkeld voor alle partijen. En nu is het bij mij toch ergens gaan zitten. Het heeft me meer afgemat dan ik had gewild, ik voel me wat zwaar en verdrietig. Mijn hoofd zit stampvol, en loslaten is niet zo eenvoudig voor Cootjuh. Het einde van alles is ook nog niet in zicht, hulp en sturing blijft nodig. We moeten allemaal wennen aan de nieuwe situatie, en het heeft domweg tijd nodig. Ik hoop enorm dat de klok een beetje doortikt.
Ondertussen roept het vliegtuig me en de tassen moeten gepakt. Dus de knop moet om. Ik heb kleding in de tas gestopt. Laptop, camera, muziek en mobiel opgeladen, paspoort en overige reispaperassen liggen ook klaar. De vreugde heb ik helaas al gaande het inpakken nergens kunnen vinden. Wellicht dat dat onderweg voor het oprapen ligt. Aan Beer zal het allemaal niet liggen. Die blijft lekker voor zich uit grijnzen.
Een rekensommetje leert me dat het verstandig is om rond 2u15 op te staan, dan kunnen we om 2u45 vertrekken richting Schiphol, waar we dan om 3u30 aankomen. Dan is er nog 3,5 uur tot het vliegtuig de lucht ingaat. Een fors gebroken nacht. Ik ga er slecht op, en met mijn huidige gemoedstoestand zal het er extra inhakken, maar omdat het al weken gedoe en hectisch is op Schiphol, en er eindeloze wachtrijen staan, is op tijd aanwezig zijn een must. Niets aan het toeval overlaten. Het kan alleen maar meevallen …. hoop ik, want de beelden van eindeloos lange rijen op Schiphol, met wachttijden oplopen tot soms wel 7 uur, dat wil niemand !
Ik wens mezelf een vette meevaller op alle fronten. De gebroken nacht snel over de linker schouder, als een raket door alle poortjes bij Schiphol, een rustige vlucht naar het bloemeneiland, een week lang droog weer op een tot noch toe wel erg regenachtig Madeira, gaandeweg het plezier vinden, fijne gezellige mensen met positieve energie in de groep, en zelf energie voor 10 om alle wandelingen met een grote grijns te volbrengen. Een mooi, maar toch best hoog gegrepen wensenlijstje. Maar wensen mag. Toch eens kijken wat ervan terecht komt.