Wacht ff !

De Sint is ondertussen terug naar het Spaanse land. Na zijn vertrek werden er 5 enorme dozen kerstpret van zolder getrokken om het huis om te toveren naar een meer magische versie. Een hele lange vervelende klus, maar alle kleurtjes knetteren deze maand weer gezellig door het huis.

Ondertussen gaat het werk op alle fronten gewoon door, word mam wekelijks geknuffeld, en heeft Melis en haar gezin nog een verhuisproject deze maand. Ook moet ik nog even bedenken wat er op beide kerstdagen gegeten word, moet er nog dichtsels gemaakt, kaartjes verzonden, en andere feestelijke dagen behoeven ook nog aandacht. Mijn hoofd maakt deze maand wat overuren, en ineens knalde het binnen :

Wacht ff he ….. wacht ff ….. ik moet het in deze rommelige periode toch even tot me door laten dringen hoor ….. want over minder dan 3 weken sta ik met mijn lijf en leden zo'n 9500 kilometer hiervandaan naar palmbomen en andere tropische planten te kijken !

Er was een moment toen kreeg ik een bericht van de vliegtuigmaatschappij Emirates dat er een wijziging was doorgevoerd op de terugvlucht. Een nare wijziging, want er zou een tussenstop zijn op Dubai van 12 uur. Twaalf uur ! Hallo !! Bejjewelgoed !?! Zo had ik het niet bedacht, want op deze manier ben ik 26 uur onderweg om thuis te komen. Een beetje zachtjes huilen moest ik wel.

Nou is Emirates de rotste niet. Ze bieden bij dit soort jammerigheden een hotelkamer en een maaltijd aan. Kijk, das lief. Het blijft narigheid, maar dit geeft wat lucht en rust. Kmoest het alleen even online regelen. Mijn pogingen duurde ongeveer een week of 4, waarbij ik elke poging te lezen kreeg dat er "even" een technische storing was. Dan maar bellen naar de klantenbalie. Bleek dat ik mn hulpvraag in het Engels moest doen. Eeeh … dat gesprek eindigde al snel door mijn “I'll call you back” want ZO goed kwam ik er in eerste instantie niet uit.

En dus ….. opschrijven wat ik wil vragen, vluchtgegevens erbij zoeken, vertalen in het Engels, en nog maar eens een belpoging doen. En dat ging vlekkeloos, Cootjuh heeft een kamertje in Dubai voor 12 uurtjes. Fijn om wat jetlagslaapjes te doen, op te frissen, en te eten op kosten van Meneer en Mevrouw Emirates. Hoe ik in het hotel ga komen weet ik nog ff niet, maar dat zal zich wel wijzen ….. toch ….. jaaa,vast !

En nu ben ik dus op het punt dat ik nog maar 17 dagen af hoef te tellen. Krijg ik toch een beetje buikpijn van. Blije buikpijn he ! (ja, dat bestaat dus echt). Maar eerst nog kerstdag 1 en kerstdag 2, verhuisdingetjes, oud en nieuw met kwarkbollen, kerstzooi weer opruimen en een koffer pakken, en en en ..... joh, ik heb nog helemaal geen tijd om aandacht te besteden aan deze blije buikpijn …. maar jemig wat een fijn vooruitzicht

Uppie

Waar is de tijd gebleven waarin ik onbezonnen bezig was met nieuwe bestemmingen voor een reisje. Dichtbij of ver weg. Naar de zon, of de bergen. Of allebei. Met actie of nikserigheden. Of allebei. Vanaf 1 locatie genieten, of een rondje maken. Met mijn beer, of met Snor. Of allebei. Gewoon een beetje mijmeren. Ik heb even flink uitgestaan.

Sinds half december ligt alles een beetje op zijn gat. Het beeld werd wat zwart, de focus was weg, en ik was zoooo moe. Opperdepop en zelfs zo dat ik nul zin en energie had om over wat voor dingen dan ook na te denken. Nooit gedacht dat ik geen fut zou hebben om een stukje wereld te ontdekken.

Ondertussen ben ik een maand of 3 op weg met halve dagen werk, en een poging om mezelf te resetten. Het gaat best aardig. Een beetje meer vrijheid doet me goed, en ook de pogingen om sommige dingen anders te doen lukken af en toe. Het mooie is dat er ondertussen ook weer ruimte in mijn hoofd is voor wat creativiteit en zelfs de reiszin borrelt weer op. Zo fijn.

Veel drukte, herrie en actie vallen niet altijd even goed, maar een wandeltje in het bos is al erg fijn, of een momentje op een zonnig terras met een glas bier en wat tzaziki dat zou ik ook wel weten te waarderen. Het kriebelt weer, en dus zijn er ondertussen stappen gezet voor de nodige bos – en zon- momenten. Ontspannen en genieten, rustigjes opbouwen maar het niet al te hysterisch maken. Heerlijk !

Als mijn hoofd dan zo in de reismodus staat, is het maar een korte stap naar het vraagstuk: “Wat zou ik graag zelf nog willen gaan ontdekken”. Ik voel dat ik er nu nog niet aan moet beginnen, maar volgend jaar moet toch wel kunnen ? En dus fladder ik het internet weer over, en blader ik weer door mijn Djoser groepsreizenboek. Een groepsreis is dan wel reuze makkelijk, maar eigenlijk heb ik geen zin in anderen. Ik wil mijn eigen plan trekken en eens kijken of ik het ook zelf kan.

Nou is Snor richting Thailand geweest in februari 2023. En ik droom al een tijdje over machtige rotsen die oprijzen uit de zee. Die zijn niet alleen in Vietnam te vinden, maar OOK in Thailand. Het plan was geboren en met wat puzzelen, schuiven, uitzoeken, en goeie tips lezen op www.tipsthailand.nl begon het enthousiasme ook te groeien. En ondertussen ben ik eruit ! De knoop is gehakt ! Het ticket via Emirates staat klaar en de verblijven zijn via Booking.com ook al geboekt.

Cootjuh en Beer gaan in Thailand een minirondje maken. Eerst kerst vieren, dan oud en nieuw uitzitten, dan de kerstboom naar zolder, en daarna in mijn korte broek de zon opzoeken. Tralalie, tralala ! Avonturen in de natuur beleven, me onderdompelen in luxe, overnachten in een hutje op het meer, ik ga me vast ook wel irriteren aan de vele andere toeristen, maar ook eindelijk die magische rotsen middenop zee zien, wellicht spot ik nog een waterval of een enge spin, maar man man man man wat vind ik dit spannend en stoer tegelijk …...... Geen idee nog hoe ik van A naar B naar C ga, maar daar komt vast een oplossing voor. Eerst maar eens even genieten van die lekkere vooruitzichten, en dan vervolgens het nieuwe jaar eens even goed beginnen met een nieuwe versie van mezelf.

naar huis

De laatste nacht in het zweethok zit er gelukkig op en de tas staat al reisklaar. Ik ben moe en het is prima om huiswaarts te gaan. Ik doesj de plak van mijn lijf, haal toch die laptop maar uit de grote tas voor de veiligheid, en draag mezelf naar beneden om een broodje te happen. Aanschuiven bij de reisgenoten lukt ff niet, dus pak ik een tafeltje voor mezelf, en lees de rapportages van de oudjes even door. De onrust is voelbaar, maar ik probeer het nog even te parkeren. Eerst ontbijten, en terug naar de kamer voor nog een piepklein powernapje. Om stipt 10u kom ik beneden bij de receptie, blijkt de gehele groep al in de bus te zitten. De chauffeur werpt mijn tas in de bus, en opschieten MOET, want blijkbaar blokkeert hij de straat. Alsof dat mijn schuld is.

Nog 1 blik op de stad Funchal, nog 1 blik op de blauwe zee en de mooie bergen. Inchecken is een fluitje van een cent, en de controle van de tas ook. Als ik eenmaal goedgekeurd gepasseerd ben en een stukje verderop even een appje stuur naar mijn meissie, word ik woest toegesproken door een medewerker. Of ik geen foto's wil maken hier. Nou ja zeg ... dat DEED ik niet eens, meneer de Pannekoek. Hij had er geen boodschap aan en ik moest me meteen komen verantwoorden, en braaf liet ik hem mijn appjes, en foto's zien. Sorrie kon er natuurlijk niet af.

het was even vermaken op de kleine luchthaven, en leuk was wel dat je even buiten kon staan om te kijken naar het dalend en stijgend vliegverkeer. Een boel kabaal natuurlijk op die korte landingsbaan. De brandende zon op mijn lange spijkerbroek en stinkende kerosine zorgde ervoor dat ik toch maar weer naar binnen ging. De vlucht vertrok keurigjes op tijd, en toch met licht geknepen billen onderging ik de take-off. Als de piloot de pijlen volgt, zou het goed moeten komen. en dat kwam het natuurlijk ook.

Een rustige vlucht richting Lissabon, waar alle stinkende dampende oksels met een bus naar het vliegveld werden gebracht waar we uuuuuren moesten doorbrengen. En een vakantie zal een vakantie niet zijn, als ik even een BigMac naar binnen werk op het vreetplein waar ook KFC en Pizzahut zaten, en heul veul andere vreettentjes. Vier uur hebben we .... eindeloos lang. Genoeg tijd om even wat rond te banjeren op dit mooie vliegveld, winkeltjes in en uit te gaan, en nog even een Macchiato te lurken bij Starbuks. En Korina moet er uuuuurenlang wachten tot ze een ons weegt.

Een uitdaging om een ons te wegen met die Big Mac en een vette koffie achter de kiezen. Nog even een croissantje hamkaas voor int vliegtuig, en dan maar aanschuiven bij de gezelligerds in de groep. Natuurlijk moest er even gecheckt wie waar zit, maar ook vooral moest er even gekeken of je wel of niet naast die ene reisgenoot zit. Gelukkig bestaan er oordopjes, en kunnen oogleden ook dicht, als het net ff minder is dan gewenst. Ik zat naast een meneer die wat nerveuzig voor zich uit zat te staren. Dat je even denkt, issie gewoon bang, of gaat ie het vliegtuig kapen. Ook DAN zijn oordopjes en te sluiten oogleden fijn, en vliegt de tijd voorbij (leuk, als je ook in het vliegtuig zit en zonder knal door de tijdsbarriere reist). De zon ging onder en Amsterdam lag eerder dan gedacht aan de voeten.

Bijna thuis. Toch fijn. Na de landing, hoor ik al gemompel van een van de reisgenoten op welke bagageband we zo moeten zijn. Het is voelt vast reuze comfortabel om dit soort dingen meteen te weten als je nog in het vliegtuig zit met de gordel om, taxi-end naar de parkeerplaats, maar ik moet er eigenlijk alleen maar wat om giechelen. Laat het los, laat het gaan jongens. Achter mij gaat Rene alvast staan, beetje ongemakkelijk krom, want hij kan geen kant op met de opstopping in zijn rijtje stoelen, de kofferruimte boven zijn hoofd, en de rij wachtende mensen in het gangpad. Ik wacht tot er ruimte is, maak een toiletstop, loop dubbel zo hard op de loopband en verplaats mezelf naar de juiste bagageband die ook gewoon op een bord vermeld wordt.

Knuffels, zoenen, en ik mis je nu al klinkt het door de hal, en dan .... is het echt ECHT klaar. Ik app de Snor, gooi de rugzak nog een laatste keer op mijn zere rug, en loop naar de vertrekhal. Het is hier koel, verfrissend en ik zie de zilveren pijl na een tijdje aankomen.

Het was mooi, het was onvergetelijk. Twee paarse plekken op mijn been, een kapotte broek, veel hoogte- en kilometers, prachtige vergezichten, mooie bloemen, enorm lieve mensen, zonnig weer. Al was ik fysiek en mentaal zeker niet in goede staat, en was het zeker niet altijd makkelijk, ik heb ZO genoten. Ik ben blij en tevreden. En zo moet het zijn.

Foensjal - dag 2

De laatste dag in Funchal, de laatste dag op Madeira. De zon schijnt en zo hadden we het ook besteld. De nacht was bijzonder onrustig, klef, en vol boze dromen, het ontbijt was soortgelijk. Weinig keus in wat te eten, maar met twee broodjes en wat glaasjes water maak je toch een mooi begin in je dag. Tijdens deze maaltijd heb ik via de mobiel alvast even mijn vliegtuigstoel bepaald, en daarna kon de tas op de rug voor de laatste stukjes ontdekkingsreis.

We begonnen met 4 dames en 1 heer voor een rondje op de markt. Ik moest wat denken aan de overdekte markt op Bali met twee verdiepingen koopwaar, maar deze was in het klein. Mooie stapels kleurrijk fruit waar je het bestaan niet van weet, kleding, drank en tassen voor de toerist.

Na deze korte ronde zijn we langs de kust richting de kabelbanen gelopen. Ondertussen uitvissend hoe het nou precies zit qua logistiek met de 2 tuinen op de berg, en de 2 kabelbanen. Er werd gekozen voor combikaartjes, en zonder al te lang wachten stapten we met onze mondkapjes in de cabine,

die ons heeel rustigjes de berg op tilde gedurende een klein kwartiertje. Een mooie rit, uitkijkend over de grote stad met witte huizen met de rode daken van Funchal, en hoe hoger we kwamen hoe groener en mooier het werd onder ons. Een fijne rit.

We stapten over op de tweede kabelbaan, die ons over het groen gek genoeg weer een stuk lager bracht naar onze eindbestemming voor dit moment, de botanische tuin.

Vanzelfsprekend veel planten, cactussen met bijzondere uitstulpingen, en planten in mozaiek geplaatst.

Het was veel stijgen en dalen in de tuin zelf, maar tussendoor genoeg tijd om te genieten van de natuur, wat vlinders en salamandertjes, wel heul gekke bloemen, en de uitzichten over de stad onder ons.

Het was ondertussen lunchtijd, en dus stapten we weer in de kabelbaan, terug naar boven op de berg. Eerst nog een flinke trap te bedwingen, maar we vonden wel een prettig terras met dito uitzicht, en genoten van een lekker broodje en wat cola.

Daarna door naar de tropische tuin. Hiervoor moest nog entree betaald, en deze tuin was toch een stuk mooier wat mij betreft. Plekken met een tentoonstelling met wat beelden,

een Japanse tuin met koi-karpers, veel wit- en paarse bloeiende bloembollen waar ik maar geen genoeg van krijg,

muren met bloemen. Een Engels aandoend landhuis, sculpturen die verdeeld over de tuin lagen, watervallen, muren met mooi tegelwerk.

Echt genieten geblazen, maar het plezier werd wat overschaduwd door vermoeidheid uit de groep en ja … ikzelf begon mijn benen ook te voelen hoor, al had ik nog wel even kunnen rondhobbelen. Maar je bent met elkaar gekomen, en dus is het wat aanpassen geblazen. Een glas Aperol zou er eigenlijk OOK wel ingaan, en dus werd het tijd de uitgang te vinden, en snel een beetje.

Veerle en Tillie namen het houten sleetje die met een rotgang de berg afging, met 2 Venetiaans aandoende heren compleet met hoedjes en witte pakken aan het denkbeeldige roer. De schoenen van de bestuurders hadden extra dikke zolen omdat anders de voetzolen wegfikken als er bijgestuurd moet worden, en de weg moest wel steil en glad zijn.

Een toeristisch spektakel van een paar kilometer waar je wel even 45 minuten voor in de rij moest gaan wachten. Maar de zinnen waren erop gezet, en dus schoven ze aan. Ik vertrok met Albert en Marit terug met de kabelbaan de berg af.

Even een korte stop nog bij de kathedraal vlakbij de boulevard. Prachtig mooi van binnen, maar wijn hadden ze er niet. Albert en ik pikten Rolf en consorten op bij de Madeira-proeverij, en op het bierterras was het dan eindelijk tijd voor mijn Aperol. Heer-lijk !!! Geen geshit dit keer, maar gewoon zitten, niks meer moeten, niks meer hoeven. Dit was het dan …..

Nou ja …. nog even terug naar het hotel, nog even de verbrande schouders opfrissen, nog even geneuzel en getreuzel om met de hele club naar Galeria te gaan voor ons afscheidsdiner. Ook dit keer weer niet te evenaren zo verrukkelijk, en ook nu weer net zo prachtig opgemaakt als gisteren.

Rolf gooide nog vol enthousiasme een fijne bedankspeech richting Renilde, en overhandigde haar een mooie envelop versierd met aangevroten bloemen van onze borden en Renilde was er natuurlijk helemaal terecht blij mee. Een speech terug zat er niet in, maar wellicht volgt er nog wat over de app.

En nu …. nu moet ik de koffer inpakken want morgenochtend om 10 vertrekken we naar het vliegveld, terug naar Nederland. Kan ik eindelijk uit gaan rusten !!!

Foensjal - dag 1

Een erg onrustige nacht, onrustige benen, slecht slapen, eigenlijk TE moe om te slapen. Gelukkig voor mij hoeft er geen intensieve inspanning geleverd te worden, en vroeg ontbijten hoeft ook al niet. Dus rustigjes nog even onder de regendoesj, en dan opt gemakkie beneden de reiskoffer dumpen, want die moet wel mee naar de laatste bestemming. De rits van de reiskoffer staat loeistrak, want ook de rugzak en de wandelschoenen moesten dit keer ingepakt. Tis maar goed dat ik de XL-tas heb gebruikt, want het paste net an.

Om 9 uur vertrok de groep, min 4 dames, maar wij achterblijvers waren de rotste niet, en dus hebben we met veel gevoel voor drama de wandelaars uitgezwaaid … om vervolgens huppelend het 4 sterren verblijf weer binnen te gaan en nog wat te nuttigen. Omdat het logistiek gezien voor onze chauffeur nogal gedoe zou zijn om heen en weer te taxi-en, had Veerle koste nog moeite gespaard om een taxi te regelen. Voor deze zou komen, kon ik nog heerlijk een extra uiltje knappen, en rond 11u15 ben ik richting de receptie gegaan. De verbazing van ons dames was gigantisch toen we EN onze gereserveerde taxi zagen staan, maar OOK onze eigen chauffeur weer voor het hotel zagen verschijnen. Wat een knullige misrekening ! De taxi werd dus gecancelled, en we gingen met ons eigen vervoer alsnog richting Funchal. Wel even wat appjes in de groepsapp om verwarring te zaaien .... altijd leuk.

Een niet al te lange rit langs de kust, door 15 tunnels in zeg een half uur. Dit eiland hangt werkelijk aan elkaar van tunnels ! IS eigenlijk 1 grote tunnel ! Het hotel ligt zo goed als in het centrum, is wel flink inleveren na het vorige sjieke verblijf. Het is warm op mijn kleine kamer op de 3e verdieping, maar goed …. het zal wellicht zorgen dat we straks extra graag naar huis willen.

We dumpen de koffers, ik haal de beer even snel uit de koffer, voor zijn hoofd eeuwig in de misvorming blijft hangen (moeten we niet hebben op zijn ouwe dag) en er wordt een strijdplan voor deze dag gemaakt. Met een kaart uit “de bibliotheek” van het hotel, en informatie uit wel 3 reisboekjes, wordt besloten om eerst het oude deel van de stad te bezoeken. Daar belanden we al vrij snel, in een steegje vol met eettentjes. Het voelt wat bedompt, warm, smoezelig, en iedereen wil je op het terras hebben. Ben ik toch een beetje alergisch voor, dus ik loop met de neus in de lucht voorbij.

Het straatje is verder wel erg leuk. Veel beschilderde deuren met allerlei composities en vrolijke kleuren. De cabines van de kabelbaan richting de botanische tuin zien we halverwege ook nog over het straatje “vliegen”, maar die staat voor morgen op het programma. Het weer is vandaag zozo. Het is niet koud, maar er hangt een “gevaarlijke” wolk boven de berg. Niet echt heel tof als de kabelbaan juist die kant de berg opgaat. Hopen op een betere, zonnige dag morgen !

Als we het steegje voor het langste deel doorlopen hebben, nemen we een zijpad richting de zee. Het valt me op dat de boulevard er geweldig uitziet. Prachtig betegeld, breed, schoon, maar de meeste terrassen liggen meer landinwaarts. Toch besluiten we even wat te gaan drinken en iets lichts te eten. We vinden een plekje aan zee, een duif maakt zijn toilet op een leeg tafeltje, en wij eten een tosti onder het genot van een bak muziek met de volume op 10. Beetje irritant, en als we alles ophebben, flaneren we lekker verder.

Over de brede boulevard, langs de haven met veel mooie bootjes, langs wat zwervers, en ik vind het mooi te zien dat er mooie stukjes park zijn aangelegd.

Funchal is een mooie schone stad, opgeruimd, keurig. We maken even een korte stop bij een beeld wat Ronaldo moest voorstellen. De gelijkenis vonden we teleurstellend, en er werd nog best even doorgekletst over het feit waarom sommige delen van het beeld zo “opgelicht” zijn. Dat je zijn schoenen wilt aanraken, is nog wel te begrijpen, en een hand krijgen van een stenen Ronaldo is ook niet mis, maar verder …. heeel apart.

Wel erg leuk is de kunst die je onderweg tegenkomt. Vooral de vis van afval was erg leuk.

Of de typische hoedjes, waarvan ik vind dat ik die MOET hebben, maar waarvan ik weet dat ik ze nooit meer opzet. Dat werd dus een fotomomentje.

Of wat te denken van de boot die lijkt op die van Jack Sparrow uit Pirates of the Caribean. Je kon mee voor een rondje op zee, maar dat laat ik mooi aan andere piraten. We wandelen verder, weg van de zee, en de trappen op, richting de pratende papegaaien in het parkje op een berg.

Het was flink zoeken, en we roken wel wat dierlijks, maar vonden enkel prachtige bloemen in een mooi park waar de jeugd wat kon voetballen en chillen, en een voliere met een kruiwagen erin.

Dan maar door naar de kathedraal. Over de straten in het dure deel in Funchal, waar je op een terras een Aperolletje kon lurken van een euro'tje of 10. Snel opstaan en wegwezen was het motto toen ! We hadden het ook kunnen weten toen we de ober in een wel heel duur jasje aan zagen komen lopen. Nog even een blik op de kathedraal die ook nog de moeite waard moest zijn volgens het toeristenboekje, maar helaas …. deze was dicht .... dat doet God niet helemaal goed natuurlijk.

Dan maar door voor een wijnmoment, want we waren wel toe aan een lui moment met een bel wijn in de hand. Terug naar de brede boulevard aan zee, waar we een leuke tent hadden gevonden. Na het doorgeven van de bestelling, kwamen ook een aantal van de wandelaars aanschuiven. Gezellig !! Beetje jammer van het stuk gevogelte wat eind van onze borrel heel shitterig zijn lading dropte op 3 van de genieters. Met hulp van water en babydoekjes werd de meeste schade opgeveegd, maar het was reden genoeg om af te taaien.

En dus ….. door richting het muffe steegje, waar een ge-wel-dig restaurantje Galeria zit. Geen verkooppraatjes om je binnen te krijgen, want heej, goeie tentjes verkopen zichzelf ! Mooie flessen wijn in de koeling en op planken aan de muur, keurig attente en vrolijke bediening, en, zo bleek, kunstwerkjes op het bord om de vingers bij op te eten. Veel heerlijks tegen zeer betaalbare prijs. Fantastisch en enorm genieten. Reden om de Djoser groepsapp te spammen met foto's en verkooppraatjes, en zo te pleiten om hier vooral morgen ons afscheidsdiner WEER te komen eten ! Met succes. Joepie ! Vind ik fijn.

Na het eten, kak ik toch flink in, en al gaat een groot deel van de groep nog ergens naborrelen, ik vind het mooi geweest. Samen met Marit en Tilly hobbelen we terug richting het hotel, en spreken af om morgen rond 9u30 de laatste dag te beginnen. Dan zien we wel weer verder. Glimlachend ga ik naar mijn kamertje, schrijf de blog en voel me een tevreden mens.

De gele bergen

Het bed uit en aan het onbijtbuffet omdat we ook vandaag om 9 uur vertrekken. Een prima tijd, maar dat vroege ontbijten is aan mij ontzettend niet besteed. Er was uitgebreide keus in brood, beleg, eitjes en fruit. Ik ben dapper aan een omelet begonnen, maar overgestapt op fruit en yoghurt.

Om 9 uur vertrok de bus voor een ritje van een half uur naar ons startpunt bovenop de berg bij Boca da Corrida.. Het weer zag er ook vandaag weer stralend uit, maar de tas is toch maar gevuld voor alle weertypes. Met een flinke vaart stuurde onze chauffeur ons door de steile smalle straatjes. Het voelde wat als Mario Kart, maar zonder brokken zijn we keurig bovenop de berg afgezet.

Een geweldig uitzicht over de groene bergen vol bloeiende gele brem. Door het heldere weer konden we ver kijken en het zicht was echt adembenemend mooi. Na een korte valse start van onze wandeling, is uiteindelijk het enige juiste pad gevonden.

Redelijk breed, maar wel stijgend. Mijn benen zijn eerlijk gezegd een beetje op en klaar qua stijgen, maar zolang de knietjes het nog houden, gaan we in ieder geval vandaag nog door. De mooie plaatjes maken veel goed, en ik sta ook niet alleen qua het moeite hebben met stijgen. Dat wordt dus maar veel adempauzes inlassen, foto's maken van het uitzicht, en blijven hydrateren.

Het is een genot om hier te lopen, al loopt het water met straaltjes over de rug en het voorhoofd, omdat er zoveel klimwerk is. De stok helpt wel een beetje, maar de energie moet vandaag van ver komen.

Ik loop veel achteraan, en laat het maar een beetje gebeuren. Ik kan er niet meer van maken. Al mis ik zo wel een deel van de vrolijke, gezellige interactie, ik prijs me echt wel gelukkig dat ik dit kan doen en zien, en geniet enorm van al het moois om me heen. En daar gaat het natuurlijk ook om.

Na flink wat stijgen is het voornamelijk dalen wat de pot schaft. Over stenen paden, door blubberige stukken, met de zon op de bol, slingerend langs de rug van de berg. Heerlijk langs de varens, enorme velden bloemetjes en er is natuurlijk brem brem brem overal waar je kijkt. Af en toe kriebelt het struuiuiuiuiuikgewas gezellig aan de kuiten, en dat zorgt ervoor dat er gezongen word. Het is een topdag !

We lunchen wat midden op het pad. Eigenlijk is er geen plek, maar sommigen durven het aan om met de beentjes over de rand van het pad te bungelen. Ik vertrouw mezelf niet zo erg, en loop een stukje verder waar ik een steen vind. Ook nu weer weg van de groep, en ik roep nog even dat ik echt nog van ze hou …. ik geloof niet dat ik gehoord ben :-)

Na de opgedane energie gaat de pas er weer in. Veel dalen, af en toe nog wat klimmen. Er piept af en toe een wolk over de top van de berg, maar regen hebben we niet. Stukje bij beetje vordert de wandeling en het laatste stuk gaat door de bossen,

waar het ook nu weer heerlijk geurt naar eucalyptus. Spannend over bruggetjes, onmogelijk grote stappen over stenen, en die eindeloos hoge bomen zijn indrukwekkend.

Als ik verderop in de rij kijk, zie ik aan het lopen van Els dat ze er wel klaar mee is, net als ik. We zijn moe, willen op een terras met een bel wijn. Op het moment dat ik het denk, hoor ik haar roepen dat ze wel klaar is nu, en ik moet erom lachen. Het IS ook wel klaar. Want al IS het hier zonder twijfel geweldig mooi, het lijf is moe.

15 kilometer hebben we ongeveer afgelegd (het varieert nogal via de digitale routes op de app) en de laatste meters gaan op de wenkbrauwen. Als ik bij het busje aankom, is haast ook nog eens geboden, want ze gingen in een kwartiertje de weg afsluiten ivm een course. Geen mogelijkheid om te stoppen bij een terras, we moesten wegwezen. Geeft niks. In de bus, ramen open, airco aan, al die dingen. De regendoesj roept !!!

Terug bij het hotel, was er een uitgebreid overleg over de wandelingen van morgen. Gaandeweg de wandeling van vandaag was ik er wel over uit dat ikzelf in ieder geval geen stap meer ga wandelen. Ik ben blij zo. Ik heb mooie dingen gezien, en ik heb ook nog wat echte ontspanning nodig, dus iedereen kijkt maar even. In 3 tellen was het overleg klaar, splitste de groep zich op, en ben ik richting mijn kamer gegaan. Een beetje beduusd van de vermoeidheid, en nog met 25 vragen in mijn hoofd over het avondeten, en wat ik precies morgen ga doen als men gaat wandelen.

Veerle had ondertussen geinformeerd bij de receptie van het hotel of er geen taxi richting onze nieuwe locatie zou gaan, en tuurlijk was dat ook mogelijk. Kijk, daar kunnen we wat mee. Beetje uitslapen, rustigjes naar de nieuwe plek, en daar een leuke dag hebben. Prima geregeld, blij mee !! Dus dat zal het plan zijn voor morgen, samen met Marit en Veerle richting Funchal. Beetje rondhobbelen.

Eerst nog even genieten van de regendoesj en dan ga ik maar eens kijken waar de rest van de groep uithangt, want wijn drinken doe je met wijngenoten tenslotte.

Tegenover het hotel is een terras direct aan zee waar een deel van de reisgenoten een moment van rust deelden met een Aperol Spritz. Een groot deel van de tafel was gevuld met oranje vocht in glaasjes, een aantal shirts van de heren waren oranje, en dus wat het duidelijk ... ook een Spritz voor Cootjuh. Beetje pimpelen en onzin verkopen tot het avondeten.

Om 19 u was het weer tijd voor een buffetdiner en ook dit keer was het genieten. Zalm, frietjes, groentutjes, toetjes, wijn en gezellige babbels. Had ik al gezegd dat ik zo blij ben ? nou ja .... dus dat !

2 voor de prijs van 1

Wakker worden was een hele opgave. Het lijf voelde wat zwaar, en nee, das niet van de heerlijke rose van gisteravond. Niet kunnen trainen voor aan deze reis te beginnen lijkt toch een beetje een gemis. Ik ontbijt met een broodje en een toetje, en haal een lunchbox voor onderweg. Twee bammetjes, een plakje cake, wat fruit, een ei en een flessie water. Ik stop het in mijn tassie, breng de hutkoffer naar beneden en rond 9u staan we klaar voor een dubbele levadawandeling, beiden dichtbij onze huidige thuisbasis.

Het weer werkt mee en daar zijn we allen erg blij om. De rugzak hangen we op als we beginnen aan de eerste wandeling bij Levada do Moinho, en de spieren worden warm gelopen. Trapjes berg opwaarts, maar ook regelmatig horizontale paden en daar houd ik het meest van.

Langs de irrigatiekanalen, maar ook flink wat stukken door het vochtige gras, want vannacht schijnt het wel geregend te hebben. Blijkbaar was ik moe genoeg om er niks van te merken. Degene die voorop liep heeft al het gevallen regenwater met de broekspijpen opgevangen, en er zo heel vriendelijk voor gezorgd dat de achterste in de rij droge benen hield … en zo is de vermoeidheid toch nog ergens goed voor, want ik liep zo goed als achteraan.

De omgeving was fris, groen, bloemerig,en met af en toe een heerlijk uitzicht. Af en toe werd er een mooi stukje asfalt bewandeld,

maar ook donkere spookbossen moesten getrotseerd, en balancerend over muurtjes lopend naar de overkant waar het wandelpad verder ging. Varens zijn er ook in duizend soorten en maten.

Een avontuurlijk gebeuren met met wat korte stops, om te kijken of de groep nog compleet was. Naast het feit dat ik dit keer niet gevallen ben, geniet ik vooral van de grilligheid van de bomen. Werkelijk fantastisch, al dan niet bemost en met heksenhaar behangen. Er moet ook op tijd gebukt worden voor de laaghangende spooktakken, en daarbij helpen we elkaar door tijdig te brullen, zelfs als er geen tak hangt.

De laatste meters zijn de weergoden even klaar met al het goede weer, en het regenjasje gaat nog even aan voor de laatste stappen richting de bus. We dampen uit in het busje, en rijden een half uurtje naar de tweede wandeling, de Levada do Risco. Het weer is gelukkig opgeklaard als we boven op de berg aankomen. Het is wel wat fris, dus het jasje houd ik nog even aan.

We kijken uit over de heuvels die vol staan met bloeiende brem aan de ene kant, en aan de andere kant is het vooral groen. Dat is ook de kant waar onze afdaling begint. Een pittige afdaling dus de stok haal ik te voorschijn. De afstappen zijn ongelijk en het is opletten geblazen. Voorzichtig zijn, want ik wil het einde van de dag halen zonder extra blauwe plekken. We lopen beschut tussen de grillige bomen, de temperatuur word aangenamer, en af en toe omkijken levert mooie plaatjes op.

De afdaling duurt wel even, en de blaas staat onder enige druk. We willen naar het boswachtershuisje waar we ons plasje kunnen lozen. Gratis plassen kan ook, en met zuinig zijn is niks mis, dus blijven we met een aantal vrouwen achter om gezamenlijk met onze blote kadetten het vocht te kunnen lozen. Daarmee willen we wachten tot de 3 aankomende mannen voorbij zijn. Is het warempel een Belgisch menneke waar ik naast heb gezeten in het vliegtuig. Grappig. We kletsen wat, en ik sluit af door hem succes te wensen. Ik ben hier namelijk niet om te socializen, maar om te urineren. Wegwezen dus vriend ! Zit je uiteindelijk met 4 paar blote billen op een rijtje te toileteren in de Maderiaanse heuvelen. Een geheel nieuwe ervaring, en nog grappig ook.

Het liep hierna toch wat lichter, en das mooi, want er moesten flink wat treden geklommen worden voor we een lunchstop hadden bij het huisje. Een fijne plek, prachtig uitzicht, en de zon deed ondertussen ook zijn best. Tilly lokte een vinkje op haar hand en de rest genoot van taart, koffie en lekkernijen. We kwamen wat op adem, en gingen op voor de waterval.

Kruip door sluip door onder de horizontale bomen, wat kletsend en lopend, en uiteindelijk waren we er vrij snel. Een prachtig grote waterval waar iedereen een fotomomentje creëerde.

Alsof het nogal eens mis gaat daar in de tunnel. Of zou ik me juist veilig moeten voelen. Geen idee, maar we beginnen onze tocht naar Mordor en ik sla een kruisje. Zonder vallen. Zonder glijen. Tot er licht is aan het einde van deze tunnel. Heeft de beschermheilige toch geholpen zeker ?!

Aan de andere kant van de tunnel wacht ons de magie van de gele brem. Een muur van geel op de berghellingen. Paarse lupine-achtige bloemen vol bijen. Een prachtige plek waar de liefhebbers weer een nieuw fotomomentje nemen. Zo in dit mooie gele paradijs maken we gelijk van de gelegenheid gebruik om ons als groep te laten vastleggen door toevallige voorbijgangers. Staan wij er ff mooi op. Mooie mensen in deze groep !

En dan is het wel klaar en lopen we echt door naar het eindpunt waar de bus op ons wacht.

Niet ver meer, nog even door een stuk bos, en dan zit het erop. Applaus voor mezelf, want ik ben niet gevallen ! Whoopwhoop !

In een half uur rijden we naar ons hotel voor 2 dagen in Ponta do Sol. Het ziet er van buiten al sjiek uit en eenmaal binnen gaat de sjiekheid gewoon door. Heerlijk !! Twee dagen luxe!!! Ik moet nog wel even terug naar de receptie omdat mijn kaartje om de deur te openen niet werkt, en vals zingende kindertjes buiten voor mijn hotelkamerraam maken het bloggen even erg ingewikkeld omdat ik mijn gedachtes niet kan horen, maar verder zeuren we niet hoor.

De kamer is prachtig, en de inloopdouche wil ik graag mee naar huis nemen. Hier kan ik aan wennen ! En ach wat, ik heb het toch ook verdiend ook ! Kwestie van even ruimte maken in de tas.

Ik check online op mn kamer nog even hoe het met de oudjes gaat al heb ik er nul grip op en kan ik er niks mee, neem dan een regendouche en vanavond wordt er in het hotel genoten van een warm buffet wat erg goed moet zijn. Voor het eten nog even snel naar buiten, fotootje maken van de mini boulevard en het huidige hotel met de kleurige geveltjes, en nog even genieten van de lekkere temperatuur. Daarna echt wat eten. Wandelen maakt hongerig tenslotte.

Groentjes, vis, vlees, spaghetti, rijst, toetjes. Allemaal zalig ! Glaasje Madeira vooraf, waarvan het eerste nipje wennen was, maar het glas uiteindelijk te klein bleek # lekkaaah ! Serieuze maar mooie gesprekken, en ik ben oprecht blij met deze mensen deze reis te maken. En zo vordert de reis stukje bij beetje. Morgen weer de wandelschoenen aan, maar op tijd slapen word een dingetje. De uitvoering van de generale repetitie van vals zingende kindertjes is vanavond. Het volume staat op knallen en ik hoop dat het niet al te lang gaat duren .... de disney liedjes wordt geen eer aangedaan zullen we maar zeggen. Maar gelukkig ..... er kwam een einde aan !

Hi Ha Levada

Na een wat onrustige nacht door een kikkerkwaakconcert en een heerlijke toegift van fluitende vogels, heb ik een karig ontbijt meester gemaakt. De eetlust in de ochtend is altijd al wel een dingetje, en nu was ik er gewoon echt niet klaar voor. Een snelle bam, en wat fruit, en de rest heb ik ingepakt en in de broodtrommel gestopt voor onderweg.

Met een kort ritje van een kwartiertje zijn we afgezet bij ons startpunt in Queimadas voor een levadawandeling. In het begin heel relaxt “vals plat”, een verademing na het geploeter van gisteren.

Rondkijken was vooral verstandig als je stilstond, omdat het op sommige punten wel erg smal was doordat je enkel op het muurtje van het irrigatiekanaal kon lopen. Gelukkig was er een lijn gespannen, want met stromend water aan de ene kant, een kloof aan de andere kant, kan je evenwicht zomaar met je op de loop gaan.

In ganzenpas door een prachtig gebied. Veelal met het hoofd omlaag dus, maar doordat we omsingeld waren door de meest prachtige bomen, was dat prima. Rustigje voorwaarts, met de akela die de weg vrij maakt, en een duidelijke laatste man/vrouw zodat je weet dat je niet verder af moet zakken, anders wordt je vergeten.

n het irrigatiekanaal werden zelfs nog vissen gespot, al was het nog een behoorlijk uitdaging deze daadwerkelijk te vinden. En ALS ze al gespot werden, waren ze NET weg als ik kwam kijken. Maar met wat geduld heb ik er uiteindelijk toch een aantal gevonden ! Te klein voor op de bbq, maar leuk om tijdens een wandeling in de bergen te spotten.

De omgeving was prachtig, Groen en Geweldig. In hoofdletters ja. Alles is honderd tinten groen. Natuurlijker krijg jut nietAf en toe was er een prachtig uitkijkpunt, bemoste stenen, spannende rotsen, druppelende groene bergwanden, en stoere rotspartijen.

Zonder zweetplekken kwamen we bij een splitsing. Daar werd de mogelijkheid geboden om zelf wat overtollig vocht te lozen. De meeste dames maakten er een groepsuitje van, en daarna was het tijd om de 3-tunnelloop te doen, op weg naar een grotere waterval dan die men zojuist zelf had gecreeerd.

Lampje op het hoofd en dapper op pad. Tijdig bukken was belangrijk, want niet overal kon je rechtop staan. Ook belangrijk is om niet op de snufferd te gaan, want onder de voeten zijn met vlagen diepere plassen. Op 1 kleine valpartij en een bult op het hoofd na bij 2 van de medereizigers, zijn we er met 1 pleister eigenlijk best goed vanaf gekomen.

Na de drie tunnels getrotseerd te hebben kwamen we bij onze lunchplaats uit. Eerst moest de waterval gecheckt. Prachtig, maar altijd een onmogelijk gebeuren om het in zijn geheel op de foto te zetten. Dan maar het meest belangrijke stukje fotograferen

en terug naar een vlakker stukje om zo de innerlijke mens te verzorgen. Een paar mooie brutale vinkjes zorgden ervoor de restjes weg te pikken.

Na de lunch moest dezelfde weg terug. Handje aan het koord, balancerend op de muurtjes, en inhalen van heul veul andere toeristen, waarbij het soms wat lastig passeren bleek omdat OF het muurtje te smal was, of de buiken te dik. Geen valpartijen of natte schoenen, veel bedankjes, en keurig meldend hoe lang onze ganzenrij was.

Terug door de 3 tunnels, bij de afwateringsplek, en daar moesten we op voor het echte werk. De afdaling. Beetje spannend, want mijn benen zijn nog wat gevoelig van gisteren, dus heb ik de wandelstok erbij gehaald, en de ander uitgeleend aan Marit, die wat zat te klungelen met een gevonden stok omdat ook zij wat last had van haar been. Gedeelde smart halve smart, en ieder gewapend met een eigen derde been hebben we de afdaling ingezet.

Gelukkig was het de hele dag al droog, want het dalen was met de huidige condities al best een uitdaging ! Gladde stukken, flinke stappen, en ondertussen roepen naar elkaar waar het glad was. Beetje jammer dat ik dan toch weer een mooie glijer maakte. Verse modder op de benen, de thermosfles rollend de berg af, en nu was de klap op de rechterknie. Gaat lekker met oma Cowie. Maar ik viel zacht, dus vooruit maar. Concentratie, en door !

.

Het gebied was wel heel prachtig. Lopend in diepe geulen, bos om je heen als bij de Droomvlucht in de Efteling. Jurrasic Parc kwam ook nog wel even in mijn gedachte voorbij. Het rook naar eucalyptus, en af en toe was er ook nog een stuk open gebied, waardoor je een beetje kon ontspannen om je heen kon kijken.

De afdaling duurde een kilometer of 4, en het had niet veel langer moeten duren, want door alle klappen die mijn knie-tjes op hebben gevangen in deze afdaling, begonnen ze toch een beetje te haperen. Net op tijd voor mij kwam het eindpunt in Ilha in zicht.

Snel de bus in, na een uitgebreide update van Renilde over al wat nog komen gaat, waarbij niet iedereen de focus erbij kon houden. Nog even een stop bij een uitkijkpunt, net iets te snel genieten van een drankje (atten die wijn !) zijn we in een klein uurtje doorgereden naar Porto Moniz. Een mooie weg langs de kust, 500 tunnels en mooie uitzichten .... denk ik .... ik had mijn ogen even dicht.

Bij de receptie bleek een baan als receptioniste niet voor iedereen weggelegd, maar hebben we wel allemaal een kamer gekregen en kon het restantje dag gevuld worden naar wens. Mijn nieuwe kamer kijkt uit over de ruisende zee (dat wordt ramen dicht vanavond vrees ik).